''ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΕΓΑΛΩΝ'' ΣΤΟ ΕΙΚΟΝΟΣΚΟΠΙΟ!ΓΡΑΦΕΙ Ο ΝΙΚΟΣ Γ. ΔΗΜΑΡΑΚΗΣ!

γράφει ο Νίκος Δημαράκης

Σ’αυτούς τους δύσκολους καιρούς,στην εποχή της ιδιοτέλειας και των πισόπλατων μαχαιρωμάτων,σε κοινωνίες απαρτιζόμενες από ανθρώπους με δεύτερες σκέψεις,με ύποπτα βλέμματα και λόγια,ας πούμε μια μικρή ιστορία για έναν άνθρωπο που δεν επιδίωξε ποτε τη διαφήμιση,το κέρδος και την εξουσία…Και να την θυμόμαστε όταν συναντούμε ανθρώπους κόλακες,εξουσιαστές και σίγουρα ματαιόδοξους…Για να την έχουμε ως παράδειγμα ταπεινότητας και μεγαλοσύνης…

Πόσοι από μας δεν εχουν ανατριχιάσει....
....... με ένα από τα μεγαλύτερα τραγούδια.:΄Ειμαι αιτος χωρις φτερα’.Ξερουμε,μουσικη ο Χατζιδακης,την αξεπέραστη εισαγωγή ‘σκαρφιστηκε’ ο Ζαμπέτας και ερμηνεία ο μεγαλος Μπιθικωτσης.Ποσοι από μας όμως( και πιο πολύ οι νεοτεροι) ξερουν ποιός έγραψε τους στίχους αυτούς;Και ποσοι γνωρίζουν ότι πισω από αυτους κρύβεται μια γυναίκα;

Ετσι ακριβώς.Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου γεννηθηκε το 1893 στο Αιδινι της Μικράς Ασίας.Μετα την καταστροφή της Σμύρνης ήρθε στην Ελλαδα.Ηταν δασκάλα μα στράφηκε στο θεατρο,προκαλωντας τριγμους στην τοτε ηθικοπλαστική κοινωνία.Ηταν πολύ μορφωμένη,διάβαζε συνεχώς και αγαπούσε την λογοτεχνια.Η Παπαγιαννοπούλου υπήρξε πολύ απλα μια μηχανή παραγωγής στιχων.Το τρομακτικό ταλεντο που διέθετε,μας χάρισε απίστευτες επιτυχίες.Που όλοι τις ξερουμε και δεν φανταζομαστε ότι τις έγραψε μια γυναίκα.Θέλεις η πατριαρχική εκείνη κοινωνία,θέλεις ο περιορισμένος ρόλος των γυναικών στην τέχνη,μας έκανε να σκεφτόμαστε μόνο το ‘ποιος’ και όχι το ‘ποια’.Η Παπαγιαννοπούλου όμως ήρθε και χάραξε δικό της δρόμο.

Ηταν αθυροστομη,παθιασμενη,εξυπνη.Πολύ ομορφη γυναικα με ισχυρη προσωπικοτητα.Αναζητησε τα αποκρυφα της ψυχης της και τα βρηκε σε στιχους που εμειναν αξεχαστοι.Δημιουργησε ένα ‘φαντασμα’ γυρω από το ονομα της,αφου η ιδια ποτε δεν ζητουσε ποσοστα από τους δισκους.Εκεινη απλα πουλουσε τα τραγουδια της σε στιχουργους για να τους καρπωθουν αυτοι ή απευθειας στους συνθετες.Δεν την ενδιεφερε η δοξα την Ευτυχια.

Ειχε μια ευαισθητη,πανεμορφη ψυχη και απλα κατεθετε στο χαρτι τις σκεψεις,τα συναισθηματα,την ζωη της την ιδια…Η γυναικα αυτή εγραψε : Πήρα τη στράτα κι έρχομαι, Αντιλαλούνε τα βουνά ,Τα καβουράκια, Είμαστε αλάνια, Σε τούτο το παλιόσπιτο σε μουσική Τσιτσάνη, Ηλιοβασιλέματα, Περασμένες μου αγάπες σε μουσική Χιώτη, Θα βρω μουρμούρη μπαγλαμά, Όνειρο απατηλό, Στο τραπέζι που τα πίνω, Στου Αποστόλη το κουτούκι, Ρίξτε στο γυαλί φαρμάκι, Όνειρο απατηλό, Μου σπάσανε το μπαγλαμά, Η φαντασία, Η διπρόσωπη(Στα ωπα ωπα σ’ειχα), Ένας αητός γκρεμίστηκε σε μουσική Ρεπάνη, Τι έχει και κλαίει το παιδί σε μουσική Ξαρχάκου, Δυο πόρτες έχει η ζωή, Φεύγω με πίκρα στα ξένα, Γυάλινος κόσμος που τραγούδησε ο Καζαντζίδης!!!

Αληθεια ποιος περιμενε ποτε οτι μια γυναικα θα εγραφε λαικα τραγουδια με τοση βαρυτητα,πως μια τοσο λεπτη ψυχη εκρυβε μεσα της τετοια ιδιοσυγκρασια.τοσο παραπονο,τετοιο μερακι….Και μαλιστα σ’ένα σχεδον ανδροκρατουμενο επαγγελμα. Μαλιστα λεγεται ότι το Δυο πορτες εχει η ζωη το εγραψε όταν εχασε την κορη της…

Μετα από αυτό το συμβαν αρχισε η κατταρευση,η αποστασιοποιηση και η Ευτυχια πεθανε παμφτωχη το 1972.

Λιγοι την θυμονται νεα…Παντα με την μαυρη μαντηλα στο κεφαλι και η ιστορια την ειπε :’Η γρια’…Μια γυναικα,που η πενα στα χερια της ζωγραφιζε αγγελους,εβγαζε μιλια και εψελνε υμνους…Υπηρξε το τρανο παραδειγμα της περηφανειας και της αρνησης της δοξας και της κονομας.Η Παπαγιαννοπουλου απαρνηθηκε το star system γιατι η ιδια ηταν ένα αστερι λαμπερο.Πληρωσε την ακεραιοτητα της με το αντιτιμο της φτωχειας και της απαξιωσης και αυτό την κανει ακομα μεγαλυτερη στα ματια μας.Προσωπικα παντα θα την θυμαμαι όταν αντικρυζω ευτελη ανθρωπακια του σημερα,που ξεπουλουν αξιοπρεπειες και συνειδησεις στο βωμο καποιου τηλεοπτικου παραθυρου,μονο και μονο για να κερδισουν λιγη εφημερη αναγνωρισιμοτητα..Η γρια όμως κερδισε την αιωνιοτητα παραμενωντας ΜΕΓΑΛΗ και ας μην αναζητησε ποτε την δοξα…Απεναντιας,η δοξα την κυνηγησε…

Γιαγιά Ευτυχία σ’ευχαριστούμε…