Παρευρέθηκα το Σάββατο το
απόγευμα 18 Μαρτίου 2017 στον πολυχώρο «Φουγάρο» στη γιορτή της ποίησης και
παρακολούθησα την παρουσίαση των «πορτρέτων» ποιητών της Αργολίδας από
μεταπτυχιακές φοιτήτριες του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου
Πελοποννήσου.
Ανάμεσα στους τιμώμενους
δημιουργούς ποίησης ο Ανάργυρος Παλούκας, η Ζιζή Σφυρή και η Έφη Βελέντζα Λαδά.
Έφεραν την πνευματική συγκομιδή τους, τα ποιήματά τους, άνοιξαν την καρδιά τους
και σε μια ολιγόλεπτη παρουσίαση έδωσαν το στίγμα της δικής τους δουλειάς, με
λόγο μεστό και ανεπιτήδευτο, σε μια εκδήλωση, που ήταν εμφανής η ποιότητα και η
απλότητα.
Επειδή η Έφη Λαδά έκανε την
παρθενική της
εμφάνιση με την πρώτη ποιητική της συλλογή «…ίχνη καλπασμού» από καρδιάς θέλω να πω ότι ανέβηκε το Καβαφικό «πρώτο σκαλί» έχοντας το βλέμμα της στραμμένο «στην Ανατολή και την Ελπίδα», όπως η ίδια γράφει.
εμφάνιση με την πρώτη ποιητική της συλλογή «…ίχνη καλπασμού» από καρδιάς θέλω να πω ότι ανέβηκε το Καβαφικό «πρώτο σκαλί» έχοντας το βλέμμα της στραμμένο «στην Ανατολή και την Ελπίδα», όπως η ίδια γράφει.
Με το νεωτερικό τρόπο γραφής της,
με στοιχεία υπερρεαλισμού, με εικόνες που μετουσιώνονται σε σύμβολα, γράφει για
ό,τι αγαπά. «Ό,τι αγαπώ γεννιέται αδιάκοπα. ‘Ο,τι αγαπώ βρίσκεται στην αρχή του
πάντα» κατά τη φράση του Ελύτη.
Μοτίβα της ο έρωτας, η ομορφιά,
τα αγαπημένα της πρόσωπα και πράγματα, η Ερμιόνη, την οποία νανουρίζει σε
ποίημά της.
Θερμά συγχαρητήρια και στους
τρεις δημιουργούς, που έχουν καταφύγιο στη ζωή τους την ποίηση και που έστω για
λίγο κατάφεραν να μας οδηγήσουν να δραπετεύσουμε από την καθημερινότητά μας και
να ρίξουμε τη ματιά μας στο παραθύρι ενός άλλου κόσμου, αυτού της ποίησης, που
δημιουργεί μυσταγωγία και υποβολή.
Τίνα Αντωνοπούλου - Δημαράκη
