ΕΡΜΗΣ – ΕΘΝΙΚΟΣ
Γράφει ο Βασίλης Γκάτσος
Ήταν
ένας φιλικός αγώνας στο γήπεδο του ΕΡΜΗ, μάλλον τη δεκαετία του 1950.
Νίκησε ο ΕΡΜΗΣ και τότε οι ενθουσιασμένοι φίλαθλοι σκάρωσαν το
τραγουδάκι:
Ο ΕΘΝΙΚΟΣ εβούλιαξε
στ’ Αλώνια στη βουρκάδα
και ο ΕΡΜΗΣ τον έπλυνε
με άσπρη σαπουνάδα.
Λέω τραγουδάκι, γιατί το τραγουδούσαν στον ίδιο σκοπό με το «Βουίζει το Τροκαντερό, βουίζουν τα Μαντράκια…..».
Μήπως
είναι καιρός οι νέοι που με τόση επιτυχία κουμαντάρουν τα αθλητικά της
Ερμιονίδας να μεταπηδήσουν και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση;
Και λίγα στοιχεία για το μέρος που πρόκειται να γίνει Μαρίνα:
Το λέγαμε «βουρκάδα στ’ Αλώνια», «γκουλούμα στο Κρόθι» από την εκεί
γκουλούμα των σκουπιδιών, «στου ΕΡΜΗ» από το γήπεδο, «στου μπάρμπα Στάθη» που έμενε στο μικρό σπιτάκι κοντά στον Άη Μηνά, «στα βούρλα
στο Κρόθι» γιατί υπήρχαν και τα βούρλα στ’ Αλώνια πίσω από
την Ηλεκτρική. Τους πρόποδες του Κροθιού μέχρι το μέρος που έρεε το
γλυφό νερό το ξεχωρίζαμε σε τρία σημεία: «στα κόκκινα χώματα» τη μικρή αμμουδίτσα
όπου πάντα υπήρχε μικρό μισοχαλασμένο μαντράκι, «στο κτίσμα που πλένουν» ή «γλύφα του Κροθιού», και «στ’ αυλάκι μετά το κτίσμα».
Υπήρχε δύσβατο μονοπάτι που πήγαινε στο κτίσμα. Επειδή όμως περνούσαν
από κει φορτωμένα ζώα, η Κοινότητα το βελτίωσε σπάζοντας με δυναμίτια τα
βράχια. Υπάρχουν σε πολλά σημεία οι τρύπες του κομπρεσέρ. Αυτό πρέπει
να έγινε τη δεκαετία του 1950, δεν είμαι βέβαιος,
ίσως και προπολεμικά. Προσοχή τώρα: πριν φτάσουμε στα «κόκκινα χώματα»
υπάρχει μια μεγάλη ριζιμιά πέτρα που φέρει πάνω της ένα μεγάλο αυλάκι.
Είναι σπασμένη σε δύο τρία κομμάτια από τα δυναμίτια. Αυτό το αυλάκι,
ονομάζεται φάλκα
από του λατόμους και είναι αρχαίο απομεινάρι
λατομείου. Δηλαδή έφτιαξαν την φάλκα για να κόψουν το λίθο στο μέγεθος
που ήθελαν αλλά τελικά άφησαν το έργο στη μέση, άγνωστο γιατί. Κατά την
αρχαιότητα ο θαλάσσιος χώρος που λέμε σήμερα βουρκάδα
ήταν στεριά και στους πρόποδες του Κροθιού είχε αναπτυχθεί λατομείο.
Δεν αποκλείεται λοιπόν στον χώρο αυτόν να γινόταν και επεξεργασία λίθων,
ακόμη και αρχιτεκτονικών μελών ναών και δημοσίων κτισμάτων από τον
τοπικό ασβεστόλιθο. Σχετικά γράφω και στο βιβλίο
μου κάτι για το αυλάκι.
Άρα
κατά την εκβάθυνση πρέπει να παρίσταται η αρμοδία αρχαιολογική
υπηρεσία, όσο για τον αρχαίο λίθο με το αυλάκι καλό είναι να διατηρηθεί
με σχετική πινακίδα,
όπως φυσικά και ο χώρος της γλύφας. Η ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΕΝΕΡΓΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ
ΕΡΜΙΟΝΗΣ που δείχνει ξεχωριστή ευαισθησία για αυτά τα θέματα μπορεί να
φωτογραφίσει εκ νέου το αυλάκι, όπως και τα ίχνη του κομπρεσέρ και να τα
αναρτήσει και να τα στείλει επισήμως στην Αρχαιολογική
Υπηρεσία. Η γλύφα έχει και αυτή διαμορφωθεί με το κομπρεσέρ, αλλά δεν
αποκλείεται η αρχαία χρήση αυτής. Πιθανότητα μάλιστα να ήταν κατά την
αρχαιότητα κανονική πηγή γλυκού και όχι γλυφού νερού, μικρή εκροή
δηλαδή, που έδωσε αργότερα και το όνομα στο βουνό.
Στο
θαλάσσιο χώρο μπροστά από τη γλύφα κάνει μόνιμα καραντιά. Εκεί άραζαν
αρόδου προκατοχικά παροπλισμένα ιστιοφόρα και καΐκια μέχρι να
ξαναταξιδέψουν. Εκεί
βρήκαν την Κατοχή τα αεροπλάνα το μεγάλο καΐκι του Οικονόμου (Νεότσιου)
και το βύθισαν.
Στη
βουρκάδα είχε πολύ καραβιδάκι και οι ψαράδες έρχονταν με τις βάρκες,
έμπαιναν μέχρι τη μέση στη θάλασσα και περπατούσαν συνέχεια σέρνονταν
πίσω τους μια
μεγάλη ειδική απόχη σαν μικρή γκαγκάβα. Το καραβιδάκι πεταγόταν και το
δίχτυ το μάζευε. Άριστο δόλωμα. Μικροί, μας άρεσε να περπατάμε σε αυτή
τη βουρκάδα. Πηγαίναμε μάλιστα στα «κοκκινα χώματα» και στη
γλύφα με τα καλάμια για σπάρους. Είχε πάρα πολλούς, αλλά και μικρά λιγδάκια.
Στο πυροφάνι κτυπάγαμε εκεί μεγάλε μπάφες και κανένα λαβράκι.
Όταν
παίζαμε με τον ΕΡΜΗ γινόταν ειδική χρήση της βουρκάδας. Άμα κερδίζαμε
και θέλαμε να κάνουμε καθυστέρηση, κλωτσάγαμε τάχατες την μπάλα άτσαλα
και αυτή έφευγε
στη βουρκάδα και ο αέρας την έπαιρνε στα βαθιά. Κανένας δεν πήγαινε να
την πιάσει και αναγκάζονταν φίλαθλοι της αντίπαλης ομάδας να βγάλουν τα
παπούτσια και να πάνε να την πιάσουν. Όταν λοιπόν είχαμε τη μπάλα στα
πόδια ακουγόταν μια ουρανομήκης κραυγή από
τους φιλάθλους μας: «Βούλιαααα!» και μεις …εκτελούσαμε!
Άμα
όμως χάναμε, τότε θέλαμε γρήγορα τη μπάλα πίσω, γιατί και η ξένη ομάδα
χρησιμοποιούσε το κόλπο. Έτσι μια ομάδα πιτσιρίκια – ξυπόλυτο τάγμα
καθόταν σε παράταξη
στη βουρκάδα και μόλις έπεφτε η μπάλα ερχότανε πίσω ταχύτατα. Άμα
βάζαμε γκολ και κερδίζαμε, το τάγμα εξαφανιζόταν και άρχιζε η βούλια. Σε
κρίσιμους αγώνες επιστρατευόταν και βαρκούλα που περιπολούσε στα βαθιά!
Και
λέω μπάλα, γιατί μία μόνον είχαμε, που κάθε τόσο την πηγαίναμε στον
Μίμη τον Λουκά για ράψιμο και μπάλωμα. Και ο αντίπαλος μία είχε. Η «Μπάλα
του ΕΡΜΗ», έτσι τη λέγαμε, φυλασσόταν πάντα στο κουρείο
του Βαγγέλη του Βιρβίλη που ήταν η ψυχή του ΕΡΜΗ. Από κει την παίρναμε
για προπόνηση και πάντα την επιστρέφαμε. Άμα νυχτώναμε στη προπόνηση, το
κουρείο έμενε ανοικτό μέχρι να επιστρέψει
η μπάλα! Ήταν σχεδόν πάντα δώρο κάποιου συμπατριώτη από την Πρωτεύουσα.
Για πολλά χρόνια δεν υπήρχε δεύτερη κανονική μπάλα ποδοσφαίρου στην
Ερμιόνη. Στις αλάνες παίζαμε πάντα με τόπι λαστιχένιο. Ξαφνικά στα
Μαντράκια εμφανίστηκε, μάλλον η πρώτη ιδιωτική κανονική
μπάλα, του Κωσταντή του Νίκα που του την έφερε δώρο ο θείος του ο
Γιάννης ο αδελφός της Λιολιώς. Πανηγυρίζαμε στα Μαντράκια που είχαμε
κανονική μπάλα!
Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος
