Πώς γίνεται:
Γράφει ο Βασίλης Γκάτσος
Από τη μια:
Βιβλιοθήκες,
λαογραφικά μουσεία, όμιλοι θεατρικοί, ιστιοπλοϊκοί, ιππικοί,
ποδοσφαιρικές ομάδες, ομάδες μπάσκετ, αθλητικές υποδομές, γήπεδα και
στάδια, εκδηλώσεις, τοπικά βιβλία, γιορτές, αναβιώσεις, δημόσιο
εκπαιδευτικό σύστημα πλήρες, και τόσα άλλα.
Από την άλλη:
Πουλάμε
την καλλιεργήσιμη γη σε οικόπεδα, πόσιμο δεν έχουμε στις βρύσες, νερά
υφάλμυρα για πότισμα, τα λύματα πάνε τα περισσότερα στα υπόγεια νερά,
σκουπίδια παντού, αισθητική οικισμών άστα να πάνε, θάλασσα χωρίς ψάρια,
γη που μόνο η ελιά και η ροδιά επιβιώνουν, συνεταιρισμοί, παραγωγικοί
σύλλογοι, μεταποίηση, μέλλον για τα παιδιά στο τόπο μας, άστα να πάνε.
Και τόσα άλλα.
Τα πρώτα ως πολιτισμός, ή, αν θέλετε, στοιχεία πολιτισμού, είναι παράδοξο να γεννούν τα δεύτερα.
Τα δεύτερα, ως παραγωγικός πολιτισμός, ή, αν θέλετε, στοιχεία παραγωγικού πολιτισμού, είναι παράδοξο να γεννούν τα πρώτα.
Η
αρχαία Ελλάδα, την οποία επικαλούνται συχνάκις οι νεοέλληνες, είχε
πνευματικό και υλικό πολιτισμό σε αρμονική σχέση. Το ένα ήταν προϋπόθεση
του άλλου.
Η
γνώμη μου είναι ότι ενώ τα δεύτερα είναι η πραγματικότητα των
παραγωγικών μας σχέσεων, η πραγματικότητα της σχέσης μας με τον τόπο και
τη φύση του, τα πρώτα είναι επίφαση πολιτισμού, δηλαδή ένας
επιφανειακός πολιτισμός που δεν παράγει σχέσεις, δεν θέτει ούτε καν
ερωτήματα.
Τη δεκαετία του 1950 ζούσαμε
στον βυζαντινό μας κόσμο, ένα σταθερό κόσμο σχέσης και τρόπου ενιαίου.
Με το βίαιο πέρασμα στον μοντέρνο και μεταμοντέρνο κόσμο, χάθηκε ο
μπούσουλας και το τιμόνι μαζί. Χάθηκε το κοινοτικό πνεύμα, χάθηκαν των
Ελλήνων οι Κοινότητες, χάθηκε και η Εκκλησιαστική Σχέση. Είμαστε
μεταμοντέρνα άτομα έξω από τα νερά μας, έξω από την παράδοσή μας. Εννοώ
παράδοση σχέσεων. Βιώνουμε την ατομική ευχαρίστηση και ατομική προβολή
μέσα από συλλογικά σχήματα και όχι αυτή καθ' αυτή τη σχέση. Έχει διαφορά
το "θέλω νερό για τον τόπο μας" από το θέλω νερό για το κτήμα μου".
Γνώμη μου.
Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος
