Αν ψάχναμε να βρούμε τον "μεγάλο Έλληνα", την ενσάρκωση του big brother, τον άνθρωπο που πολιτιστικά για δυο δεκαετίες τουλάχιστον εξέφρασε(επαναλαμβάνω:Ο Πέτρος Κωστόπουλος είναι ακόμη εδώ, αν....
........ είναι δυνατό! ("το ενωμένο δυνατό" δεν έβγαινε στην ομοιοκαληξία, αλλιώς αυτό θα έβαζα). Επίτροπος σε καλλιτεχνικό ριάλιτι.
........ είναι δυνατό! ("το ενωμένο δυνατό" δεν έβγαινε στην ομοιοκαληξία, αλλιώς αυτό θα έβαζα). Επίτροπος σε καλλιτεχνικό ριάλιτι.
Μήπως και έμεινε κανείς ακόμη που δεν ενέδωσε στην κρεατομηχανή της "must" αμορφωσιάς και εξαγοράς, να τον προλάβουμε μη μας ξεφύγει. Να ρίχνει τηλεοπτικές μούτζες, σήμα κατατεθέν του τζάμπα μάγκα. Με το χαμόγελο της επιτυχίας. Είπαμε: πολιτιστικά αποτελεί την ιδανική έκφραση ενός αποστήματος που τώρα σκάει προς τα έξω. Και όσο το αφήσουν να σκάσει... Πρέπει να ομολογήσω όμως ότι διαθέτει μια παγκόσμια πρωτοτυπία και ένα μεγάλο προτέρημα: στην περίπτωσή του, αυτό που παρήγαγε δημοσιογραφικά και απολύτως νόμιμα υπερβαίνει σε προκλητικότητα το παράνομο ενός ολόκληρου πολιτικού συστήματος έτσι όπως το τελευταίο αναδύεται σήμερα στην επιφάνεια. Και η Ελλάδα της διαφθοράς είχε τον πολιτισμό της με ονοματεπώνυμο: Πέτρος Κωστόπουλος. Καμιά φορά φοβάμαι ότι τον έχει ακόμη...Το μόνο που μπορώ να πω, και με το ύφος του, σε εκείνους που ακόμη τον στηρίζουν είναι "άντε, να πάει στη θέση του ο άνθρωπος, αρκετά χρόνια σπαταλήσαμε μαζί του. Να κάτσει κάτω. Άντε, ντε."