Πώς πάμε;

 Γράφει ο Βασίλης Γκάτσος

Απαντήσεις από φίλους Ερμιονίτες Αγρότες:

Δεν έχουμε νερό. Και αυτό που αντλούμε μας ξεραίνει τα εσπεριδοειδή και δεν κάνει για άλλες καλλιέργειες. Μόνο η ελιά και η ροδιά το αντέχουν αλλά ως πότε;

Οι τιμές πέφτουν, τα έξοδα όχι. Άμα δεν πας στη Λαϊκή στην Αθήνα, δεν βγαίνει.

Δεν ξέρουμε τι να κάνουμε την παραγωγή μας. Πόσο λάδι να πουλήσουμε με το τενεκέ στους πρωτευουσιάνους; Το πολύ το δίνουμε με 2 άντε 2.5 ευρώ στα λιτρίβια.

Πουλάμε και
λεφτά δεν παίρνουμε. Παίρνουμε μια μπροστάτζα και μετά ο Θεός ξέρει πότε θα πληρωθούμε. Δίνουμε το καρπό στα δέντρα, αλλά όλα εξαρτώνται από τη θέληση του έμπορα. Εμείς απλά περιμένουμε τη τύχη μας. Ξέρεις πόσα μας χρωστάνε; Ξέρεις πόσα έχουμε οριστικά χάσει;

Τι να κάνουνε τα παιδιά μας στη γη;

Αλλού έχουν συνεταιρισμούς, έχουνε συλλόγους, φτιάχνουνε εταιρείες για να διαθέσουνε όχι μόνο τα προϊόντα αλλά και για να παίρνουνε συμφερτικά τα λιπάσματα και τις ζωοτροφές. Εδώ τίποτα. Ο καθένας μόνος του. Κόκιες αρβανίτικες!

Οι αθεόφοβοι στα κτήματα βρήκανε να βάλουνε χαράτσι; Αντί να μας βραβεύουνε που ακόμη τα έχουμε;

Στα κτήματά μας δεν είδαμε ποτέ, ούτε πολιτικούς, ούτε περιφερειάρχες, ούτε δημάρχους, ούτε αντιδημάρχους. Ούτε και στις εκλογές, τότε που κάνουν τούμπες για το ψήφο μας! Μέχρι το καφενείο φτάνουνε!

Τι πως πάμε; Νέος Αγρότης είμαι. Ανοίγω το Google, βλέπω τους κάμπους μας. Απελπισία. Παρατημένα ξερά περιβόλια, ακαλλιέργητα χωράφια, παρατημένοι ελαιώνες. Εκεί φαίνονται όλα!

Μην ακούτε την τηλεόραση. Επιστρέφουν στα χωριά λίγοι που έχουνε τον τρόπο τους, που τους περιμένει μια κατάσταση. Εδώ στην Ερμιόνη κτήματα 50 στρεμμάτων, οργανωμένα, και μόλις που τα καταφέρνουν. Άντε να επιστρέψει ο νέος να τα παραλάβει. Πόσα είναι από αυτά; Όχι πάνω από 10. Όλα τα άλλα δεν μπορούν να ζήσουν οικογένεια.

Χτυπάνε τον Αγρότη εξεπίτηδες! Ναι, εξεπίτηδες τον αφήνουν στην τύχη του, να απελπιστεί, να πουλήσει τα κτήματά του στους πλούσιους. Στην Ερμιονίδα ούτε ένα ευρώ δεν δόθηκε ποτέ για υποδομές και έργα που θα στηρίξουν τις καλλιέργειες και την κτηνοτροφία.

Και όμως αυτοί οι αγρότες, με τη κρίση, φύτευσαν και για το σπίτι, και για τις οικογένειες των παιδιών τους, φτιάξανε κοτέτσια, μεγαλώνουν γουρουνάκια και μοσχαράκι, πάπιες, χήνες, κουνέλια. Η ζωτική δύναμη που κρύβει μέσα του ο Αγρότης ξυπνάει. Η κρατικοδίαιτη πολιτεία μας, των διαπλεκομένων και των πολιτικάντηδων κοιμάται τον ύπνο του αδίκου, πιστεύοντας ότι είναι ύπνος δικαίου.

Μπείτε λοιπόν όλοι οι νέοι αιρετοί, όλων των παρατάξεων, σε ένα αμάξι και αφιερώστε μια βδομάδα σε επισκέψεις κτημάτων, να δείτε, να συζητήσετε, να ακούσετε, να διαπιστώσετε με τα ίδια σας τα μάτια την κατάσταση την τραγική από τη μια και την ηρωική προσπάθεια του Αγρότη να επιβιώσει. Να δείτε το κατάντημα της γης μας. Στην πενταετία σας είναι βέβαιο ότι θα αφιερώσετε εκατοντάδες ώρες σε τυπικές παρουσίες σε γιορτές, περιφορές εικόνων, συνάξεις, αναβιώσεις, γήπεδα κ.λ.π. Γιατί σας καλούν, για να μη τους προσβάλλετε, γιατί έτσι συνηθίζεται να παρίστανται οι αρχές και εξουσίες. Δεν χρειάζονται αυτές οι παρουσίες, παρά μόνον στις Εθνικές Εορτές. Αφιερώστε αυτόν τον χρόνο στους τόπους όπου συντελείται η αγροτική παραγωγή, όπου εργάζονται οι αγρότες και οι ποιμένες, πάνω στις βάρκες και τα καΐκια των ψαράδων μας, να ζήσετε τα προβλήματα του τόπου και των ανθρώπων του πρωτογενούς μόχθου, για να μπορέσετε να τα λύσετε.

Άλλωστε και όλα τα παραμύθια λένε ότι το βράδυ ο Βασιλιάς ντυνότανε ζητιάνος και γύριζε στη πόλη για να δει με τα ίδια του τα μάτια και να ακούσει με τα ίδια τ' αυτιά. Τι στο καλό, ούτε Σουλεημάν δεν βλέπετε;

Έρρωσθε,

Βασίλης Γκάτσος