Δεν ξαναγυρίζουν πάλι.
Γράφει ο Βασίλης Γκάτσος
Θυμάμαι ένα κομμάτι χωρικού από τη Ηλέκτρα που παίξαμε με τον καθηγητή μας Κώστα Γεωργουσόπουλο. Η Ηλέκτρα θρηνεί για τον χαμό του πατέρα της και ο Χορός προσπαθεί να την παρηγορήσει:
Μα από τον Άδη,
την παντοδόχα τη λίμνη,
πίσω ποτέ τον πατέρα σου
δεν θα τον φέρεις.
Ούτε με κλάψες,
ούτε με δέησες.
Μόνο στην εικονική πραγματικότητα μπορούμε να βάλουμε το έργο να παίζει ανάποδα...
....Τα εισοδήματα, τα επαγγέλματα, η εργασία, η αισιοδοξία δεν έφτασαν στον Άδη, ως εκ τούτου μπορεί να επιστρέψουν. Όχι όμως στους ίδιους ανθρώπους κατά το ποσοστό που έχασαν. Και η επιστροφή δεν συντελείται με κλάψες και δέησες, αλλά δουλειά, οργάνωση, φρόνηση, δικαιοσύνη και ομόνοια.
Ας δώσει το παράδειγμα ο δήμος μας. Ούτως ή άλλως οι διαφορές συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης ήδη έχουν γίνει δυσδιάκριτες.
Έρρωσθε,
