Γράφει ο Βασίλης Γκάτσος
Από τα διβάρια της λιμνοθάλασσας του Μεσολογγίου στις πιο διάσημες κουζίνες. Το αυγοτάραχο Τρικαλινός, γνωρίζει την ελληνική παράδοση στα πέρατα του κόσμου. Δεν είναι τυχαίο που ο Φεράν Αντριά, ο πιο διάσημος σεφ, το κατατάσσει στα 30 πιο εκλεκτά και υγιεινά τρόφιμα του κόσμου!Αυγοτάραχο μπάφας εξαιρετικής ποιότητας έβγαινε και από τη λιμνοθάλασσα Θερμησιού, όχι βέβαια από το Κράτος ή τον Δήμο. Και το λέω, γιατί το έχω φάει.........
Μια μικρή αναδρομή στον αείμνηστο Μιχάλη Κούστα (πατήρ του Αντιδημάρχου), εργατικότατο, φιλοπρόοδο, ρέκτη, διορατικό, με ανοικτούς ορίζοντες, ικανότατο να πραγματοποιεί οράματα και να φέρνει αποτελέσματα.
Τη δεκαετία του 1960 είχε νοικιάσει από το Κράτος την ιστορική λιμνοθάλασσα του Θερμησιού. Έφερε άνθρωπο από το Μεσολόγγι που ήξερε καλά τη δουλειά και τον έβαλε φύλακα και κουμάντο στη λιμνοθάλασσα. Το κύριο ήταν το μεγάλωμα των ψαριών που εγκλωβίζονταν στη λιμνοθάλασσα, το μεγάλωμά τους και η αλιεία τους. Διαπίστωσε όμως ότι η λιμνοθάλασσα συγκέντρωνε πάρα πολλά χέλια. Το χέλι στα μέρη μας δεν το τρώγαμε, ούτε στην πρωτεύουσα. Διαπίστωσε ότι το τρώνε πολύ στην Ιταλία, μάλιστα σε ορισμένες γιορτές, όπως εμείς τρώμε την Καθαρά Δευτέρα μόνο θαλασσινά. Μόνο που τα χέλια έπρεπε να πάνε στην Ιταλία ζωντανά. Τα συγκέντρωνε από τη λίμνη και τα τοποθετούσε σε ένα μεγάλο κλουβί μέσα στο λιμάνι της Ερμιόνης και ερχόταν ένα ειδικό βυτίο να τα πάρει και ζωντανά να τα πάει στην Ιταλία. Μάλιστα μια φορά σκίστηκε το δίχτυ του κλωβού και έφυγαν τα χέλια. Γέμισε το Λιμάνι χέλια και, θυμάμαι, με το φίλο μου τον Γιώργο τον Μουρμούρη ψαρεύαμε με καλάμι και καθετή μέρες στο Λιμάνι για να πιάσουμε χέλια.
Στη συνέχεια έπιαναν τις αυγομένες μπάφες, έβγαζαν το αυγοτάραχο, το έλιαζαν και το βάπτιζαν μέσα σε κερί. Αυτό που έκαναν και στο Μεσσολόγγι. Εξαιρετικό. Πουλιόταν για λίγο και στην Ερμιόνη.
Στη συνέχεια προσπάθησε να επεκτείνει τις δραστηριότητές του και στις άλλες λίμνες του Μετοχιού. Είδε ότι η ρηχή λιμνοθάλασσα των Ποτοκιών μπορούσε να μετασχηματιστεί σε μία μεγάλη και αποδοτική λιμνοθάλασσα. Νοίκιασε το χώρο, έκανε εκσκαφές και ένα μεγάλο ανάχωμα στο θαλάσσιο χώρο μπροστά από το κτήμα του Μακαρούνη, έφτιαξε εκεί την μπούκα της λιμνοθάλασσας, έκλεισε την παλιά και με εκσκαφή προσπάθησε να ενώσει αυτή την τεχνητή λιμνοθάλασσα με την παλιά. Υπομονετικά κάθε μέρα συγκέντρωνε ψωμιά και άλλα και πήγαινε και τάιζε τα ψάρια, γιατί ακόμη η λιμνοθάλασσα δεν είχε αναπτύξει τα αιτούμενα φύκια. Κάπου εκεί σταμάτησε το έργο, γιατί φώναξαν οι αγρότες, ότι θα χαλάσουν τα νερά στα πηγάδια τους, πράγμα μη ορθό, γιατί οι γεωτρήσεις χάλασαν το νερό. Αυτό που βλέπουμε σήμερα και το λέμε λιμνοθάλασσα Ποτοκίων είναι το έργο που απόμεινε.
Αν είμαστε φιλοπρόοδο και περιβαλλοντικά ευαίσθητο μέρος και χώρα, μακριά από τις αρλούμπες της αριστεροειδούς αφασίας που μόνο στόχο έχει την εξουσία, έστω και ένα κατά παραχώρηση κοψίδι της, σήμερα οι λιμνοθάλασσες: Θερμησιού, Μετοχιού (Κουμουνδούρου και η άλλη μικρότερη), Ποτοκίων, Βερβερόντας, Θα ήταν τόποι όπου θα έβγαινε το περίφημο αυγοτάραχο ΕΡΜΙΟΝΙΔΑΣ για τα καλλίτερα γκουρμέ καταστήματα του κόσμου και τα χέλια Ερμιονίδας φυσικής καλλιέργειας, χώρια τα ψάρια.
Ήταν οι ίδιες εποχές που ο αείμνηστος Νίκος Δέδες, αν και Διευθυντής των Μεταλλείων Μποδοσάκη, πάσχιζε με τους αγρότες της Ερμιόνης να δημιουργήσει τον μεγάλο Συνεταιρισμό πού τόσα πρόσφερε στον τόπο μας.
Αυτός ήταν ο τόπος μας και αυτοί οι άνθρωποί του και τέτοιος οφείλει νια ξαναγίνει.
Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος
