Άλλη μια επίθεση ενάντια στον εκπαιδευτικό και το συνδικαλιστικό κίνημα εξαπέλυσε χτες στη Βουλή η Υπουργός Παιδείας, στη διάρκεια της ενημέρωσης της Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων σχετικά με το υπό κατάρτιση πολυνομοσχέδιο του Υπουργείου Παιδείας.
Σε μια προσπάθεια να διασπάσει τους εργαζόμενους, οι οποίοι πλήττονται από τα σκληρά μέτρα λιτότητας και σαρώματος των δικαιωμάτων τους, εμφάνισε τον εαυτό της να μιλά «εξ ονόματος των μαθητών» και των οικογενειών τους, το συνδικαλιστικό κίνημα των εκπαιδευτικών ως «ομάδες», και τους αγώνες και τις απεργιακές κινητοποιήσεις τους ενάντια στο νέο νομοσχέδιο και για την υπεράσπιση της δημόσιας εκπαίδευσης και των μαθητών, «ως ομηρία» και «απειλή κατά των μαθητών και των οικογενειών τους».
Με τις δηλώσεις της αυτές καταρχάς θέτει στο στόχαστρο και στην ουσία αμφισβητεί το δικαίωμα στην απεργία, εφόσον δεν μπορεί να υπάρξει απεργία των εκπαιδευτικών χωρίς κάποιες συνέπειες. Επιπλέον, είναι εμφανές ότι το χρόνο της επίθεσης...
..... κατά των εκπαιδευτικών επέλεξε το υπουργείο Παιδείας με το υπό κατάρτιση «πολυνομοσχέδιο», χωρίς να λάβει υπόψη του τις θέσεις των εκπαιδευτικών και χωρίς να συζητήσει προηγουμένως με τις Ομοσπονδίες των εκπαιδευτικών.
Είναι χαρακτηριστικό ότι όλο αυτό το διάστημα και παρά τα μεγάλα λόγια και τις διακηρύξεις της Υπουργού Παιδείας για διαβούλευση, διάλογο κ.λπ., η πραγματικότητα είναι πως η κα Διαμαντοπούλου αρνήθηκε την ουσιαστική διαπραγμάτευση με την ΟΛΜΕ και αγνοεί επιδεικτικά το πλαίσιο προτάσεων που της έχει καταθέσει.
Επί της ουσίας, η Υπουργός Παιδείας είναι αυτή που παραμένει έκθετη στα μάτια των μαθητών και των γονέων τους, καθώς υποβαθμίζει ακόμα περισσότερο τη δημόσια εκπαίδευση με μέτρα όπως η συνεχιζόμενη υποχρηματοδότησή της, οι περικοπές στον προϋπολογισμό και στο Πρόγραμμα Δημόσιων Επενδύσεων, οι περικοπές των θέσεων εργασίας των εκπαιδευτικών, οι πιέσεις μέσω των Περιφερειακών Διευθυντών για πληθωρικά τμήματα των τριάντα μαθητών από το Σεπτέμβριο, η διάσπαση του ενιαίου της Δημόσιας Εκπαίδευσης και η προώθηση της κατηγοριοποίησης των σχολείων.
Ο αγώνας μας δεν είναι κλαδικός. Είναι αγώνας για τη στήριξη της δημόσιας εκπαίδευσης και των πολύχρονων κατακτήσεών μας.
Η κυβέρνηση πρέπει να κατανοήσει ότι οι συνθήκες εργασίας των εκπαιδευτικών είναι συνθήκες μάθησης των μαθητών.
Αγωνιζόμαστε για τη νέα γενιά των εκπαιδευτικών, για τη νέα γενιά που διδάσκουμε στα σχολεία, για τους μαθητές και τις μαθήτριές μας.
Παλεύουμε για να μην τους παραδώσουμε έναν εργασιακό μεσαίωνα.
ΑΠΟ ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΟΛΜΕ
