Μετά την προηγούμενη παρενθεση,ας επανέλθουμε στο δικό μας περιβαλλον.Αλλωστε αυτό είναι πιο φιλικο,απειρως πιο αληθινό και ρομαντικο,με πρωταγωνιστές αληθινους,γεματους μερακι.Και ας αφιερώσουμε λίγες στροφές για έναν πατριώτη μας,έναν Ποριώτη με μητέρα Υδραια.Τον Δημήτρη Γκογκο η ευρύτερα γνωστό ως ‘Μπαγιαντερα’.Μια μορφή ιδιαίτερα σημαντικη,με συγκινητική ιστορία.
Ένας άνθρωπος που επιβίωσε με δυσκολια.Μα είχε μια σπουδαία ρεμπέτικη πορεία κ ανήκει σε εκείνους τους προκατοχικους ήρωες της ρεμπέτικης μουσικης.Παρεα με τον Παπαιωαννου,τον Βαμβακαρη,τον Χατζηχρήστο…
Γεννήθηκε στον Πειραιά το 1904.Ο πατέρας του Ποριώτης και η μητέρα του Υδραία(το γένος Τζιέρη),όπως προειπαμε.Πρωτοπιανει μαντολίνο και........
......... μπαγλαμά πολύ μικρος,μολις στα 6 του.Στη θητεία του στο ναυτικό γνωρίζεται με τον Μπατη.Υπηρξε πρωταθλητής της ελληνορωμαϊκής παλης!!Του άρεσε η Ιταλική οπερέτα ‘Μπαγιαντέρα’ και έτσι του κόλλησε το ομώνυμο παρατσούκλι.
Ο Γκογκος υπήρξε ο ‘ανταγωνιστής’ του Μαρκου.Ενας αυθεντικός ρεμπετης,ενας λαϊκός χαρακτήρας ο οποίος πρωταγωνίστησε στη νοσταλγική εκείνη εποχή του ρεμπετικου,βαζωντας τα πρώτα λιθαράκια στο οικοδόμημα που λέγεται ελληνικό τραγουδι.Διαμορφωνει γρήγορα ένα προσωπικό ύφος και συνθέτει αθάνατα τραγουδια.Αφιερωνει ένα στο τόπο γέννησης του,το ‘Χατζηκυριακειο(Από βραδύς ξεκίνησα),και ένα στην Ύδρα το ‘Ξεκινάει μια ψαροπουλα’.Ο Μπαγιαντέρας καθιερώνεται στην ιστορία με μοναδικές μελωδίες όπως τα «Ζούσα μοναχός χωρίς αγάπη», «Σαν μαγεμένο το μυαλό μου φτερουγίζει», «Πειραιωτοπούλα», «Θα κλέψω μια μελαχρινή», «Κι αν χωρίσαμε δε φταίω» και άλλα.Συνεργαζεται με τον Δελλια,τον Χιωτη,τον Μπάτη και άλλα ιερά τερατα.Τα δύσκολα ξεκινούν το 1941 όταν τυφλώνεται από αβιταμίνωση και μάλιστα πάνω στο πάλκο…’Ήξερα ότι είχα γλαυκωμα.Ενα βράδυ ενώ επαιζα,ξαφνικα έχασα τον κοσμο,όλα σιγά σιγά έσβησαν από μπροστά μου’,αφηγειται χρόνια μετά.
Ο Γκογκος,όπως οι περισσότεροι κάτοικοι της Αθηνας,λοιμοκτονει.Γυριζει στα συσσίτια για ένα κομμάτι ψωμι.Τα βράδια γυρνάει στα ταβερνάκια με ένα δισκακι,παιζει και αφήνεται στο ‘ο,τι προαιρείσθε’…Οι περισσότεροι συνάδελφοι του τον περιφρονούν και ο Μπαγιαντέρας περνάει στο περιθώριο…Όντας τυφλος,φανταζεται κανείς πόσο δύσκολη είναι η περίοδος αυτή.
Και όμως ο μεγάλος αυτός μουσικός δεν το βάζει κατω.Ορθοποδει και συνθέτει τα παραπάνω τραγουδια,και 100 αλλα,και με η απελευθέρωση της πατρίδας τον βρίσκει σε μεγάλα μαγαζιά της Αθηνας,όπως η φημισμένη ‘Τριανα του Χειλα’.Γνωριζει την καταξίωση και την αναγνώριση όχι μόνο για το ταλέντο του αλλά και την μεγάλη του ψυχική δύναμη.
Πεθαίνει το 1985 από λοίμωξη του αναπνευστικού.
Αυτή ήταν η συγκινητική ιστορία ενός μεγάλου ρεμπετη,ενός μεγάλου ανθρωπου.Ενος Έλληνα που στην παλαίστρα της ζωής και της μουσικής βγήκε πρώτος…
Ο Μπαγιαντέρας δίδαξε το μεγαλείο της ζωης.Χτυπηθηκε από την κατοχή μα και από την ίδια την τύχη
του,περιφρονηθηκε,απομονωθηκε μα σήκωσε ανάστημα και άντεξε όλες τις κακουχίες της ζωής και των ανθρωπων.Μαγκας παλαιστης,τα βαλε με όλους και νίκησε με όπλο το χάρισμα του,ξεπερνωντας τα προβλήματα του και οδηγώντας το όνομα του στην αθανασια.
Για μένα προσωπικά ο Γκογκος αποτελεί παράδειγμα και πάντα να ευγνωμονούμε για αυτά που καθημερινά έχουμε και δεν τα εκτιμουμε.Και τελικά πάντα θα θυμάμαι τις αφηγήσεις του θειου μου Θανάση Νικα,για έναν τυφλό γερακο που ερχόταν που και που στα Μαντρακια….
το μέλος του Εικονοσκοπίου Νίκος Δημαράκης
