''ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ!''
Του Υδραίου Ιεροψάλτη
Εμμανουήλ Ε. Πούλου
31 Ιανουαρίου 1996...
Πριν 16 χρόνια, μεταμεσονύχτιες ώρες, τρεις νέοι θυσιάζονταν για την Πατρίδα. «Έπεφταν» κατά την εκτέλεση του καθήκοντος στις βαχονησίδες Ίμια...
Ήταν ο Χριστόδουλος, ο Παναγιώτης και ο Έκτωρ, άγνωστοι σε εμάς μέχρι εκείνη την ημέρα, γνωστοί και αθάνατοι στις καρδιές μας από τότε και για πάντα ως Καραθανάσης, Βλαχάκος, Γιαλοψός.
«Έπεσαν» για τη Σημαία, την ώρα που κάποιος....... έλεγε «ας πούμε ότι την πήρε ο αέρας»! «Έπεσαν», και κάποιος ευχαριστούσε την κυβέρνηση των ΗΠΑ για τη βοήθειά της!
«Έπεσαν»... αλλά ανέβηκαν! Όχι μόνο στις συνειδήσεις μας, όχι μονο στις καρδιές μας, αλλά και στο Πάνθεον των Αθανάτων Ηρώων της Πατρίδος μας.
Κρατώ στο μυαλό μου τις εικόνες, από τις εξοδίους ακολουθίες αυτών των τριών νέων παλικαριών, όταν οι γονείς τους, τους αποχαιρετούσαν και με τα λόγια μας γονάτισαν. Ήταν εκείνοι οι τρεις πατεράδες, που μέσα στον ανείπωτο πόνο τους έβγαζαν την αξιοπρέπεια της υπερηφάνειας του πάντοτε αταπείνωτου, απροσκύνητου, ανυπότακτου, αδούλωτου και ελεύθερου Έλληνα. Θυμάστε; «Σου άρεσε να τραγουδάς: Ο αετός πεθαίνει στον αέρα... και στον αέρα ανταμώσατε το θάνατο»... «Παιδί μου ήξερες καλά, ότι αν είναι να πεθάνουμε για την Ελλάδα θεία είναι η δάφνη, μια φορά κανείς πεθαίνει»... «Αφήνω πάνω στο φέρετρό σου τρια τριαντάφυλλα, γιατί: μες στους Αιγαίου τα νερά Άγγελοι φτερουγίζουν και μέσα στο φτερούγισμα τριαντάφυλλα σκορπίζουν». Τέτοιοι Έλληνες, μόνο τέτοια παιδιά μπορούν να γεννήσουν!
Ο Θεός, ας αναπαύει τις ψυχές τους, ας παρηγορεί τις οικογένειές τους και ας αναδεικνύει τέτοιους Έλληνες! Ατρόμητους! Ήρωες! Ελεύθερους, σαν τους ουρανούς! Ναι, ΙΜΙΑ 1996... ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ!
Αυτή την επέτειο, υπάρχει μια άλλη μορφή, γενναία, που την τίμησε πάντα με σεβασμό. Είναι η μορφή εκείνου που υπήρξε ο πρώτος και ο μόνος, ο οποίος, στα αποκαλυπτήρια του μνημείου για τους τρεις Ήρωες των Ιμίων, με δάκρυα στα μάτια και φωνή σπασμένη από το λιγμό, είπε μια μεγάλη αλήθεια, όπως τόσες άλλες στη ζωή του. Μια αλήθεια, που κανείς δεν ξεχνάει, γιατί τα Ίμια πάντα μας πονούν. Και αυτή η αλήθεια, ήταν και είναι η εξής: «Εκείνη την παγερή νύχτα, η Ελλάς υπέστη μιαν Εθνική ταπείνωση».
Αναλογίζομαι... σκέφτομαι... αναπολώ... και ταυτόχρονα αναζητώ, εκείνη τη μορφή, τη δυνατή και χαρισματική φωνή, το δυναμικό λόγο... αυτή την παρουσία που εδώ και 4 χρόνια μας λείπει τόσο πολύ.
Και σκέφτομαι... τί να είναι εκείνο που περισσότερο μου λείπει. Μα τί άλλο; αυτά τα δακρυσμένα μάτια, κάθε φορά που μιλούσες για Πίστη και Πατρίδα. Κάθε φορά που κήρυττες και υπερασπιζόσουν Χριστό και Ελλάδα!
Και έρχομαι στο σήμερα... σε αυτή την τραγική και αδυσώπητη πραγματικότητα. Στο ζοφερό σήμερα, που κανείς πια δεν πονάει την Ελλάδα! Κανείς πια δε δακρύζει για αξίες. Κανείς πια δε μιλάει για Σημαία. Εκείνη τη Σημαία, για την οποία θυσιάστηκαν και οι τρεις Ήρωες στα Ίμια. Και επιβεβαιώνεται η μεγάλη αλήθεια, ότι κανείς, μα κανείς, δε θα μπορέσει ποτέ να σε φτάσει.
Μακαριστέ και αοίδιμε Πρωθιεράρχα, Αρχιεπίσκοπε της καρδιάς μας, Χριστόδουλέ μας, πιστεύω ακράδαντα, ότι στο Θρόνο του Θεού, καταθέτεις τα δάκρυά σου για την Πατρίδα μας. Σε διαβεβαιώνουμε, ότι ο λαός του Θεού, που με θυσιαστική αγάπη διακόνησες, παραμένουμε με στραμμένο το βλέμμα στον Ουρανό... Εκεί, που είναι η παρηγοριά μας. Στον Ουράνιο Πατέρα! Μακάρι η ματιά μας, να συναντήσει τη δική σου... και να σβήσει τα δάκρυα του πόνου το γλυκό χαμόγελό σου. Γιατί μας λείπεις πολύ...
