Κοινώς Βαρκαδιάτικα
Γράφει ο Βασίλης Γκάτσος
Παλιά
τα λιμάνια του Αργοσαρωνικού δεν ήσαν κατάλληλα για να πιάνουν τα πλοία
της γραμμής και η αποβίβαση – επιβίβαση γινόταν με βάρκες. Το πλοίο
πλήρωνε τις
βάρκες όμως τα ‘βαρκαδιάτικα’ έγιναν με τον καιρό δικαίωμα.
Όταν
φτιάχτηκαν λιμάνια για να δένουν με ασφάλεια τα πλοία της γραμμής και η
αποβίβαση – επιβίβαση γινόταν άμεσα από την κινητή σκάλα του πλοίου, οι
λεμβούχοι
δεν επέτρεπαν στα πλοία να πιάνουν στο λιμάνι, γιατί μόνον αυτοί είχαν
το δικαίωμα να μεταφέρουν με τη βάρκα τους επιβάτες και εμπορεύματα!
Για
μεγάλο διάστημα λοιπόν είχαμε λιμάνια, αλλά οι επιβάτες και τα
εμπορεύματα βγαίνανε με τις βάρκες για να πληρώνονται τα λεμβουχικά
δικαιώματα.
Χαμός γινότανε άμα τολμούσε πλοίο να αψηφήσει αυτή την κατάσταση και να δέσει στον προβλήτα.
Λέγεται ότι ο πρώτος που ‘έσπασε’ το έμπαρκο στον Αργοσαρωνικό ήταν ο Λάτσης.
Στην
Κρήτη, όταν έπαψαν τα πλοία να πιάνουν στο μικρό λιμάνι των Χανίων και
έπιαναν στη Σούδα, επί μεγάλο διάστημα πλήρωναν τα λεμβουχικά δικαιώματα
των λεμβούχων
του λιμένος Χανίων και συνέχισαν να τα πληρώνουν..
.. τα υπερωκεάνια
και στους απογόνους τους που είχαν κληρονομήσει τα δικαιώματα, άσχετα αν
είχαν δει βάρκα στη ζωή τους.
Τα
θυμήθηκα με όλα όσα αναρτώνται για τη Σκάλα Μετοχίου και το Λιμάνι της
Ερμιόνης το οποίο επί δεκαετίες (δεν έχω προσέξει αν έχει ακόμα) είχε
στο στέγαστρό
του, με πολύ μεγάλα γράμματα, το όνομα του χωριού μας ΕΡΜΙΟΝΗ.
Σε κανένα άλλο λιμάνι δεν το έγραφαν, σημάδι ότι τα λιμάνια ήταν αμέσως αναγνωρίσιμα από τους προς αποβίβαση επιβάτες.
Η
Ερμιόνη όμως δεν ήταν τουριστικό μέρος και η σειρά των λιμανιών ήταν
Πόρος, Ύδρα, Σπέτσες. Πολλοί λοιπόν αλλοδαποί είχαν προορισμό τις
Σπέτσες και αφού έπιανε
το καράβι Ύδρα, μετά ετοιμάζονταν να κατέβουν στο επόμενο που ήταν
ΕΡΜΙΟΝΗ και φυσικά το εκλάμβαναν ως ΣΠΕΤΣΕΣ. Τουριστικά η Ερμιόνη ήταν
τότε άγνωστη. Φυσικά οι περισσότεροι ρωτούσαν αλλά ήταν πολύ συχνό το
φαινόμενο κάθε τόσο να βγαίνουν αφηρημένοι στο λιμάνι
και το πλοίο να φεύγει. Τότε σε απόγνωση ο πράκτορας έπρεπε να βρει
ταξί να τους πάει στην Κόστα και μετά από κει να βρεθεί καΐκι να τους
πάει Σπέτσες.
Έτσι κατά την αποβίβαση στην Ερμιόνη, ο υποπλοίαρχος μόλις έβλεπε κανέναν ξένο του έλεγε «This
port
is
Ermioni,
next
port
is
Spetses».
Για
να είναι ήσυχος ο θείος ο Διαμαντής Γκάτσος, πλοίαρχος και
συνιδιοκτήτης του ΣΑΡΩΝΙΣ φώναζε επαναλαμβάνοντας συνέχεια από το
μεγάφωνο του πλοίου: «Attention
please!
This
port
is
Ermioni,
next
port
is
Spetses!».
Θέλω
να υπενθυμίσω ότι η τουριστική ανάπτυξη της Ερμιόνης, μας έτυχε, ή μας
προέκυψε σε πολύ μεγάλο ποσοστό, και δεν είναι δημιούργημά μας εκ του
μηδενός. Κάθε
άλλο μάλιστα. Και η τουριστική επένδυση του μόλου στα Μαντράκια που
προοριζόταν για να πιάνουν κρουαζιερόπλοια, έγινε πάρκιν, σκάλα για
ανεμότρατες και για να ψαρεύουμε με τα καλάμια. Η εικόνα που έχουμε για
τον εαυτό μας δεν είναι ασφαλές κριτήριο επενδύσεων.
Εμείς μπορούμε να λέμε ότι ο οικισμός μας είναι πολύ πιο ωραίος από της
Ύδρας και θα κατασκοτώνονται οι τουρίστες να περπατούν στα γραφικά
καλντερίμια μας τα πισοτσιμεντοστωμένα. Αλλά δεν........
Να νομίζουμε ότι θα ρθουν σε μας αντί Μυκήνες, Ναύπλιο, Επίδαυρο, αλλά δεν........
Να νομίζουμε ότι το καλοκαίρι είμαστε το πιο ήσυχο ψαροχώρι του Αιγαίου, αλλά δεν........
Πολλά τα δεν........
Και πέραν τούτων δεν.... είμαστε και μόνοι μας στην Ερμιονίδα, δεν .... είναι όλα δικά μας.
Την αποτελεσματικότα, την εξυπηρέτηση, την κρίνει ο χρήστης όχι ο κατασκευαστής.
Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος
