Γράφει ο Βασίλης Γκάτσος
Ευκαιρία να ξαναδιαβάσουμε το άρθρο της Ρίνας για να κατανοήσουμε σε τι θαυμαστό τόπο ζούμε.
Το κτίριο της αποθήκης αλατιού είναι εξαιρετικής αρχιτεκτονικής
και στέκει σε πολύ καλή κατάσταση, χωρίς βέβαια σκεπή, και μου κάνει
εντύπωση πώς τόσα χρόνια δεν το έχει αξιοποιήσει η Κοινότητα Θερμησίου.
Η πιο ωραία διαδρομή για να γνωρίσεις τη
λιμνοθάλασσα είναι από τη μεριά του........ Αλατοβουνιού. Καθώς πλησιάζεις από
τη μεριά της Ερμιόνης τη λίμνη, στρίβεις με το αυτοκίνητο δεξιά και πας
στη ρίζα του Αλατοβουνιού. Την περιοχή τη λένε Κιάφα (εδώ έχουμε Άνω και
Κάτω Κιάφα νομίζω και Πέρα Κιάφα).
Εκεί που σταματάς υπάρχει μικρό παλιό αλώνι, πιστεύω
ακόμα. Μετά αρχίζει μονοπάτι παμπάλαιο που ακολουθεί την όχθη της
λιμνοθάλασσας και ανεβοκατεβαίνει στα βράχια του Αλατοβουνιού. Κάπου
προς τη μέση συναντάς το καλύτερα διατηρημένο παλιό ασβεστοκάμινο της
Ερμιονίδας. Μετά συνεχίζεις και βγαίνεις στο παλιό άμπουλο (αυλάκι
εισόδου νερού στα τηγάνια που έβγαζαν το αλάτι), το περνάς και βρίσκεσαι
στην ακτή με τα βότσαλα που και αυτή έχει μεγάλο ενδιαφέρον, γιατί την
δημιουργεί και την συντηρεί το κύμα και έτσι υπάρχει η λιμνοθάλασσα.
Τηγάνια δεν υπάρχουν πλέον, γιατί ο τόπος έχει βουρκώσει. Μετά προχωράς
προς την αποθήκη, όμως ποτέ χωρίς παπούτσια, γιατί το χώμα είναι γεμάτο
τριβόλους. Το αλάτι και η υγρασία φαίνεται ότι ευνοούν πολύ την ανάπτυξη
τριβόλων.
Αν έχει κάλμα, ή επιφάνεια του νερού γίνεται τέλειος καθρέπτης.
'Ερρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος
