Ας πάμε λίγο παλιοτερα,σε εποχές ασπρομαυρες,σε δρόμους χωμάτινους με σκοτεινά σοκακια,σε αφανείς ήρωες με απέραντο εργο,σ’αυτους που δεν ένιωσαν την καταξίωση κ τη δόξα…Ας πάμε στα πρώτα βήματα του ρεμπετικου,γιατι είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζουμε τους μουσικούς των οποίων τα έργα είναι αθάνατα μα οι ίδιοι έμειναν στην άκρη και αποτραβήχτηκαν από την ιστορία…
Και σ’αυτους ακριβως,πρεπει να πούμε μια κουβέντα παραπανω,ένα ευχαριστώ περισσότερο…
Το 1901 στη Σμύρνη γεννήθηκε ο Απόστολος Χατζηχρήστος(ή Σμυρνιωτακι),ένας μετ’επειτα πολύ σπουδαίος συνθετης.Πολεμησε το 1922 και πιάστηκε αιχμάλωτος των Τουρκων,οπου γλίτωσε την εκτέλεση την τελευταία στιγμη,δραπετευωντας.Η οικογένεια του πήγε στη Τζια,οπου θα τους βρει ένα χρόνο αργοτερα,κι ας τον είχαν οι δικοί του για χαμενο.Απο κει μετακομίζει στο Μικρολιμανο,δουλευωντας στα Ελληνικά Σωληνουργεια.Ο Χατζηχρηστος,ώντας Σμυρνιός είχε έμφυτο το μουσικό ταλεντο.Παιζει ακορντεόν και μαντολινο,όταν γνωρίζεται με τον Παγιουμτζη,τον Μάρκο και την υπόλοιπη ρεμπέτικη τετραδα.Τοτε θα ασχοληθεί με το μπουζουκι.Το 1938 ηχογραφεί την ‘Κοκκινιωτισσα’.Ξεκιναει μια εκπληκτική πορεία κατά την οποία ο Χατζηχρήστος συνθέτει και γράφει στιχους.Δημιουργει πλήθος τραγουδιών που τραγούδησαν γενιές και γενιές Ελλήνων και πολλοί δεν ξέρουν ότι είναι δικά του.Ο ιδιος,σεμνος και ταπεινος,υπηρξε θύμα των.............. επιτήδειων των δισκογραφικών εταιριων,που υφάρπαζαν τραγούδια για ένα κομμάτι ψωμί από τους φτωχούς δημιουργούς τους.
Συνεργάζεται με τον Βασιλειαδη,τον Φωτιδα.τον Βαμβακαρη,τον Παγιουμτζη,Περπινιαδη,Γενιτσαρη και τόσους αλλους!Υπηρξε αξεπέραστος συνθετης,ενας γίγαντας της μουσικης.Αυτοδιδακτος με καλλιτεχνικό DNA.Η μουσική του,διαθετει ένα ξεχωριστό ηχόχρωμα που τον κάνει μοναδικό και χαρακτηρίζεται από ένα μείγμα ρεμπετικου,ανατολιτικων αμανέδων και κανταδας,αποδιδωντας έργα με απαράμιλλες μελωδίες που πολλοί αγνοούν την πατρότητα τους…Και για γίνουμε συγκεκριμενοι,είναι ο δημιουργός του ‘Μινόρε της αυγής’,(κι ας το αποδίδουν στον Περιστερη..).Ένα ασυγκριτο,παραπονιαρικο μινόρε που ανατριχιάζει τις αισθησεις..Σε άλλα εργα,ειναι εμφανή τα κατάλοιπα της δύσκολης ζωής του,της προσφυγιας,το παράπονο των ξεριζωμένων: ‘Καρδιά παραπονιάρα’,’ ‘Παραπονιάρικο μου(Γιατί να κάθεσαι να κλαις)’, ‘Μανά μου γιατί με γέννησες’ κ.α.
Έως το 1950 συνθέτει πασίγνωστα τραγούδια: ‘Η άμαξα μες τη βροχή’, ‘Αλήτη μ’έιπες μια βραδιά’, ‘Καροτσέρη τράβα’, ‘Βαγγελιώ δεν είσαι εντάξει’, ‘Γλυκοβραδυαζει’ κ.α.Ενα είναι όμως το τραγούδι που ξεπερνάει τον εαυτό του..‘Ο Καιξης’.Επηρρεαρμενο από οπερετα,το τραγούδι αναφέρεται στην ιστορία κάποιου οδηγού καϊκιού που πάει να ελευθερώσει την καλή του από το χαρέμι του Πασα..Προσωπικη μου αποψη,ένα από τα καλύτερα ρεμπέτικα που γράφτηκαν ποτε,μια μελωδία που όποτε την ακούω αναρωτιέμαι πως μπόρεσε να την εμπνευστεί καποιος,γεματη εικονες,σπαραγμο,εκκληση για ελευθερια,συγκινηση και παραπονο.Κατεθεσε την ψυχή του και μας χάρισε ένα τραγούδι από τα βάθη του χρόνου έως την αιωνιότητα…Αυτός ήταν ο Χατζηχρήστος…
Συνθέτει περίπου 76 τραγούδια και πεθαίνει από καρκίνο νωρίς το 1957.
Ο Χατζηχρήστος ακουμπά με τα τραγούδια του μια ολόκληρη εποχη,και βρίσκει καταφύγιο σ’έναν λαό που μόλις πέρασε κατοχή και εμφυλιο.Υμνει τον έρωτα, διεισδύει στις αισθήσεις μ’έναν ανεπανάληπτο τρόπο και προκαλεί πρωτόγνωρο ρίγος στην μέχρι τότε μουσική ιστορία...Μετέφερε την παραδοση,την κληρονομιά και το μουσικό κύτταρο των χαμένων πατρίδων και το έκανε ένα με το ρεμπέτικο του Πειραιά…Ένα ιερό τερας,εφαμιλλο του Βαμβακαρη.Ξεχασμενος,αδικημενος,ριγμενος,εγινε έρμαιο των δισκογραφικών εταιριών και τα μυριοτραγουδισμενα στολίδια του νομίζουμε ότι είναι αλλων..Παντα όμως πρέπει να αποδίδουμε τις τιμές σ’εκεινους που δεν τις αναζητησαν,δεν έζησαν γιαυτες,και δεν έχασαν την αξιοπρέπεια τους γυρεύοντας τες..Και ο Απόστολος Χατζηχρήστος αξίζει τιμες..Εντιμος,μπεσαλης,αιωνιος και άφθαρτος….
το μέλος του Εικονοσκοπιου Νίκος Γ. Δημαράκης
