Γράφει ο Βασίλης Γκάτσος
Το πρόβλημα των ΧΑΔΑ ήταν πέραν των δυνάμεων και των δυνατοτήτων των Δήμων Κρανιδίου και Ερμιόνης, όπως ήταν για όλους
τους μικρούς Δήμους της χώρας μας.
Εκτός και αν πιστεύουμε ότι μέσα σε μια νύχτα είναι δυνατόν ένας ελληνικός Δήμος να γίνει γερμανικός και μάλιστα υψηλού
επιπέδου. Ε, ας γίνει ο σημερινός.
Ο
ΧΑΔΑ Δήμου Κρανιδίου ήταν μια πληγή για τον Δήμο και περισσότερο για
τον Δήμο Ερμιόνης μεγάλη έκταση του οποίου κατακάηκε 2 φορές. Η μόλυνση
υπογείων, επιφανειακών,
παράκτιων υδάτων και αέρα είχε να κάνει πολύ περισσότερο με περιοχή
Δήμου Ερμιόνης παρά Κρανιδίου.
Ο ΧΑΔΑ Ερμιόνης ήταν μια πληγή αποκλειστικά της Ερμιόνης και του Κάμπου της.
Ήταν αυτονόητο χρέος των τότε Δημάρχων να κλείσουν αυτές τις πληγές και να.....
........ εφαρμόσουν επιτέλους την σχετική οδηγία της ΕΚ.
Η
‘λύση’ δόθηκε από την Νομαρχία, μέσω του ΦοΔΣΑ, με τη δημιουργία της
εγκατάστασης του δεματοποιητή. Όχι μόνον για τους δύο τότε δήμους μας
αλλά και για της
Επιδαύρου και Λιγουριού. Αν ο δεματοποιητής ήταν κατάλληλης
δυναμικότητας, αν υπήρχε δυνατότητα τα δέματα να φεύγουν συνεχώς προς
έναν αποδέχτη, αν πλήρως εφαρμοζόταν η ΜΠΕ, κανένας δεν θα μίλαγε
σήμερα, παρόλο που αυτή η ‘λύση’ ήταν πολύ ακριβή και έξω από
το σύγχρονο πνεύμα διαχείρισης αστικών αποβλήτων. Χωρίς αυτή την ‘λύση’
σήμερα θα εξακολουθούσαν να υπάρχουν οι δύο ΧΑΔΑ όπως τόσα χρόνια τους
ξέραμε.
Η ‘λύση’ λοιπόν είναι θετική για το 80% των κατοίκων της Ερμιονίδας και αρνητική για το 20%.
Η
μικρή δυναμικότητα του δεματοποιητή (δεν φαίνεται ικανός να δεματοποιεί
ούτε τα απορρίμματα του παλιού Δήμου Κρανιδίου), το μεγάλο κόστος και
διοικητικές αδυναμίες,
έφεραν το αδιέξοδο το σημερινό, δηλαδή έναν στην ουσία νέο ΧΑΔΑ
πανεπαρχιακό.
Υπάρχουν όμως και τα δημοψηφίσματα στη Δημοκρατία:
Αν κάνουμε ένα δημοψήφισμα σήμερα με το ερώτημα :
επιθυμείτε τη σημερινή κατάσταση ή την προηγούμενη με τους δύο ΧΑΔΑ στα Δισκούρια και Κρόθι;
Νομίζω ότι Κρανίδι, Ερμιόνη, Πορτοχέλι, Κοιλάδα, Θερμήσι μαζί με όλα τα
εξοχικά
και ξενοδοχεία τους θα ψήφιζαν μονοκούκι υπέρ της σημερινής κατάστασης
και τα υπόλοιπα μέρη μονοκούκι κατά. Πρώτο κινούν το ξυμφέρον.
Αν κάναμε ένα δημοψήφισμα σήμερα με το ερώτημα:
Επειδή
είναι αδύνατη η επιστροφή στους παλιούς ΧΑΔΑ και επειδή λύση έξω από
την επαρχία μας δεν προβλέπεται για τα επόμενα π.χ. 7 χρόνια, επιθυμείτε
την σημερινή κατάσταση ή πλήρη ανακύκλωση
των απορριμμάτων και κομποστοποίηση των υπολοίπων στην επαρχία μας
μέχρι της τελικής λύσης; Νομίζω ότι όλη η επαρχία θα ψήφιζε την ανακύκλωση και κομποστοποίηση, ακόμη και αντιλαμβανόμενη τις δυσκολίες υλοποίησης.
Μετά έρχεται το τελικό δημοψήφισμα:
Πού θέλετε να είναι ο τόπος διαλογής ανακυκλωσίμων και κομποστοποίησης; Ε, εδώ ο κάθε δημότης θα ψηφίζει τον τόπο του ... άλλου δημότη. Ε, εδώ επεμβαίνει η αρχή «ο ρυπαίνων πληρώνει»,
ακυρώνει το δημοψήφισμα, και η διαλογή όσο και η κομποστοποίηση πρέπει να γίνει κάπου
στο κέντρο της Χερσονήσου Κρανιδίου.
Η σωστή ανακύκλωση και διαλογή δεν ρυπαίνει, η δε σωστή κομποστοποίηση ρυπαίνει ελάχιστα.
Στον
κύριο Σφυρή και κύριο Λεμπέση έλαχε ο κλήρος να συνηγορήσουν υπέρ του
δεματοποιητή στον Σταυρό, στον κύριο Καμιζή έλαχε ο κλήρος να αποφασίσει
την ανακύκλωση
και την κομποστοποίηση για όσο χρειάζεται να γίνεται στην επαρχία μας.
Αν δεν το κάνει στο λίγο χρόνο θητείας που του απομένει, τότε το έργο
μεταφέρεται για τον επόμενο Δήμαρχο. Το έργο φυσικά είναι δύσκολο και
ουσιαστικά μέχρι σήμερα απέτυχε η ανακύκλωση.
Για χίλιους λόγους, αλλά απέτυχε.
Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος
