Στο φανάρι σταμάτησε δίπλα μου ένα μικρό φιατάκι σαν το δικό μου, αλλά κίτρινο. Δεν θα το έβλεπα, γιατί αποφεύγω να κοιτάζω τους διπλανούς μου οδηγούς πλέον, από φόβο μήπως ακόμα μια στενοχωρημένη φάτσα προστεθεί στη συλλογή μου, αλλά ένα χτύπημα στο τζάμι με έκανε να γυρίσω. Μια μαμά, δύο μικρά παιδάκια στο πίσω κάθισμα, και τσάντες, βαλιτσάκια για το κολατσιό, παγουρίνα και μπλοκ ζωγραφικής σκόρπια στο πίσω κάθισμα.
Η μικρή συνέχισε........ να χτυπά με το πολύχρωμο γλειφιτζούρι της το παράθυρο και μου έκανε νόημα να ανοίξω το δικό μου. Πάτησα το κουμπί που κατεβάζει το τζάμι και είδα τη μαμά της να γελάει. «Το κάνει σε όλους αυτές τις μέρες, δεν ξέρω γιατί…» μου είπε κάπως απολογητικά ενώ η μικρή μου πρότεινε το χεράκι με το γλειφιτζούρι και με ρώτησε:
«Θέλεις;»
Χαμογέλασα και είδα τη φατσούλα της να φωτίζεται.
«Δεν είναι σωστό να σου το πάρω» της απάντησα.
«Έχω κι άλλο!» φώναξε και έσκυψε στο κάθισμά της ψαχουλεύοντας τη σάκα με την καμηλοπάρδαλη. Το φανάρι είχε ανάψει πράσινο, και ο πίσω οδηγός κόρναρε εκνευρισμένος, αλλά δε με ένοιαζε πια. Μου έδωσε ένα μπλε γλειφιτζούρι, την ευχαρίστησα μιας και είναι και το αγαπημένο μου χρώμα, και την είδα να απομακρύνεται χαιρετώντας με από το πίσω παρμπρίζ με αυτά τα ματάκια γεμάτα φως. Στο γυρισμό κοίταξα τον διπλανό μου στα φανάρια και του χαμογέλασα. Κι έκανε κι αυτός το ίδιο.
Η χειρότερη περικοπή που μας έκαναν είναι αυτή της αισιοδοξίας μας. Μην το βάζετε κάτω, ξέρω ότι τα πράγματα είναι άσχημα για όλους, για άλλους λιγότερο, για άλλους περισσότερο. Αλλά κάντε μια χάρη στον εαυτό σας και χαρίστε του ένα γλειφιτζούρι την ημέρα, μαζί με μια γερή δόση χαράς στο αγαπημένο σας χρώμα. Πιάνει.
moukelis.
ksipnistere
