Γράφει ο Βασίλης Γκάτσος
Άμα συμφωνούμε για την αρχή, δηλαδή από τι
κατάσταση ξεκινάμε και για το τέλος, σε τι κατάσταση θέλουμε να πάμε,
τότε μένει να συναινέσουμε και για τον τρόπο που θα φτάσουμε στο τέλος.
Γιατί αν το κάρο το τραβάει προς όποια διεύθυνση θέλει ο καθένας,
πιστεύοντας ότι έτσι θα το φτάσει στο τέλος, το κάρο δεν φτάνει ή φτάνει
μετά από πολύ δρόμο, σπατάλη και κόπο. Μπορεί να φτάσει όμως πολύ πιο
εύκολα, και αυτό θέλουμε όλοι.
Τι είναι σήμερα η Ερμιονίδα;
Τι θέλουμε να είναι σε 5 χρόνια;
Με ποιο σχέδιο θα το πετύχουμε και με τι εργαλεία προσαρμογής και διόρθωσης πορείας;
Ο Δήμος και οι Κοινότητες Ερμιονίδας είναι ο φυσικός συντονιστής μιας τέτοιας πορείας.
Συναίνεση
μπορεί να υπάρξει προεκλογική και να κατέβει μία παράταξη. Συναίνεση
μπορεί να υπάρξει και μετά τις εκλογές. Λιγάκι δύσκολο να κατέβουν κάπου
6 συνδυασμοί που χρειάζονται το 20% των ψηφοφόρων να επανδρώσουν τα
ψηφοδέλτια. Αλλά και μια παράταξη να υπερισχύσει, το αίτημα των καιρών
επιβάλει να εκχωρήσει αρμοδιότητες μέχρι και να καλέσει σε συγκυβέρνηση
άλλες παρατάξεις, γιατί η συναίνεση δεν είναι ευχή και λόγια. Αρετή η
παρρησία, αρετή η διαφορετική γνώμη, αλλά εκ των μεγίστων αρετών η υπακοή στο συναινετικώς καθορισθέν Τέλος.
Όλα όμως γίνονται, και όλα μέσα στη δημοκρατία
είναι. Αλλά χωρίς συναίνεση είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα. Η συνεχής
αντιπαράθεση κουράζει και απομακρύνει τους πάντες. Εκφυλίζεται σύντομα
σε μια κοκορομαχία που συγκαλύπτει την απραξία, προς τέρψη και αγαλλίαση
των κοράκων της "ενημέρωσης" και αυτών που προσβλέπουν στο ίδιον
συμφέρον που δεν είναι μόνον οικονομικό.
Ας βάλουμε όλοι μας λοιπόν το χέρι στην καρδιά, προ αλλά και μετά τις εκλογές, για να βρει το δρόμο της η Ερμιονίδα, όπως τον βρίσκουν άλλα μικρά και μεγάλα μέρη της χώρας μας. Οι καιροί ου μενετοί.
Ένας δεν μπορεί να μετακινήσει έναν μεγάλο βράχο. Αλλά και εκατό επίσης
δεν μπορούν, αν η συνισταμένη των δυνάμεών τους είναι μηδέν.
Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος
