''ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΕΡΜΙΟΝΙΔΑΣ''
Η παραδοσιακή εικόνα της παραγωγικής θάλασσας: Όλος ο πληθυσμός της, χλωρίδα και πανίδα, βρίσκεται σε ισορροπία, δεν επηρεάζεται δυσμενώς από εισροές υλών που προέρχονται από χερσαίες δραστηριότητες αλλά και δραστηριότητες επί πλοίων καθώς και από άλλες εντός του θαλάσσιου όγκου, όπως για παράδειγμα τα ιχθυοτροφεία, οστρακοκαλλιέργειες,
λιμνοθάλασσες. Δηλαδή η θάλασσα της Ερμιονίδας όπως ήταν μέχρι το 1960.
λιμνοθάλασσες. Δηλαδή η θάλασσα της Ερμιονίδας όπως ήταν μέχρι το 1960.
Για να είναι συνεχώς και στον ίδιο βαθμό παραγωγική πρέπει να διατηρείται η παραγωγική ικανότητά της, κατά φυσικό τρόπο, γύρω στα 10 κιλά ψάρια ανά στρέμμα θαλάσσιας επιφάνειας (ή βυθού) το χρόνο. Το 10 μπορεί να είναι και λιγότερο ή περισσότερο, αυτό είναι θέμα ελέγχου και επιστημονικής επιτήρησης. Και λέμε φυσικό τρόπο και όχι με διάφορες τεχνικές ‘γενικού ταΐσματος’ των ελεύθερων ψαριών. Αυτό θα ορίζαμε και ως αειφορία της θάλασσας μας, δηλαδή ότι μπορεί κάθε χρόνο να μας δίνει τα ίδια χωρίς να αλλοιώνεται.
Η θάλασσα είναι κοινό αγαθό και ο πλούτος της εκποιήθηκε τα τελευταία 50 χρόνια. Δηλαδή οι ψαράδες, επαγγελματίες και ερασιτέχνες, ψάρευαν χωρίς να λαβαίνουν υπ’ όψιν τους ότι όχι μόνον μειώνουν τα αλιεύματα, αλλά καταστρέφουν και την παραγωγική ικανότητα της θάλασσάς τους. Είχαν όλοι επίγνωση του τι έπρατταν, δηλαδή όλοι στις συζητήσεις τους έλεγαν ότι η θάλασσα καταστρέφεται, το ψάρι χάνεται, τα εργαλεία είναι πολλά, η παράνομη αλιεία εκτεταμένη. Ο αγώνας για επιβίωση ανθρώπων και επιχειρήσεων, ο ίδιος που κατέστρεψε κι άλλες θάλασσες και τα μεγάλα ποτάμια της Ευρώπης.
Ως κοινό αγαθό, έγινε ο εύκολος αποδέκτης όλων των χερσαίων δραστηριοτήτων. Είχαν πλήρη επίγνωση οι αγρότες ότι τα λιπάσματα και τα φυτοφάρμακα θα καταλήξουν στη θάλασσα μέσω των υπογείων υδάτων. Το ίδιο και οι βιομηχανίες και βιοτεχνίες. Ο αγώνας για επιβίωση.
Ως κοινό αγαθό, έγινε ο εύκολος αποδέκτης όλων των δραστηριοτήτων της ναυτιλίας. Όλα τα πέταγαν στη θάλασσα, τελείως ασυλλόγιστα, έχοντας επίγνωση του τι ζημιά κάνουν. Ο αγώνας για επιβίωση.
Ως κοινό αγαθό, έγινε ο εύκολος αποδέκτης των λυμάτων όλων των παραθαλάσσιων και εμμέσως και των χερσαίων οικισμών.
Το κόστος του αγώνα για επιβίωση το πλήρωσε σε μεγάλο βαθμό η θάλασσα, και φυσικά η θάλασσα της Ερμιονίδας. Απλά, δεν περίμενε κανένας μας να φανούν τόσο γρήγορα τα αποτελέσματα της ασυλλόγιστης δράσης μας.
Σήμερα μιλάμε όχι για ανάπτυξη, αλλά για αποκατάσταση της θάλασσάς μας. Να την φέρουμε πίσω στο 1960.
Το ίδιο κάνουν στην Ευρώπη, όπου θέλουν να την φέρουν πίσω και από τη βιομηχανική εποχή, γιατί εκεί από πολύ νωρίς καταστράφηκαν τα ποτάμια τους. Σήμερα στον Τάμεση ανεβαίνουν φώκιες και δελφίνια.
Η Ευρωπαϊκή Κοινότητα έχει θέσει τέτοιους στόχους και έχει βγάλει σχετικές ΟΔΗΓΙΕΣ για το τι πρέπει να γίνει από όλες τις χώρες.
Δεν πρέπει η ΕΡΜΙΟΝΙΔΑ ΚΑΙ ΤΑ ΝΗΣΙΑ ΤΗΣ να μείνουν πίσω. Το τουριστικό μέλλον της Ερμιονίδας και των νησιών της είναι η επαναφορά της θάλασσάς μας στη κατάσταση του 1960. Και χερσαίες δραστηριότητες, και επιφανειακές θαλάσσιες, και ιχθυοτροφεία, οστρακοκαλλιέργειες, λιμνοθάλασσες και περισσότερες κατοικίες και οικισμούς. Υπό τον απαράβατο όρο: Καμία από αυτές τις δραστηριότητες δεν θα σταθεί εμπόδιο στην επαναφορά της θάλασσάς μας στην κατάσταση του 1960. Αυτό πρέπει να είναι το ατομικό και συλλογικό όραμά μας. Όραμα που πρέπει πρωτίστως να στηρίξουν οι δήμοι της περιοχής μας.
Επειδή πρόκειται για κοινό αγαθό, δηλαδή δεν έχουμε ατομική ιδιοκτησία, το Λιμεναρχείο και οι επαγγελματίες ψαράδες μπορούν, με τη βοήθεια της Ευρωπαϊκής Κοινότητας και της χώρας μας, να γίνουν οι ελεγκτές και οι φύλακες του θαλάσσιου χώρου μας.
Σταθερή και ελεγχόμενη αλίευση στο πνεύμα της αειφορίας θα προσθέσει σημαντικό εισόδημα στον τόπο μας. Όμως σημαντικότερο εισόδημα θα προσθέσει η τουριστική αξιοποίηση (με φρόνηση, επίγνωση και μέτρο) μιας τέτοιας θάλασσας. Αυτό όμως που θα είναι το μη μετρήσιμο με χρήμα κέρδος του τόπου μας, η αγαλλίαση και ευφροσύνη να βλέπουμε πάλι δελφίνια να μπαίνουν στα Μαντράκια, να ψαρεύουν τα μικρά παιδιά σύρτια γύρω από τις σημαδούρες με βυθισμένα κλαριά, και στο παλιό μόλο του λιμανιού της Ερμιόνης να ξανάρθουν οι στύρες και οι λάμπραινες, που τα έχουμε ήδη ξεχάσει και ως ονόματα.
Νέο παραγωγικό πρότυπο, αλλά εδώ θέλουμε τον παλιό παραγωγικό μύθο.
Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος
