Στέλνω προς ανάρτηση δύο παλιά άρθρα μου για τις αφαλατώσεις μια και προέκυψε πρόβλημα και άρχισαν πάλι οι κομματικές και άλλες εκμεταλλεύσεις του θέματος.
Το γκολφ ως συγκρότημα είναι μια μεγάλη επένδυση για την οποία δεν μπορεί να μείνει αδιάφορος ο δήμος, θετικά ή αρνητικά. Δηλαδή αποφασίζει αν την θέλει ή όχι. Μέσω των εκλογών είναι εξουσιοδοτημένος να παίρνει τέτοιες αποφάσεις, αν και συνήθως είναι γνωμοδοτικές. Το τι λέει το 2.5%, ή ο κάθε ιδιώτης και σύλλογος το διαβάζουμε, το ασπαζόμαστε ή όχι, αλλά στη δημοκρατία παίρνουμε αποφάσεις όλοι μέσω των θεσμών μας και στην προκειμένη περίπτωση του δημοτικού συμβουλίου.
Τη γνώμη μου την έχω εκφράσει πολλές φορές: Η πορεία έδειξε ότι παρατώντας τη γη και τη θάλασσά μας, τα αγροτικά προϊόντα, την μεταποίησή τους και την εμπορία τους, την βιοτεχνία και την βιομηχανία, φυσικά και θα ζήσουμε μαζεύοντας τα μπαλάκια του γκολφ και ποτίζοντας το γκαζόν (τα δανεικά τελειώσανε) και στρώνοντας σεντόνια στα ξενοδοχεία, γιατί μόνο αυτή η απασχόληση μας απόμεινε. Η δουλειά δεν είν’ ντροπή. Αλλά και από την άλλη αν ακολουθήσουμε τα οικολογικά άκρα που θέλουν ένα αποστειρωμένο περιβάλλον (μέχρι να γίνουν κυβέρνηση .. και βλέπουμε μάλλον μία από τα ίδια ή χειρότερα), τότε δεν πάμε πουθενά.
Αν λοιπόν ο δήμος θέλει αυτή την επένδυση, το κύριο πρόβλημα είναι το νερό. Πρόβλημα που για τα επόμενα τουλάχιστον 10 χρόνια, μόνο με αφαλάτωση θαλασσινού νερού λύνεται. Ούτε το δημοτικό νερό μπορεί να λύσει το πρόβλημα, ούτε το νερό των βιολογικών (φέξε μου και γλίστρησα), αλλά ούτε πρόκειται το γκολφ να πάρει άδεια χρήσης νερού γεωτρήσεων σε μια άνυδρη περιοχή με υφάλμυρα νερά. Αυτό πραγματικά μπορεί αμέσως να το εμποδίσει ο δήμος. Ένας μύλος θα γίνει αγοράζοντας νερό από γεωτρήσεις αγροτών που απαγορεύεται, κάνοντας παράνομες γεωτρήσεις κ.λ.π., κ.λ.π.
Στην περίπτωση αυτή ο δήμος, αν θέλει την επένδυση, έρχεται σε μια διαπραγμάτευση win – win, ώστε να κερδίζει και ο επενδυτής και ο δήμος. Εξηγούμε:
Μια μικρή αφαλάτωση της τάξης των 6000 κ.μ./ημέρα δεν έχει ουσιαστικές περιβαλλοντικές επιπτώσεις στη θάλασσα, όταν όλα γίνουν σωστά. Και είναι εύκολο να γίνουν σωστά. Εξυπηρετεί και τους δύο. Παίρνει το γκολφ 2500 κ.μ. κυρίως καλοκαίρι και το υπόλοιπο πάει στο δήμο με πάρα πολύ χαμηλή τιμή. Το γκολφ δημιουργεί μία επιπλέον επένδυση σε ένα φωτοβολταϊκό πάρκο 50 στρεμμάτων, ώστε να χρησιμοποιεί καθαρή ενέργεια σε σύνδεση πάντα με τη ΔΕΗ. Είναι επένδυση που συμφέρει. Όλα ανήκουν στον ιδιώτη, συμβάλλονται τα δύο μέρη, και ουσιαστικά ο δήμος έχει να πληρώνει μόνο το νερό που παίρνει. Το περιβαλλοντικό κέρδος είναι ότι ο δήμος ουσιαστικά σταματά να αντλεί νερό από τον υδροφόρο ορίζοντα, ο οποίος αρχίζει και εμπλουτίζεται, φυσικά με λήψη και άλλων μέτρων.
Δηλαδή η κοινωνία μας στη κρίση που βρισκόμαστε σας επιτρέπει την επένδυση παραβλέποντας ότι στερείται ελευθερία κινήσεως, στερείται αγροτική γη, αποδέχεται την όποια περιβαλλοντική επιβάρυνση αλλά ως αντάλλαγμα θέλει την συμβατική και όχι στα λόγια συμβολή της επένδυσης στην συνεπίλυση του προβλήματος του πόσιμου νερού του τόπου μας.
Το τι θα τρώνε αυτοί που θα έρχονται στο γκολφ και από πού θα τα φέρνουνε είναι λογαριασμός του επενδυτή. Αλλά αν ήταν η επένδυση στην Κρήτη, σίγουρα οι παίχτες του γκολφ θα τρώγανε ΜΟΝΟ κρητικά προϊόντα. Δηλαδή θα το ζητάγανε επιμόνως οι άνθρωποι. Αυτό μπορούμε να το κάνουμε εμείς; Ας αρχίσουν πρώτοι οι οικολογούντες της Ερμιονίδας, συνασπιζόμενοι, και με τις κομποστοποιήσεις και τα όσα ωραία μας έχουν πει, να συνεταιριστούν μεταξύ τους και να γίνουν το φωτεινό παράδειγμα παραγωγής και διάθεσης οικολογικών προϊόντων και όχι μόνο οικολογικών λόγων και παρεμβάσεων. Να τους ακολουθήσουμε εμπράκτως.
Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος
