''Με φιλική διάθεση αλλά να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους.''
Γράφει ο Βασίλης Γκάτσος
Αλλά μόνον και μόνον ότι αντιδράτε στην προοπτική ότι το μέλλον του τόπου μας μπορεί να είναι ένα τεράστιο νταμάρι και οι κόλποι μας λιμάνια φορτοεκφόρτωσης, καταλαβαίνετε τον κίνδυνο, παρόλο που και τότε θα ζούμε οικονομικά πολύ καλά, αλλά μια άλλη ζωή, αυτή του κάμπου της Μεγαλούπολης και της Πτολεμαΐδας.....
...... Τον κίνδυνο όχι από τα αδρανή και τον ευρωπαϊκό τρόπο διαχείρισής τους, αλλά από τον ελληνικό τρόπο, τον ίδιο τρόπο που εφαρμόστηκε και στην διαχείριση της έννοιας: αγροτεμάχιο - εξοχική κατοικία.
Για να μην λοιπόν επανέρχονται οι οικολογούντες κάθε φορά ως σωτήρες της Ερμιονίδας, κάθε φορά που παρουσιάζονται επενδύσεις διάφορες του τουρισμού, και της εξοχικής κατοικίας, δηλαδή όταν ο κίνδυνος είναι εύκολο και πιασάρικο θέμα, καλό είναι τώρα που ο Δήμος είναι η Ερμιονίδα, να κάνει ένα Δημοψήφισμα με αυτό το θέμα που θα είναι και η έμπρακτη θέληση (αν αποδειχθεί από το δημοψήφισμα, γιατί κάλλιστα η πλειοψηφία μπορεί να θέλει θέσεις εργασίας απ’ όπου και αν προέρχονται) της Ερμιονίδας να διατηρήσει το τοπίο της. Εντολή δηλαδή προς τον Δήμο να δράσει όπως αρμόζει σε μια καλά διοικούμενη δημοκρατική χώρα.
Οπότε οι οργανωμένοι από το Δήμο εθελοντές πρέπει να υπογράφουν έντυπο που να λέει:
Επειδή ο Δήμος δεν μπορεί να κάνει τα παρακάτω απαραίτητα για τον τόπο μας ζητάει την εθελοντική σου συμμετοχή:
- Για συγκρότηση συνεργείων κατεδάφισης φρακτών στις παραλίες μας, υπό την πλήρη νομική και αστυνομική κάλυψη του Δήμου μας.
- Για συγκρότηση συνεργείων καταγραφής παράνομων γεωτρήσεων.
- Για συγκρότηση συνεργείων καταγραφής σκαμμένων κτημάτων προς πώληση του χώματος.
- Για συγκρότηση ομάδων που θα πηγαίνουν και θα απαιτούν να κάνουν μπάνιο σε οποιαδήποτε παραλία εξοχικού.
- Για συγκρότηση ομάδων κ.λ.π., κ.λ.π.
Ψηφίζω συνεχώς εδώ και τουλάχιστον 35 χρόνια,
Ότι στην Ερμιονίδα και στα νησιά της δεν έπρεπε και δεν πρέπει να μετακινηθεί ούτε μια πέτρα.
Ότι η δασική της έκταση και πρωτίστως η καλλιεργήσιμη γη έπρεπε να μείνει απολύτως ανέπαφη, χωρίς να επιτρέπεται το κτίσιμο παρά μόνο η επισκευή των αποδεδειγμένα παλιών αγροτικών κατοικιών που δεν ήσαν πάνω από 100 σ’ όλη την επαρχία.
Ότι η οικιστική επέκταση για εξοχική κατοικία έπρεπε νια γινόταν μόνον στους υπάρχοντες οικισμούς και σε τρεις τέσσαρες άγονες παραθαλάσσιες εκτάσεις με συγκρότηση πλήρους χωριού, σε εκτάσεις κυρίως δημόσιες (παραθαλάσσια βουνά) και σε 4-5 τουριστικά συγκροτήματα – εξοχικές κατοικίες αντίγραφα των χωριών μας.
Ότι όλη η γη μας, εκτός από αυτές τις αναγκαίες αλλαγές έπρεπε να μείνει ανέπαφη, με τα μονοπάτια μέσα στους ελαιώνες και τα περιβόλια χωρίς ίχνος συρματοπλεγμάτων, εννοείται προς οικολογικότατη καλλιέργεια.
Ότι ο Δοκός έπρεπε να μείνει παρθένος και ακατοίκητος, μόνον για τους ευλαβείς του τοπίου και της ιστορίας.
Ότι τα νησάκια που πουλήθηκαν κακώς πουλήθηκαν. Ότι το Κρανίδι, η Ερμιόνη και το Πορτοχέλι, έπρεπε να είχαν κηρυχθεί διατηρητέοι οικισμοί με διατηρητέα όλα τα σπίτια τους.
Ότι η επιχωμάτωση των Μαντρακιών είναι έγκλημα.
Ότι η θάλασσα πρέπει να προστατευτεί με δρακόντεια μέτρα.
Ότι τα υπόγεια νερά πρέπει να προστατευτούν και να γίνουν φράγματα – συλλεκτήρες.
Ότι πρέπει να μείνει αυτός ο θείος τόπος ανέπαφος και η τουριστική αξιοποίηση να μην είναι εκτατική.
Ότι τα εισοδήματα του τόπου μας πρέπει να είναι από το μυαλό και την εργασία των κατοίκων του και όχι από την πώληση της πατρογονικής γης.
Από αυτά πηγάζει και η ανάγκη μου να καταγράψω στα βιβλία μου τον θείο αυτό τόπο, πέτρα προς πέτρα, και δέντρο προς δέντρο.
Σήμερα θα είχαμε ένα τόπο πολύ υψηλών προδιαγραφών, τα κέρδη και το όφελος θα ήταν το ίδιο από το κτίσιμο εξοχικών εντός οικισμού και όχι στην ύπαιθρο χώρα, με ελεύθερες και παρθένες τις παραλίες μας για όλους και ο τουρισμός μας μεγάλος και του μέλλοντος όχι της ανάμνησης.
Όλες οι κατοικίες με φως, νερό, αποχέτευση, φύλαξη, όπου ο καθένας θα είχε πραγματικό κόσμημα το εξοχικό του μέσα και έξω όπως στην ευλογημένη Ύδρα, και όχι με δύο μαχαιροπίρουνα και μια παλιά τηλεόραση και 3 σκυλιά φύλακες στον κήπο με τη μόνιμο φόβο ότι όπου νάνε μας κουρσεύουν. Ότι οι άνθρωποι θα μένανε με τους ανθρώπους, θα είχαν σχέσεις, θα γίνονταν οι ξένοι, συγχωριανοί.
Ποια χώρα εκτός από την Ψωροκώσταινα και τις Ψωροεπαρχίες της οικοπεδοποίησε την καλλιεργήσιμη γη;
Σε ποια χώρα οι εξωραϊστικοί – περιβαλλοντικοί σύλλογοι φύτρωναν σαν μανιτάρια όχι για να υπερασπιστούν τα προαναφερόμενα αλλά για να ρυμοτομήσουν τα εξοχικά με οδούς ποιητών μας και ηρώων μας, να τις ασφαλτοστρώσουν, μόνον και μόνο για να καταφέρουν να γίνουν οικισμοί; Τι υπερασπίζεται ο σύλλογος Αχλαδίτσα εκτός από τα εξοχικά του; Πόσο νοιάστηκαν και τα 250 εξοχικά του για όσα γίνονται στο Σαλάντι ή στο Δορούφι; Γιατί έπρεπε να συνεδριάζουν μέρες όλα τα τοπικά κοινοβούλια για μια αίτηση – καταγγελία της Αχλαδίτσας; Πώς η Αχλαδίτσα δεν κάνει μια αίτηση – καταγγελία για ότι γίνεται στην παράλια ζώνη της Ντάρδιζας, όχι στην αμμουδιά της αλλά από κει και πέρα; Μόνο προς το Αλατοβούνι βλέπει;
Επειδή λοιπόν όλα αυτά τα στηρίξαμε από πολύ παλιά, γι αυτό και βγάλαμε με πολύ κόπο τις τότε πολυέξοδες τοπικές εφημερίδες (δύο σημερινούς μισθούς καθηγητού κόστιζε το κάθε φύλλο), ξανατονίζω ότι οι οικολογούντες της Ερμιονίδας (δεν λέω οι όντως ολίγοι οικολόγοι) μόνο με τα παραπάνω όντως οικολογικά δεν ασχολούνται. Και το πώς σώθηκε το Καταφύκι έχει την μεγάλη αξία του, ότι μια μικρή ομάδα νέων αρνήθηκε το ψευτοτουριστικό μέλλον του τόπου μας και υπερασπίστηκε την αιωνιότητα του τοπίου μας και τον πραγματικό τουρισμό.
Αλλά αν είναι να φτάσουμε σε σημείο να φεύγουν οι νέοι για τα ξένα, γιατί η Ερμιονίδα έτσι που έγινε δεν έχει να τους προσφέρει αξιοπρεπή εργασία και επάγγελμα, να περάσει και δρόμος από το Καταφύκι και να γίνουμε ένα μεγάλο νταμάρι όλη η Ερμιονίδα. Προέχει το ψωμί.
Σημείωση: Έχω κτήματα στην Ντάρδιζα και στο Κάμπο Ερμιόνης προς Καταφύκι. Το ατομικό συμφέρον μου είναι όπως όλων: ο νόμος να επιτρέπει όχι να κτίζω στα 2 ή στα 4 στρέμματα αλλά στο 1 μέτρο και το πατρογονικό μου σπίτι να μην κηρυχθεί ποτέ διατηρητέο, να το γκρεμίσω να κάνω μαγαζί κάτω, σπίτι πάνω.
Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος
