Παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον( και μια μεγάλη δόση ζήλιας,πρέπει να ομολογήσω) ένα συνέδριο που διεξάγεται αυτές τις ημέρες στις ΗΠΑ για το διαδίκτυο. Για πέμπτη συνεχή χρονιά άνθρωποι του ίντερνετ, ότι πιο ανοιχτόμυαλο να επιδείξει ο κόσμος των bloggers και των προοδευτικών sites, διακεκριμένοι πολιτικοί επιστήμονες και διεθνείς ειδικοί για τα social media καθώς και, το κυριότερο ίσως, πέντε χιλιάδες πολίτες μαζεύονται με σκοπό σύμφωνα με την διακήρυξη τους:
« το Netroots Nation ενισχύει τις προοδευτικές φωνές διαμορφώνοντας ένα εκπαιδευτικό περιβάλλον, online και πρόσωπο με πρόσωπο, για την......
....... ανταλλαγή ιδεών και την απόκτηση γνώσης στην πιο αποτελεσματική χρήση της τεχνολογίας για την παρέμβαση στον δημόσιο διάλογο…. χρησιμεύει σαν θερμοκοιτίδα προοδευτικών ιδεών που αμφισβητούν το status quo και τελικά προωθούν αλλαγές στην δημόσια ζωή». Και η ζήλια μου μεγαλώνει κάθε φορά που κάνω την καταθλιπτική σύγκριση με αυτά που συμβαίνουν εδώ, από την δολοφονία Γκιόλια και τις περιπέτειες του troktiko μέχρι το αρρωστημένο κλίμα που επικρατεί στην ελληνική blogόσφαιρα και τόσο καλά περιγράφει ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος στο άρθρο του,
Δεν είναι μόνο ότι στην Ελλάδα είχαμε τον πρώτο φόνο στο διαδίκτυο(σχολιαστές διόρθωσαν το σχετικό άρθρο μου θυμίζοντας το ξυλοκόπημα μέχρι θανάτου ενός blogger στην Κίνα –διατηρούμε πάντως την παγκόσμια πρωτιά της πιο στυγνής δολοφονίας). Oύτε μόνο το γεγονός ότι το ίντερνετ , η ελευθερία και η δυνατότητες δημιουργίας που προσφέρει δεν έχουν διστρεβλωθεί σε καμμία χώρα όσο στην Ελλάδα. Το χειρότερο είναι ότι, όπως συμβαίνει με όλα σχεδόν τα ελληνικά κακώς κείμενα , ελάχιστοι έχουν το θάρρος να τα θίξουν και να υποβάλλουν προτάσεις για την διόρθωση τους.
Ένας απ αυτούς είναι ο Μανώλης Ανδριωτάκης που προτείνει ένα πλαίσιο δεσμευτικών αρχών και αξιών: «1. Ελευθερία των δημοσιεύσεων. Δε με αφορά αν είσαι δεξιός, αριστερός, κεντρώος ή αναρχικός. Μου αρκεί να σέβεσαι και να τηρείς τις δεσμεύσεις που έχουμε αναλλάβει όλοι. 2. Επωνυμία. Χωρίς αυτή θολώνουν τα νερά. Κανείς άλλος δε μπορεί να πάρει την ευθύνη των γραφόμενών σου: πρέπει να το κάνεις θαρραλέα εσύ. 3. Διαφάνεια. Δέχεσαι διαφήμιση; Να το γνωρίζουμε. Δέχεσαι χορηγείες από εταιρείες ή πληρώνεσαι από κάποιο κόμμα, φορέα κ.λπ.; Είσαι έμμισθος υπάλληλος κάποιου; Να το γνωρίζουμε. »
Πιστεύω ότι πρόκειται για εξαιρετική ιδέα. Αν ένας παρόμοιος κώδικας δεονοτολογίας είχε συμφωνηθεί και εφαρμοστεί στην ελληνική δημοσιογραφία μερικά χρόνια πριν, θα είχαμε σίγουρα αποφύγει τις σημερινές αθλιότητες πολλών ΜΜΕ ,την μετατροπή των εφημερίδων σε συμπληρώματα DVD και, προσφάτως, τον διεθνή εξευτελισμό.
Διατηρώ μια σοβαρή επιφύλαξη για την υποχρεωτική επιβολή της επωνυμίας. Σιγουρα το να παίρνει κανείς την ευθύνη των όσων γράφει είναι η πιο συνεπής και καθαρή στάση, αλλά, σημειώνει ο Γιώργος Πήττας στην δική του πολύ επίκαιρη παρέμβαση: «Η ανωνυμία των ιστολογίων, πρέπει να προστατευθεί. Τόσο για τους αυτονόητους λόγους που αφορά στις ελευθερίες των πολιτών και τη δυνατότητα έκφρασής τους όσο και για λόγους γενικότερης αρχής».
Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που ένα blog χρησιμοποιείται για αλλότριους σκοπους; Ο Γ. Πήττας εντοπίζει την αντίφαση: «Όμως, όταν κάτω από την πλατφόρμα του blogger συντάσσονται ανώνυμες ομάδες με μια σφραγίδα και έναν τίτλο και αναλώνονται αποκλειστικά σε συστηματική σπίλωση προσώπων(και εκβιασμών και δυσφήμισης και ότι άλλου εγκλήματος μπορει κανείς να φανταστεί θα πρόσθετα εδώ-ΣΚ)…υπάρχει πρόβλημα και μάλιστα μεγάλο.»
Υπάρχει λύση στο πρόβλημα. Οι bloggers και τα blog μπορούν να κρατούν την ανωνυμία τους. Το ίδιο άλλωστε συμβαίνει και με τον γραπτό τύπο, όπου συχνά δημοσιεύνται άρθρα ανυπόγραφα ή με ψευδώνυμο. Μεγάλες προσωπικότητες σε όλο τον κόσμο, από ποιητές και συγγραφείς μέχρι πολιτικούς ή δημοσιογράφους έχουν χρησιμοποιήσει ψευδώνυμα, συχνά γιατί τους έδινε μια ελευθερία και τους ελάφρυνε από το βάρος του ονόματος τους.
Οπως όμως συμβαίνει με άρθρα στον γραπτό τύπο έτσι και με αναρτήσεις που παραβιάζουν τον νόμο, θα πρέπει να αίρεται η ανωνυμία των blog και οι υπεύθυνοι(των blog και των συγκεκριμμένων αναρτήσεων) να δίνουν λόγο για το περιεχόμενο τους. Οταν απαιτούμε όλοι οι πολίτες, συμπεριλαμβανομένων των υπουργών, να είναι ίσοι απέναντι στο νόμο δεν μπορούμε να ζητάμε οι blogers να είναι υπεράνω του νόμου.
ΥΓ 1. Με αφορμή το πρώτο άρθρο για την ενορχηστρωμένη συκοφαντική επίθεση εναντίον μου, δέχθηκα μια ευγενική επιστολή-απάντηση από το blog Realpolitics η οποία θέτει ένα παρόμοιο ενδιαφέρον ερώτημα: μπορούμε να αναδημοσιεύιουμε τα πάντα, μιας και τα έχει αναρτήσει κάποιος άλλος; Η επιστολή και η απάντηση μου αύριο.
