Ως γραφή, ύφος και ήθος, ας μου επιτραπεί να το θεωρήσω ως το πλέον αξιόλογο άρθρο των νέων της Ερμιόνης. Ως μήνυμα, αυτό που χρειαζόμαστε όλοι.
Είναι το πρώτο κείμενο με το οποίο έρχεται στο προσκήνιο η νεολαία της Ερμιόνης και μας γεμίζει ελπίδα, γιατί, όπως και άλλη φορά έχω γράψει, είναι πολύ καλά παιδιά με καθαρή ματιά.
Με τον πατέρα του Δημήτριο είχαμε την ίδια ‘λόξα’ για το βυθό και από τους πρώτους αλωνίζαμε τις ακτές μας (τότε δεν είχαμε μπουκάλες) και ξεχνάγαμε να βγούμε.
Με γεμίζει χαρά η διαπίστωση πως το λιμάνι καθάρισε. Θυμάμαι, πριν 12 χρόνια, είχα πέσει με μάσκα στη «σκάλα ε Γαλιώτ», μπροστά από το σπίτι του Ξενάκη, στα ρηχά, για να διαπιστώσω αν......
.......όντως εκεί υπήρχαν ίχνη διαλυμένου μόλου που να δικαιολογούσε και την παράδοση που ήθελε να βγαίνει εκεί ο προδότης Γαλάτης.
Υπήρχαν και τα πρωτοανέφερα στο βιβλίο μου. Όμως έψαχνα σε βάθος από 1 μέτρο μέχρι 4 και μπορούσα να βλέπω μόνον όταν πλησίαζα με βουτιά μισό μέτρο από τον βυθό και ήταν ντάλα μεσημέρι. Μισή ώρα έψαχνα και ένιωθα σαν να ήμουνα μέσα σε βόθρο. Από τότε δεν ξανακατέβηκα ούτε να κάτσω, ούτε να φάω στο Λιμάνι.
Αγνοείστε τα ανάξια λόγου και σημασίας. Είσαστε οι νέοι στην ταινία «Θάνατος στην Βενετία» και όχι ο θνήσκων στην ξαπλώστρα της παραλίας που βλέπει τα νιάτα να αγνοούν την ύπαρξή του και να φεύγουν τιτιβίζοντας προς τη ζωή.
Χριστός Ανέστη, Χρόνια Πολλά Γεώργιε,
και να σου υπενθυμίσω ότι έχουμε μεγάλη ανάγκη ειδήσεων από τη θάλασσα και το βυθό της πατρίδας μας.
Βασίλης Γκάτσος
