Γράφει ο Βασίλης Γκάτσος
"Είχαμε βγάλει και σε προηγούμενη
ανάρτηση μας την καλλιέργεια ελιάς στην Αυστραλία. Είναι φανερό πλέον
ότι η καλλιέργεια στην Ελλάδα αντιμετωπίζει δομικά σοβαρά προβλήματα"
Ναι,
οι μαζικές παραγωγές δεν είναι το μέλλον της χώρας, και κυρίως της
Ερμιονίδας, με τους μικρούς κάμπους και την έλλειψη νερού. Αλλά το ρόδι,
το λάδι και άλλα προϊόντα μας, εμείς τα έχουμε υποβιβάσει στη κατηγορία των μαζικών, ενώ η θέση τους είναι στην κατηγορία των εκλεκτών. Η κατηγορία των εκλεκτών όμως θέλει μυαλό καινό και όχι κενό, πνεύμα δε και σχέσεις ομάδας.
Εμείς έχουμε ένα τουπέ ότι........ όλος ο κόσμος ξέρει την Ερμιονίδα, όλος ο
κόσμος ξέρει τα προϊόντα της (άραγε από τα μπλογκ της ή τις γιορτές;),
άρα πρέπει να έλθουν και να τα ακριβοπληρώσουν υποχρεωτικώς, αφού ...
έτσι είναι. Όπως και ο επαρχιωτισμός μας επιβάλλει να έχουμε στην
Ερμιόνη τα καλύτερα Θεοφάνια και το καλύτερο κάψιμο του Γιούδα*. Βέβαια
ξεχνάμε ότι ένας στους 50 Αμερικάνους ξέρει πού πέφτει η Ελλάδα και ένας
στους 100000 Κινέζους, και φυσικά κανένας την Ερμιονίδα. Αλλά υπάρχει
έστω και ένας Έλληνας που να ξέρει κάτι για μια επαρχία της Ινδίας;
Έχουμε ισχυρούς μύθους, ιστορία και παράδοση για τα
προϊόντα μας με διεθνή απήχηση (έχω γράψει σχετικά), με πολύ και καλό
νερό μπορούμε να έχουμε και άριστη ποιότητα (χωρίς ποιότητα
δεν στήνεται τίποτα) και ικανή ποσότητα για να στήσουμε όχι Προϊόντα
Ερμιονίδας, δηλαδή τοπικά (μια ετικέτα, ένα μπουκάλι του εμπορίου μέσα
σε ένα όμοιό του χαρτονένιο και πάει λέγοντας, ο καθένας μόνος του για
να μη χαλάμε την παράδοση), αλλά Διεθνή Εκλεκτά Προϊόντα,
όμως αυτό είναι επιστήμη και μεράκι φυσικά καινών, δημιουργικών μυαλών.
Ξαναφέρνω για παράδειγμα τη Μαστίχα Χίου, το Σαμιώτικο και
Σαντορινιώτικο γλυκό κρασί, το Κονιάκ ΜΕΤΑΞΑ που στηρίζεται στα σταφύλια
των συνεταιρισμένων παραγωγών Σάμου και που παρόλο που έχασε τον
χαρακτηρισμό κονιάκ συνεχίζει ως εκλεκτό διεθνές προϊόν, λόγω ποιότητας
και θέσης στην αγορά.
Υπάρχει λάδι που πουλιέται 4 Ευρώ το λίτρο και λάδι
από την ίδια περιοχή που πουλιέται 150 Ευρώ το λίτρο. Υπάρχει άριστο
ρόδι προς 2.5 Ευρώ το κιλό και ποτό ροδιού προερχόμενο από ένα κιλό
ρόδι, προς 50 ευρώ το μπουκαλάκι. Υπάρχει μπάφα αυγομένη που την
αγοράζουμε προς 5 Ευρώ το κιλό και πετάμε στο καθάρισμα τα αυγά της,
άντε να τα τηγανίσουμε, και υπάρχει αυγοτάραχο μπάφας πάνω από 300 Ευρώ
το κιλό. Μα μήπως δεν συμβαίνει το ίδιο με το ουίσκι, τη σαμπάνια, το
κρασί και τόσα άλλα; Μήπως ο καφές και το κακάο δεν ήταν προϊόντα της
Αιθιοπίας και της Αραβίας πριν η παραγωγή τους απλωθεί σε όλο τον κόσμο;
Μήπως δεν βρίσκεις καφέ με 10 Ευρώ το κιλό και με 500 Ευρώ; Αλλά και
στην ίδια την Ερμιονίδα δεν νοικιάζεις τουριστικό κατάλυμα με 30 Ευρώ
την ημέρα και με 1500 Ευρώ; Αν πολλαπλασιαστούν τα καταλύματα των 30 το
AMANZOE θα ρίξει τις τιμές του;
Τι θέλουμε; Να κόψουν όλες τις ελιές και τις ροδιές όλοι πλην Ερμιονιδέων για να πάρουν τιμή τα προϊόντα μας;
Αντίθετα
είναι πολύ θετικό που και η Αυστραλία βγάζει λάδι, γιατί θα κάνει
εκατομμύρια καταναλωτές να το βάλουν στις διατροφικές συνήθειές τους,
οπότε στρώνεται το έδαφος για να πουλάμε εμείς τα εκλεκτά προϊόντα μας
σε μια ήδη διαμορφωμένη αγορά. Επαναλαμβάνω ότι το λάδι της ελιάς οι
Ευρωπαίοι όπως και οι εξ Ευρώπης Αμερικάνοι το γνωρίζουν, εδώ και
κάποιους αιώνες, ως πρώτη ύλη για παραγωγή σαπουνιού, ως καύσιμο
φωτισμού και λιπαντικό παλιάς εποχής, και δεν είναι εύκολο να το βάλουν
σε μια μέρα στην κουζίνα τους. Οι Κινέζοι ακριβοπληρώνουν τις ακρίδες
τα σκουλήκια, τους τερμίτες, πολλά εκ των οποίων τα τρώνε ωμά. Είναι
εύκολο να τα περάσουμε εμείς στη διατροφή μας;
Απλά, η Ερμιονίδα παραγωγικά έχει κλειστεί στο καβούκι της, όπως και οι παραγωγοί της στον εαυτό τους.
* Έχουμε
πάθει της Λαμπέτη! Η μεγάλη μας ηθοποιός, από τα Βίλια, αγαπούσε τόσο
τον τόπο της που πάντα έστριβε τη κουβέντα στα Βίλια. Έτσι λοιπόν σε μια
δεξίωση, σε ένα κύκλο που συμμετείχε ο πρέσβης της Αγγλίας, έλεγε: όπως
τότε στα Βίλια..., μια φορά στα Βίλια...., έτσι και στα Βίλια...., όταν
είμαστε μικροί στα Βίλια....., οπότε ρωτάει με περιέργεια ο Πρέσβης τι
είναι τα Βίλια. Τότε έκπληκτη η Λαμπέτη και ενοχλημένη γυρίζει και
απαντά : Μα καλά, δεν ξέρετε τα Βίλια!
Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος
