Έρχεται και απλώνεται και στη χώρα μας με προνομιακό χώρο τη Βόρεια Ελλάδα.
Γράφει ο Βασίλης Γκάτσος
Είναι η καλλιέργεια σε θερμοκήπιο, αλλά και εκτός, φυτών που οι ρίζες τους αναπτύσσονται μέσα στο νερό.
Η
απόδοση ανά στρέμμα είναι δεκαπλάσια από τα κλασσικά θερμοκήπια και με
πολύ μικρότερο κόστος, μικρότερη κατανάλωση λιπασμάτων και φυτοφαρμάκων.
Λεπτομέρειες αναζητείστε στο διαδίκτυο.
Και τι παράγονται;
Λουλούδια, ντομάτες, πεπόνια, καρπούζια, φράουλες, πιπεριές, λάχανα, άνιθο, σέληνο, κ.λ.π., κ.λ.π.
Η
μέθοδος έχει απλωθεί στην Ολλανδία, γι’ αυτό και εξάγει στη διπλανή της
Γερμανία πάνω από ένα εκατομμύριο τόνους αγγούρια, ενώ εμείς μόλις
λίγες χιλιάδες τόνους.
Δεν αποκλείεται σύντομα να δούμε και δέντρα να καλλιεργούνται με τη νέα μέθοδο.
Η νέα μέθοδος ευνοεί την παραγωγή και στα Αραβικά κράτη με νερό αφαλάτωσης.
Σε
αυτά τα προϊόντα σύντομα θα δούμε και τις τιμές...
.... στη χώρα μας να
καταρρέουν. Φυσικά σε γεύση και ποιότητα θα είναι χειρότερα με τα των
κλασικών θερμοκηπίων,
πολύ χειρότερα από τις κλασσικές ανοικτές καλλιέργειες με λιπάσματα και
φυτοφάρμακα, καμία σχέση με τις οικολογικές καλλιέργειες, και καμιά
απολύτως σχέση με τις παραδοσιακές, με φουσκί χωρίς λιπάσματα.
Γνωστά
πράγματα, όπως και ότι μεγάλες εκτάσεις, επιπέδου Πελοποννήσου, κυρίως
στην Αφρική, νοικιάζονται από ανεπτυγμένα ή αναπτυσσόμενα ταχέως κράτη
για 50 και
100 χρόνια για κάθε είδους καλλιέργεια. Πριν μια δεκαετία είχε
εκδηλωθεί ενδιαφέρον από Ολλανδία για ενοικίαση της Πελοποννήσου, καλά
διαβάζετε, για μακροχρόνιο διάστημα με σκοπό την παραγωγή τροφίμων!
Ο
καπιταλισμός δεν είχε αγγίξει ουσιαστικά τις καλλιέργειες, γιατί δεν
ήταν εύκολη η μηχανοποίησή τους, αλλά τώρα με τα άλματα της τεχνολογίας,
τις εντάσσει
στην λογική του. Προνομιακός του χώρος ήταν η βιομηχανία, τώρα όπως
δείχνουν τα πράγματα γίνεται και η παραγωγή τροφίμων.
Άγνωστοι χώροι και άγνωστο που θα οδηγήσουν.
Φυσικά
η υδροπονία θα παράγει για τη μαζική κατανάλωση και για τη βιομηχανία
τροφίμων, φαρμάκων, καλλυντικών κ.λ.π.. Αλλά και η βιομηχανία το ίδιο
έκανε και
κάνει. Ποτέ δεν είχε στόχο τους άρχοντες.
Αυτό που θέλω να πω είναι:
Αν
περιμένουμε τον Ανάβαλο για να φτιάξουμε κλασσικά θερμοκήπια και
υδροπονικά, μάλλον το τραίνο πέρασε και δεν μας κάνει και ευτυχώς. Γιατί
αυτό που θα καταφέρναμε
ήταν να γεμίσουμε λιπάσματα και φυτοφάρμακα γη, αέρα και θάλασσα.
Το
μέλλον μικρών θαυμασίων τόπων σαν την Ερμιονίδα διαγράφεται λαμπρότατο
στον αγροτικό τομέα, όμως για προϊόντα εκλεκτά. Έχω γράψει παλιότερα
εκτενέστατα για
τα ρόδια μας, τις ελιές μας, κ.λ.π.
Μικρών τόπων που διαθέτουν μυαλό και όραμα, μην παρεξηγηθούμε δηλαδή.
Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος
