''Η πανσέληνος του Μπιστιού..''

''Όχι μόνο η τελευταία του Αυγούστου.''

Γράφει ο Βασίλης Γκάτσος

Υπάρχει μια συνήθεια να πηγαίνουμε στο Φανάρι του Μπιστιού, όταν έχει πανσέληνο, να την βλέπουμε να βγαίνει από την Ύδρα. Το Μπίστι είναι μαγικός τόπος και λέω, η πανσέληνος του Μπιστιού, γιατί είναι η δική του πανσέληνος. Πολλά τα ωραία μέρη της χώρας μας, πολλά και τα ωραιότατα, μα μικροί μαγικοί τόποι, σαν το Μπίστι, λίγοι.

Και το φεγγάρι και η πανσέληνος της Μυτιλήνης, καταδικά της, άλλο όμως το φεγγάρι και η πανσέληνος στη Σκάλα Συκαμιάς στην Παναγιά τη Γοργόνα.

Στους μαγικούς τόπους συμβαίνει να είσαι. Εν σιωπή. Τίποτε άλλο.

Από την μεριά μου θερμή παράκληση προς τον Δήμο Ερμιονίδας να μην επαναλάβει την εκδήλωση στον μύλο του Μπιστιού. Δεν έχει να κάνει με.....

...... την ποιότητα της εκδήλωσης, ούτε με την οργάνωσή της. Άξιος ο κόπος του Δήμου, των συντελεστών της εκδήλωσης και των ακροατών. Πολύ καλό να βρισκόμαστε όλοι μαζί, αλλά έχω την αίσθηση ότι άθελά μας βεβηλώσαμε τον χώρο προσπαθώντας να τραγουδήσουμε την εν σιωπή μαγεία του.

Χάσαμε, όπως έχασε και η επηρμένη βασίλισσα που προκάλεσε σε αγώνα τη σελήνη. Έτρεχε, έτρεχε, έτρεχε, το καράβι της, φωνές, όρτσα μάινα τα πανιά, κουπιά που κτυπούσαν με πάταγο τα νερά, όμως η σιωπηλή σελήνη πάντα έβγαινε μπροστά τους, μέχρι που απόκαμαν και τότε τους πέτρωσε το καράβι, δια την ύβριν, και το πετροκάραβο στέκει αιώνια ανοικτά του Πόρου.

Νομίζω ότι όλοι μας είμαστε κατεργάρηδες στους μπάγκους αυτού του καραβιού.

Ιδιαίτερα η δεύτερη πανσέληνος του Αυγούστου, η τελευταία του καλοκαιριού, είναι σιωπή, θλίψη, περισυλλογή. Και το βαθύ αισθητήριο του λαού μας στην Ερμιόνη έτσι την βλέπει.

Από:

ΤΑ ΕΛΕΓΕΙΑ ΤΗΣ ΟΞΩΠΕΤΡΑΣ

ΑΚΙΝΔΥΝΟΥ, ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟΥ, ΑΝΕΜΠΟΔΙΣΤΟΥ

Τώρα, στη βάρκα όπου κι αν μπεις άδεια θα φτάσει

Εγώ αποβλέπω, σ' ένα μακρύ θαλασσινό Κεραμεικό

Με Κόρες πέτρινες και που κρατούν λουλούδια. Θα 'ναι

νύχτα και Αύγουστος

Τότε που αλλάζουν των αστερισμών οι βάρδιες. Και τα

βουνά ελαφρά

Γιομάτα σκοτεινόν αέρα στέκουν λίγο πιο πάνω απ' τη

γραμμή του ορίζοντα

Οσμές εδώ ή εκεί καμένου χόρτου. Και μια λύπη άγνωστης

γενεάς

Που από ψηλά

κάνει ρυάκι πάνω στην αποκοιμισμένη θάλασσα

Λάμπει μέσα μου κείνο που αγνοώ. Μα ωστόσο λάμπει

.........

Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος