ΘΛΙΨΗ, ΠΟΝΟΣ & ΟΡΓΗ!
Δεν θα ήταν ποτέ δυνατό να γράψει κανείς για αθλητισμό, για ποδόσφαιρο για νίκες ή για ήττες, για πρωταθλήματα για μετάλλια και για χαρές όταν μια τεράστια λαοθάλασσα θα έλεγα, ειρηνική διαδήλωση κατέληξε με αυτό τον τρόπο.
Να θρηνούμε σαν έθνος τρεις συνανθρώπους μας νεκρούς. Θλίβομαι όταν βλέπω σε μια δημοκρατική χώρα που υποτίθεται ότι έχει αξίες, θεσμούς και τεράστια πολιτιστική κληρονομιά να μην μπορεί να προστατέψει ανθρώπινες ζωές. Τι χώρα μπορεί να είναι αυτή που δίνει μεγαλύτερη αξία στο χρώμα από την ίδια την ζωή. Μια χώρα που διοργάνωσε άψογα Ολυμπιακούς Αγώνες, που όλα τα ξένα κράτη της έδιναν συγχαρητήρια, να φτάνει σ’ αυτό το σημείο. Να θρηνεί τρεις ολόκληρες ζωές χωρίς να υπάρχει λόγος. Να γίνεται πρώτο θέμα σε όλα τα μεγάλα ειδησεογραφικά δελτία του κόσμου που τώρα θα λένε: Αυτοί είναι αγροίκοι, απολίτιστοι γιατί να ζητάνε την βοήθεια μας. Ποιος ο λόγος να τους βοηθήσουμε. Αυτοί αλληλοεξωντόνωνται. Δεν μπορούν φίλες & φίλοι να προστατέψουν μια εργαζόμενη έγκυο γυναίκα. Της αφαιρούν την ζωή. Το πιο πολύτιμο αγαθό που έχει ο κάθε άνθρωπος. Τι να τις κάνεις τις διαδηλώσεις, τις διαμαρτυρίες, τα μέτρα, τις συντάξεις, τα λεφτά όταν το πιο πολύτιμο αγαθό που μας χάρισε ο Θεός εμείς το ευτελίζουμε έτσι. Είναι απάνθρωπο.
Προβληματίζομαι αλλά...........
............. και θλίβομαι σε τι κόσμο θα μεγαλώσουμε τα παιδία μας. Σε ένα κόσμο με έκρηξη, βία, με μολότοφ με φωτιές, με νεκρούς από τα ίδια μας τα χέρια.
Δεν μπορώ να βρω λόγια για να περιγράψω τέτοια συμφορά. Να χάνονται αθώες ανθρώπινες ζωές. Υπάρχει κάτι πιο πολύτιμο από αυτό;
Από αυτά τα γεγονότα θα πρέπει να διδαχθούμε όλοι. Μια χώρα που πέρασε κατοχή, δικτατορία αλλά κ’ πείνα δεν επιτρέπεται να μην μπορεί να κατακτήσει το πιο πολύτιμο ιδανικό: την ζωή. Τι θα έλεγε άραγε ο Περικλής, ο Πλάτωνας, ο Σωκράτης για τους απόγονους τους. Ότι είναι ανάξιοι να προστατεύσουν αυτά για τα οποία πάλεψαν, δίδαξαν αλλά και πρέσβευαν.
Την αγάπη για τον συνάνθρωπο μας, την αγάπη για το περιβάλλον, την αγάπη για την χώρα μας για την πατρίδα μας, για την οικογένεια μας την αγάπη για βοήθεια στον συνάνθρωπο μας τον άρρωστο, τον ηλικιωμένο, τον ανήμπορο, τον άνθρωπο με ειδικές ανάγκες, τον τυφλό, τον κωφό τελικά την αγάπη για την ζωή. Το ηθικό ανάστημα μιας χώρας εξαρτάται από το πόσο ελεύθεροι είναι οι πολίτες της και από το πώς έμαθαν και μαθαίνουν να προστατεύουν ο ένας τον άλλον. Το μέλλον του καθενός από εμάς εξαρτάται από την ευημερία του άλλου.
Η ανάγκη για εθνική ενότητα αυτού του τραυματισμένου λαού είναι προτεραιότητα όλων μας, πολιτικών κ’ πολιτών. Δεν είναι ποτέ αργά για ένα νέο ξεκίνημα. Για μια νέα αναγγένηση.
Ελπίζω την επόμενη φορά που θα γράψω κείμενο να μην ντρέπομαι που είμαι Έλληνας. Και αυτή τη φορά
να είναι για αθλητικά θέματα!
το μέλος του Εικονοσκοπίου Νίκος Οικονομόπουλος
