Χάσαμε την μικροελευθερία μας.
Γράφει ο Βασίλης Γκάτσος
Τις
δεκαετίες 1950, 1960, 1970, αισθανόμαστε ότι η μεγάλη ελευθερία μας
περιοριζόταν με επόπτη το μάτι του μεγάλου αδελφού, όπως λέμε σήμερα,
που δεν ήταν άλλο από την εξουσία όπως αυτή διαμορφώθηκε μετά τον
εμφύλιο και κατά τη χούντα. Και τη λέω μεγάλη ελευθερία με την έννοια
ότι αφορούσε τα μεγάλα: τι εφημερίδα διαβάζεις, τι λες στα καφενεία, με
ποιους κάνεις παρέα, τι τραγούδια ακούς, πιστοποιητικό κοινωνικών
φρονημάτων για να πιάσεις δουλειά, ή μπάρμπα στην Κορώνη, ο φόβος του
χωροφύλακα, και όλα αυτά τα πολύ πολύ γνωστά που μετά τη χούντα άρχισαν
να ξεθωριάζουν, ώστε να λέμε ότι μετά τη μεταπολίτευση είχαμε δημοκρατία
και ελευθερία όσο καμιά άλλη περίοδο της ιστορίας μας.
Ανεπαισθήτως όμως χάσαμε τη μικροελευθερία μας, με
άλλα λόγια η καθημερινότητά μας έχει γίνει τυραννία, δεν αντέχεται
δηλαδή. Νόμοι επί νόμων, διατάξεις επί διατάξεων, φόροι επί φόρων,
κανόνες επί κανόνων, εγκύκλιοι επί εγκυκλίων, εξαιρέσεις επί εξαιρέσεων,
πρόστιμα σε λίγο και γιατί περπατάμε και αναπνέουμε με σκοπό
μια δημόσια διοίκηση που, ενώ δεν πετυχαίνει τίποτα ως προς τα μεγάλα
ψάρια και τις μεγάλες υποθέσεις, ενώ έχει αποτύχει παταγωδώς
να εκσυγχρονιστεί και να είναι υπηρέτης και όχι αφέντης του πολίτη,
κάνει την καθημερινότητα όλων τυραννική. Όλοι να φοβούνται μην
επιπέσει όλο το κράτος πάνω τους, γιατί δήλωσαν ένα σπίτι ένα
τετραγωνικό περισσότερο ή λιγότερο, γιατί έκαναν ένα λογιστικό λάθος,
γιατί μπήκαν σε μια απλή βάρκα να ψαρέψουν, γιατί δεν ήξεραν (και πού να
ξέρουν;) την τάδε υποσημείωση της παραγράφου του νόμου τάδε, γιατί δεν
έχουν το σωστό χαρτί, γιατί θα ελεγχθούν και σίγουρα θα τους πιάσουν,
γιατί, γιατί, γιατί. Για εκατοντάδες παραλείψεις και λάθη της διοίκησης ο
πολίτης κάθεται βουβός μπροστά σε έναν υπάλληλο της γραφειοκρατίας που
του δείχνει με νόημα: τι να σου κάνω εγώ; Αισθάνεται ο Έλληνας πολίτης
σαν τον Γιάννη Αγιάννη, μη τυχόν χωρίς να το καταλάβει βρεθεί με μια
φρατζόλα στο χέρι, με κάτι που παρέλειψε, όλο με κάτι, και θα σκέπτεται
πότε θα του επιπέσει το κράτος. Αισθανόμαστε σαν τον Πύργο και τη Δίκη
του Κάφκα, κάτι το απρόσωπο και άπιαστο να μας καταδυναστεύει σε επίπεδο
ανάσας.
Τολμώ να πω ότι μετά τη χούντα ό,τι κερδίζαμε σε
ελευθερία και δημοκρατία, το χάναμε πολλαπλά στην καθημερινότητά μας
μέχρι που μας την κάνανε αβίωτη. Αυτό είναι εκφασισμός της
καθημερινότητας, από την νομεκλατσούρα του ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, χωρίς τάχατες
να παίρνει χαμπάρι η αριστερά λες και ο Πύργος και η Δίκη και τόσα άλλα
της απρόσωπης τυραννικής γραφειοκρατίας δεν γράφτηκαν γι΄ αυτήν και δεν
την αφορούν.
Είναι μεγάλο το πρόβλημα και μια
ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ δεν μπορεί παρά να είναι απλή, με νόμους, διατάξεις και
κανόνες μετρημένους στα δάκτυλα, με δημόσια και περιφερειακή και
δημοτική διοίκηση να υπηρετεί φιλόστοργα τον πολίτη, γιατί η ελευθερία
και η δημοκρατία στα μικρά φαίνονται και από αυτά ξεκινάνε, όπως
ξεκινάνε από τις κοινότητες και τους Δήμους και μετά μεταλαμπαδεύονται
στο κράτος.
Και για αυτό το θέμα να ακούσουμε να μιλάνε οι υποψήφιοί μας.
Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος
