Σχετικώς με την αναφορά της Λόλας Βογανάτση.
Το θέμα αυτό και τα όμοιά τους είναι εθνικής σημασίας. Διαβάζοντας τις τοπικές μας παλιές εφημερίδες υπάρχει πληθώρα άρθρων που περιγράφουν με ακρίβεια που βαδίζει ο τόπος μας και ιδιαίτερα η Ερμιονίδα. Περιγράφουν προφητικά και ακριβέστατα που θα φτάναμε. Ακριβώς εδώ που φτάσαμε.Δεν είναι θέμα συγκέντρωσης υπογραφών και ενώσεων διαμαρτυρομένων πολιτών. Δεν είναι θέμα διαμαρτυρίας, αλλά εφαρμογής νόμων.
Υπάρχει στη χώρα μας συντεταγμένος πολιτικός χώρος. Κύριο στοιχείο του είναι οι κομματικές τοπικές οργανώσεις και οι εκλεγμένοι σε τοπική και.....
....... νομαρχιακή διοίκηση. Αυτοί είναι που θα προτάξουν κοινό πολιτικό αίτημα, αν υποθέσουμε ότι η χρεοκοπία της χώρας κάτι άλλαξε. Το ίδιο και για το πόθεν έσχες.
Αν δεν το πράττουν, απλά δεν υπάρχει καμιά πολιτική πίεση από την οργανωμένη βάση των κομμάτων. Αυτό στη πράξη σημαίνει, ας κάνουμε λιγάκι τον ψόφιο και μετά πάλι προς τη δόξα του δανεισμού και της καλοπέρασης τραβάμε με σημαία μας τον πολυπόθητο διορισμό στο δημόσιο. Και οι ενδείξεις είναι ότι ο Καλλικράτης επείγεται να βολέψει ως υπαλλήλους του, όλους όσους περισσέψουν λόγω κλεισίματος χιλιάδων οργανισμών του Δημοσίου. Πιστεύεται ότι βάσει της αρχής «η ισχύς εν τη ενώσει» θα βγει κανένα φιρμάνι υπογεγραμμένο από ομάδες πολιτών, ή συλλογικοτήτων που θα διαμαρτυρηθεί, ή θα υποδείξει την ιδιωτική απασχόληση και αυτήν του ελεύθερου επαγγελματία;
Νόμος του Μέρφυ: Ό,τι πάει χάλια θα πάει χειρότερα. Και στην Ερμιονίδα μάλλον έτσι θα συνεχίσουμε, μέχρι να πουληθεί όλη η καλλιεργήσιμη γη, η οποία για να μοσχοπουληθεί πρέπει να παραμείνουμε όπως είμαστε.
Για όσα έγραψα δεν τρέφω καμιά ελπίδα, και αν κάτι γίνει έτσι όπως το έγραψα θα το θεωρήσω θαύμα.
Β.Γ
