«Της Αναλήψεως»
Γράφει ο Γιάννης Μ. Σπετσιώτης
Σαράντα ημέρες μετά την Ανάσταση η
εκκλησία μας εορτάζει την «Ανάληψη του Κυρίου».
Η
Ανάληψη, όπως είναι γνωστό, ως κινητή εορτή πέφτει πάντα ημέρα Πέμπτη και, τις
περισσότερες φορές, μέσα στο Μάη. Γι’ αυτό και έχει επικρατήσει να λέει ο λαός «την Πέμπτη της Ανάληψης».
Θυμάμαι τον
παπα-Μιχάλη, που με ευλάβεια και κατά γράμμα τηρούσε την τοπική εκκλησιαστική
παράδοση, το απόγευμα της παραμονής, λίγο πριν ξεκινήσει ο εσπερινός, να
θυμιατίζει τρεις φορές γύρω από την Αγία Τράπεζα, όπου βρισκόταν το σώμα του
Ιησού. Ήταν εκεί τοποθετημένο από το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής, μετά την
περιφορά του Επιταφίου. Στη συνέχεια, με σεβασμό, το σήκωνε και το τοποθετούσε
στη γυάλινη προθήκη που μοσχομύριζε, ενώ σιγοψιθύριζε «και του χρόνου!».
Το ίδιο έκανε
και για τον Εσταυρωμένο που βρισκόταν στη δεξιά κόγχη............. του Ιερού, από τη μέρα
της Αποκαθήλωσης, το πρωί της Μεγάλης Παρασκευής, τυλιγμένος σε λευκό, μεταξωτό
σεντόνι. Ξεδίπλωνε ευλαβικά το Άγιο Σώμα, το ασπαζόταν και το τοποθετούσε στο
μαύρο, ξύλινο Σταυρό μπροστά από την Αγία Τράπεζα.
Τα μεσάνυχτα
της παραμονής της Αναλήψεως, καθώς το θέλει η παράδοση του τόπου μας, μας
έλεγαν οι γονείς μας να κοιτάξουμε ψηλά, να δούμε το Χριστό στο λευκό σύννεφο, ν΄
ανεβαίνει, ολοφώτεινος, στον ουρανό.
Αν, μάλιστα, είμαστε
«πολύ καλά παιδιά», συμπλήρωναν, θα μπορούσαμε
να ακούσουμε και τις ψαλμωδίες των αγγέλων που «συνόδευαν» το Χριστό στο «ταξίδι»
Του, σύμφωνα με τον ύμνο της εκκλησίας μας:
«Ανέβη ο θεός εν αλλαλαγμώ, Κύριος εν φωνή
σάλπιγγος!»
Μια φορά, εκεί
γύρω στα έξι, έμεινα ξάγρυπνος, να δω τον ουρανό ν’ ανοίγει και το Χριστό με
τους αγγέλους συντροφιά να «ταξιδεύουν» σ’ άσπρο σύννεφο! Μάταια περίμενα! Η
μητέρα μου, νιώθοντας την απογοήτευσή μου, θέλησε να κρατήσει την ελπίδα ζωντανή.
-Δε βλέπεις; μου
είπε! Απόψε δεν έχει ξαστεριά! Ο ουρανός είναι ολότελα συννεφιασμένος! Αν είσαι
καλό παιδί, θα τους δεις του χρόνου!
ΣΗΜ. Τα ίδια μας έλεγαν οι γονείς μας και
για τη γιορτή της Μεταμορφώσεως του
Σωτήρος. Άλλωστε χαρακτηριστικό της λαϊκής λατρείας είναι, ότι ο λαός θέλει να ζει, κάθε
φορά, τα θεία συμβάντα σαν πραγματικά γεγονότα.
