''ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ ΓΗ ΕΡΜΙΟΝΙΔΑΣ''
Μέχρι το 1960 η γη μας είχε μεγάλη παραγωγική ικανότητα για πολλά είδη προϊόντων. Κυρίαρχη παραγωγή ήταν το λάδι, σημαντική ήταν και των εσπεριδοειδών (κυρίως Μανταρίνια Ερμιόνης, επώνυμα από πολύ παλιά), σημαντική και η παραγωγή κρασιού αλλά και σιτηρών. Μη ξεχνάμε και άλλα ονομαστά προϊόντα, όπως την πατάτα Διδύμων, ρόδια Ερμιόνης, βρώμη Κρανιδίου που πήγαινε, λόγω ονομαστής ποιότητας στον ιππόδρομο για τα άλογα.Δεν υπήρχε άκρη της Ερμιονίδας ακαλλιέργητος. Με πεζούλες έφταναν να καλλιεργούν και τις ποιο άγονες πλαγιές, συγκρατώντας το λιγοστό χώμα. Κυρίαρχα στις καλλιέργειες και τις μεταφορές ήταν τα χοντρά ζώα, κυρίαρχο εργαλείο η τσάπα και το κλαδευτήρι, κυρίαρχο μέσο άντλησης νερού το μαγγανοπήγαδο και λίγες πετρελαιομηχανές. Ρεύμα δεν υπήρχε παρά μόνο για τους οικισμούς. Ο καλλιεργητής και ο εργάτης γης πότιζαν στην κυριολεξία το χώμα με τον ιδρώτα τους.....
.......
Όμως στη χαρά της παραγωγής είχε συμμετοχή όλο το χωριό με την παρουσία όλων των ηλικιών στο μάζεμα του ελαιώνα, στο θέρισμα, στον τρύγο.
Μόνιμο παράπονο των κατοίκων η ανομβρία και η έλλειψη νερού το καλοκαίρι. Αυτό δεν επέτρεπε τη δημιουργία μεγάλων περιβολιών με εσπεριδοειδή, ούτε μεγάλες υδροβόρες καλλιέργειες (ντομάτες κολοκυθάκια, καρπούζια, πεπόνια, κ.λ.π.). Η έλλειψη όμως γεωτρήσεων βοηθούσε στο να υπάρχει υπόγειο νερό λίγα μέτρα κάτω από την επιφάνεια και έτσι οι ρίζες των ελιών έβρισκαν υγρασία και οι ελαιώνες ήταν όλοι ξερικοί. Το νερό ήταν καλό σε όλα τα πηγάδια, ακόμη και τα εντελώς παραθαλάσσια.
Ραντίσματα με φυτοφάρμακα δεν γίνονταν. Ένα διάλυμα ασβέστη με λίγο γαλαζόπετρα χρησιμοποιείτο στα εσπεριδοειδή, με ραντιστικό .... πλάτης, λίγο θειάφι για τα αμπέλια, ενώ ελάχιστοι ράντιζαν τις ελιές τους για το δάκο.
Σήμερα δεν «έχουμε νερό» και η γη είναι στεγνή. Σήμερα «δεν έχουμε κανάλια εμπορίας» και μόνη διέξοδος είναι να πάει ο παραγωγός στη Λαϊκή. Σήμερα «οι τιμές των προϊόντων μας είναι πολύ χαμηλές». Σήμερα «δεν συμφέρει καμιά καλλιέργεια». Σήμερα «κανένας νέος δεν θέλει να φάει τη ζωή του στα χωράφια και τις κοπρισιές». Σήμερα «σιγά μη γίνουν τα παιδιά μας Πακιστανοί». Σήμερα «μόνο εξοχικά φυτρώνουν στην Ερμιονίδα». Σήμερα «να φτιάξουμε τι; Και ποιος θα τ’ αγοράσει;». Σήμερα «δεν έχουμε νερό. Άμα είχαμε θα.... θα.... θα...».
Όλα αυτά σωστά ακούγονται ως δικαιολογία της ήττας μας, της ήττας της Ερμιονίδας στην παραγωγή και μεταποίηση των αγροτικών της προϊόντων. Και σήμα κατατεθέν η συμβολική ενοικίαση έναντι 500 € το μήνα των αποθηκών της ΑΤΕ, που κτίσθηκαν κάποτε για να εξυπηρετήσουν την αγροτική μας παραγωγή, για να χρησιμοποιηθούν τώρα από τον Δήμο Ερμιόνης για διαλογή ανακυκλώσιμων υλικών. Αγροτικές αποθήκες, το όνειρο κάποτε των γεωργών μας, να υποδέχονται σήμερα τα σκουπίδια του καταναλωτισμού μας προς διαλογή! Και να θριαμβολογούμε και για το φτηνό νοίκι, «την προσφορά της ΑΤΕ!». Ξεπεσμός.
Μα η πιο σωστή διαπίστωση είναι το ότι «τα τρόφιμα εξακολουθούν να αποτελούν το ¼ του μέσου οικογενειακού προϋπολογισμού στον ανεπτυγμένο κόσμο», ότι «το παγκόσμιο χρηματιστήριο τροφίμων είναι πιο σημαντικό από των άλλων αγαθών», ότι «τις επόμενες δεκαετίες θα έχουμε μεγάλη αύξηση στην κατανάλωση τροφίμων με την ανάπτυξη που γνωρίζει η Κίνα, η Ινδία και η Βραζιλία», ότι «υπάρχει τεράστια ζήτηση αγροτικών προϊόντων πολύ καλής και εγγυημένης ποιότητας σε πολύ υψηλές τιμές στις ανεπτυγμένες χώρες», ότι «ο τουρισμός .... περνάει από το στομάχι», ότι «τα Προϊόντα της Ελληνικής Γης είναι από τα καλύτερα του κόσμου».
«Δως μοι πα στω και ταν γαν κινάσω». Τόπο να σταθεί ζήτησε ο Αρχιμήδης και βεβαίωνε ότι ήταν ικανός ακόμη και τη γη να μετακινήσει. Πώς: Με τον μοχλό του = το μυαλό και την επινοητικότητά του.
Εμείς έχουμε τόπο να σταθούμε, θείο τόπο.
Έρρωσθε,
