Γράφει ο Βασίλης Γκάτσος
Όπως
η θάλασσα κατατρώει τα βράχια στα Τσελεβίνα, έτσι και μεις τρώμε την
καλλιεργήσιμη γη μας και μάλιστα την πιο γόνιμη. Ακόμη και τη θάλασσα
που πάντα κατατρώγει,
την καταβροχθίσαμε κι΄ αυτήν. ΑΥΤΟ είναι η κρίση μας και όχι η κρίση της χρηματικής οικονομίας, ούτε η κρίση των πολιτικών κομμάτων.
Γιατί πρέπει να έχουμε μόνον αγροτικές γιορτές; Γιατί να μην έχουμε αγροτικά πένθη;
Γιατί
ο Δήμος να μην έχει μια φορά το χρόνο αγροτικό πένθος; Γιατί να μην
έχει μια εκδήλωση που με φωτογραφία, βίντεο, ομιλίες, εκθέσεις,
ζωγραφιές, τεκμήρια,
να καλεί τους πολίτες να πενθήσουν για την αγροτική γη μας; Μέρα που οι
δάσκαλοι όλως των βαθμίδων θα πάνε τους μαθητές τους στους κάμπους να
φωτογραφίσουνε....
...... τις περιφράξεις, να δούνε το νερό που, αντί να ποτίζει,
μπαίνει στα βυτία για τα εξοχικά, να δούνε
σωρό τα χώματα και τις πέτρες σε χωράφια – μάντρες οικοδομικών υλικών
να περιμένουν τον πελάτη – εξοχικό. Να δουν σκαμμένα χωράφια μέχρι ...
το κέντρο της γης (της μάνας γης που λέει κι ο Σταύρος) με τη θρασύτατη
ταμπέλα (που ποτέ δεν είδαν οι κοινοτάρχες
και δήμαρχοι της Ερμιονίδας, τέως, νυν και πρώην, «Δεχόμεθα μπάζια».
Και όταν ντιγκάρουν τα χάσματα, στο σκουπίδι βέβαια, την δεύτερη ταμπέλα
«Απαγορεύεται η ρήψη μπαζιών»!!!
Μέρα
που σύσσωμο το Δημοτικό Συμβούλιο και σύσσωμα τα τοπικά, συνοδευόμενα
και από τον κλήρο, να κάνουν μνημόσυνο, για τη γη μας που χάθηκε.
Μέρα
αγροτικής γιορτής τα παιδιά με καμάρι βλέπουν την παραγωγή των γονιών.
Μέρα αγροτικού πένθους θα βλέπουν τις πληγές που οι γονείς προξενούν στη
γη (τη μάνα
γη του Σταύρου). Παιδεία δεν είναι μόνο να ζητάμε από τα παιδιά να
φυτέψουν στο κήπο του νηπιαγωγείου ένα δεντράκι. Παιδεία είναι να πάνε
σε ένα Φυτώριο και να ρωτήσουν, από πού ξερίζωσαν τις ελιές, κλαδεμένες
και προσωρινά τοποθετημένες σε γλάστρες. Να πάνε
σε ένα εξοχικό και να ακολουθήσουν την αντίστροφη πορεία του κόκκινου
χώματος, και να φτάσουν στα σκαμμένα χωράφια των Διδύμων και της
Ερμιόνης.
Μέρα
αγροτικού πένθους χρειαζόμαστε, μέχρι που να σταματήσει το έγκλημα. Η
παράδοση μας ήθελε ελεύθερους καλλιεργητές και όχι δουλοπάρικους, με
πραγματικές αγροτικές
γιορτές και όχι αναβιώσεις. Το απλόχερο χέρι και το σοφό μυαλό του
Καποδίστρια χάρισαν αυτή την ελευθερία την πολυπόθητη στο γένος μας, να
ενεργεί ως πρόσωπο εν ελευθερία. Έτσι ζήσαμε παιδιά τον τόπο μας, και
τώρα συνεργούμε όλοι στο έγκλημα: πουλάμε το χάρισμα
του Καποδίστρια, μέχρι και το χώμα, μέχρι και το νερό, όλα. Χωρίς να
βγάζουμε κιχ.
Και ξεχωριστό θαλασσινό πένθος.
Και το οξύμωρο: Ποτάμια δάκρυα βγαίνουν από το δημαρχείο μας για το χαμό της ΔΟΥ. Αυτό τους μάρανε.
Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος
