Διαύγεια σημαίνει να δημοσιεύονται οι πράξεις και οι συμβάσεις του Δήμου Ερμιονίδας για κάθε ενδιαφερόμενο.
Ενημέρωση
σημαίνει να δίνει ο Δήμος κάθε χρόνο στοιχεία για τη δραστηριότητά του
και τα αποτελέσματά του, με απλά λόγια και μαθηματικά που τα κατανοεί ο δημότης με μορφωτικό επίπεδο γυμνασίου. Είναι στοιχειώδης σεβασμός αλλά και υποχρέωση των Αντιπροσώπων του.
Κανένας δημότης, οποιουδήποτε μορφωτικού επιπέδου,
δεν μπορεί να αντλήσει ενημέρωση από τη Διαύγεια, πλην ολίγων θεμάτων
και με δυσκολία. Αυτά που ενδιαφέρουν δεν τα περιλαμβάνει η Διαύγεια.
Στις
ιδιωτικές εταιρείες κάποιου μεγέθους είναι πλέον υποχρεωτική η ετήσια
έκθεση Κοινωνικής Εταιρικής Ευθύνης που περιλαμβάνει και το περιβάλλον.
Ας το δoύμε λοιπόν έτσι το πράγμα: Δημοσίευση έκθεσης Κοινωνικής Δημοτικής Ευθύνης
που περιλαμβάνει και το περιβάλλον. Υπάρχουν διεθνή και ελληνικά
πρότυπα να ακολουθήσει ο Δήμος μας, αλλά και ένας υπάλληλος του Δήμου, ή
αιρετός με πανεπιστημιακή μόρφωση, μπορεί να καταστρώσει ένα τέτοιο
σχέδιο. Δεν είναι βουνό.
Χρειάζεται να οριστούν καμιά 30αριά δείκτες, δηλαδή
μετρήσιμα μεγέθη που η στατιστική τους παρακολούθηση μεταφέρει
αντικειμενικά (όσο γίνεται) χρήσιμες πληροφορίες που δείχνουν την
αποτελεσματικότητα και την πρόοδο του Δήμου για τη χρονιά που πέρασε.
Ακόμη και το πρόγραμμα "Βοήθεια στο σπίτι" μπορεί να μετρηθεί για ένα
χρόνο: Χρήματα και αγαθά που διέθεσε ο Δήμος, οι ιδιώτες, επιδοτήσεις
που πήρε, άτομα που δούλεψαν στο πρόγραμμα, σύνολο ωρών εργασίας. Με ένα
συν ή πλην 10%. Άλλο είναι το μετρημένο όσο γίνεται αντικειμενικά
αποτέλεσμα, και άλλο τα λόγια που δεν μπορούμε ούτε να αξιολογήσουμε,
ούτε να μετρήσουμε.
Δημοτική ενημέρωση δεν είναι να έχει ο κάθε δήμαρχος
και αντιδήμαρχος από ένα μπλογκ και να μας λένε τις ιδέες τους, τις
γνώμες τους, τις ενέργειές τους, τα "κρυφά χαρτάκια" τους, αλλά κυρίως
τις κοκορομαχίες τους με την αντιπολίτευση και με κάθε συλλογικότητα ή
δημότη που τους μπαίνει στη μύτη.
Η επόμενη δημοτική διοίκηση ας το τολμήσει,
γιατί η απερχόμενη το μπορούσε. Δεν το τόλμησε γιατί δεν το ήθελε.
Ήθελε να συντηρήσει την αοριστολογία, την έπαρση, και τον ξύλινο
πολιτικό λόγο της γενιάς της, και γενιάς μας.
Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος