Επιμέλεια-μεταφορά για το Εικονοσκόπιο:Αντώνης Κασίτας
Σε αυτές τις εκλογές, πέρα από την επιβεβαίωση κάποιων πραγμάτων που ήδη ξέραμε, υπάρχουν, πλέον, και κάποια νέα δεδομένα. Η δομημένη απαισιοδοξία μου, αρχίζει να ραγίζει χάρις ένα σημαντικό αποτέλεσμα.
Σε αυτές τις εκλογές, πέρα από την επιβεβαίωση κάποιων πραγμάτων που ήδη ξέραμε, υπάρχουν, πλέον, και κάποια νέα δεδομένα. Η δομημένη απαισιοδοξία μου, αρχίζει να ραγίζει χάρις ένα σημαντικό αποτέλεσμα.
Ναι.. δεν είναι η «μαζική επανεμφάνιση των μαζών στο προσκήνιο», αλλά ξαφνικά προστίθεται ένα μικρό εργαλείο στη φαρέτρα μας… κι όταν είσαι ισόβια, ακόμα και ένα κουτάλι μπορεί να κάνει τη διαφορά στην κατασκευή ενός τούνελ διαφυγής.
Βέβαια, παρακολουθούμε μια προσπάθεια να υποβαθμιστεί η πολιτική σημασία της, ένθεν και ένθεν. Είναι απίστευτα προκλητική η απουσία της, από κάθε δημοσιογραφική αναφορά. Τα συγκροτήματα του τύπου, προβάλλουν το 1,5% της Χρυσής Αυγής σε 2 περιφέρειες αλλά σιωπούν για το 2,5% της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ σε ΚΑΘΕ κατέβασμα, όπου κι αν επιχειρήθηκε. Η Δημοκρατική Αριστερά, με λιγότερο ποσοστό και με περιστασιακή αυτόνομη κάθοδο, πριμοδοτείται προκλητικά λόγω του πολιτικού συμπληρωματικού της ρόλου.
Για πρώτη φορά στην μεταπολεμική Ελλάδα, υπάρχει ένα πανελλαδικό ψηφοδέλτιο της αντικαπιταλιστικής αριστεράς που προσφέρει και ένα δίκτυο εκπροσώπησης από 6-7 περιφερειακούς συμβούλους και πάνω από 15 δημοτικούς. Η «εξωθεσμική» αριστερά, είτε σε μλ εκδοχές, είτε σαν Επαναστατική Αριστερά το ’81 και ΕΑΣ το ’89, ποτέ δεν ξεπέρναγε το 1%. Εξαιρέσεις είχαν μόνο τοπικό χαρακτήρα.
Αλλά, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Υπήρχε μια εκτίναξη της αποχής . Αυτή, όμως, όπως θα δούμε παρακάτω δεν ήταν «αριστερής» καταβολής αλλά αριστερόστροφης κατεύθυνσης. Προέρχεται, κυρίως, από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και την απογοήτευση λαϊκών ψηφοφόρων τους και όχι από αποχή αριστερών ψηφοφόρων. Ο λαός δεν «τιμώρησε» το σύνολο των κομμάτων, αλλά το ΠΑΣΟΚ- ΝΔ – ΛΑΟΣ. Οι αριστεροί «απογοητευμένοι» αναζήτησαν, απλά, άλλες στέγες.
Η νεοφιλελεύθερη και φιλο-ιμπεριαλιστική σοσιαλδημοκρατία του ΠΑΣΟΚ, παραμένει ο κεντρικός «παίχτης» και εκφραστής του κεφαλαίου. Θα είναι ο κεντρικός φορές της «μαύρης» αντεπίθεση και κεφαλαιοποιεί την περσινή πολιτική του νίκη, μέχρι σημείου που ξαναδιεκδικεί με αξιώσεις και τους τρεις μεγαλύτερους δήμους της Ελλάδας, για πρώτη φορά μετά το 1982. Όμως για να το πετύχει αυτό αρχίζει και ανασύρει και τις κεντροαριστερές του εφεδρείες. Ο Μπουτάρης, Καμίνης και Μίχας έχουν προφίλ έξω από το βαθύ ΠΑΣΟΚ. Αντίθετα οι «κομματικές» του επιλογές ηττώνται. Από το «σπάσιμο» της συμμαχίας με το ΣΥΝ στην Ελευσίνα, ως τη γυναίκα του Πάγκαλου στη Σαρωνίδα.
Ο χώρος της παραδοσιακής δεξιάς σφάζεται μόνο για τον τρόπο υποστήριξης της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ. Η έλλειψη εναλλακτικής στρατηγικής, τους μετατρέπει σε συμπληρωματική δύναμη και γι ‘αυτό υποχωρούν σε όλους τους θεσμούς.
Το ΛΑΟΣ, φαίνεται να, χάνει οριστικά το τραίνο της διεκδίκησης του ως κεντρικού δεξιού φορέα. Όταν έχεις τη ΝΔ σε τέτοια κρίση, και για δεύτερη συνεχόμενη εκλογική αναμέτρηση δεν μπορείς να κερδίσεις ένα ψηφαλάκι, είναι φανερό πως το μέλλον σου έχει όρια. Σε μια αντίστοιχη «αδύναμη» υποψηφιότητα στη Νομαρχία Αθηνών το 2002 με τον Τζανετάκη, ο Καρατζαφέρης είχε πάρει 13,6%. Μάλλον, σίγα σιγά, ψάχνει να βρει συνεργασίες με τη Ντόρα ώστε να ξαναγυρίσει ως υπαρχηγός της ΝΔ.
Το ΚΚΕ κληρονομεί, ως «συνεπές» κόμμα, ένα μεγάλο κομμάτι λαϊκής δυσαρέσκειας. Επιτρέψτε μου, όμως, να αμφιβάλλω, κατά πόσο έχει τη δυνατότητα δημιουργικής αξιοποίησης του αυτή την περίοδο. Δεν το κατάφερε σε κανένα σημείο στη μεταπολίτευση και τον τελευταίο χρόνο δεν βλέπω καμία αναζήτηση, αγωνία ή και αλλαγή λειτουργίας που να μπορεί να «εντάξει» αυτή τη δυναμική.
Ο χώρος του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε μία κατάσταση που στο σκάκι περιγράφεται σαν «πατ». Κανένας από τις τρεις εκδοχές του (Κουβελικός – Τσιπρικός- Αλαβανικός) δεν μπορεί να ισχυριστεί «νίκη» και επιβεβαίωση της πολιτικής του απέναντι στους άλλους δύο. Αντίθετα, μάλλον, ψυχανεμίζονται πως αυτό είναι το «ταβάνι» των ποσοστών τους. Αυτό που παραλύει και απογοητεύει τον κόσμο του , πάντως, είναι πως δεν μπορούν να αθροιστούν, ξανά, οι ψήφοι του Μητρόπουλου – Αλαβάνου και Ψαριανού… ή έστω δύο από αυτών. Το άθροισμα θα είναι μικρότερο από τα μέρη του. Αν διασπαστούν θα γίνουν μικροί, αν παραμείνουν μαζί θα αναπαράγουν μια αναποτελεσματική λυκοφιλία. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα… όσο τα μάτια παραμένουν εστιασμένα ΜΕΣΑ στο ΣΥΡΙΖΑ. Και η “ισοπαλία” στην αριστερά, η παραμονή σε ένα μικρό ποσοστό χωρίς ελπίδες για το μέλλον, είναι αργός θάνατος.
Το 1,5% της Χρυσής Αυγής σε δύο περιφέρειες είναι ένα μικρό δείγμα κοινωνικής πόλωσης.. κάτι σαν δεξιό αντανακλαστικό στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Παραμένει, όμως, πάντα μια συστημική παρακρατική συμπληρωματική δύναμη, πάρα ένα πρόπλασμα φασιστικού κινήματος. Οι φασίστες στην Ελλάδα είναι κρατικοδίαιτοι και εξαρτώνται απόλυτα από την αστυνομική αρωγή και την κρατική – θεσμική ενίσχυση. Μοιάζουν σαν εθελοντές μπάτσοι -Καλαμπόκες για να βγάζουν τη βρώμικη δουλειά, παρά σα μοχλός πίεσης μιας φασιστικής πολιτικής. Εξ’ άλλου στην Ελλάδα των μηδενικών ασύλων, των ναρκοπέδιων, της FRONTEX, των λαθρεμπόρων ζωών και τους πνιγμούς στα σαπιοκάραβα στο Αιγαίο, την ώρα που οι μετανάστες είναι παράνομοι και απονομιμοποιημένοι, χωρίς εκκλησίες και πρόσβαση σε γήπεδα και πολιτισμό, χωρίς πολιτικά και επαγγελματικά δικαιώματα, οι φασίστες δεν έχουν και πολλά να αντιπροτείνουν στο κράτος. Το 5% στην Αθήνα είναι, μόνο, η τοπική νίκη της ακροδεξιάς στον Αγ. Παντελεήμονα. Αν είχε κερδίσει η αριστερά, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα είχε πάρει το 5 και η ΧΑ το 2. Αν όμως συνεχίσουμε την κλαψιάρικη αδράνεια, την επόμενη φορά ο Μιχαλολιάκος θα πει στην Πορτάλιου «να πάει σπίτι της και να πλύνει κάνα πιάτο» και στον Αλαβάνο να σκύψει να πιάσει το σαπούνι.
ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΚΑΙ Η ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΤΑΡΣΥΑ
Το 2-2,5% της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ ήταν η μεγάλη έκπληξη που δεν περίμεναν ούτε τα στελέχη της. Πολλοί θα προσπαθήσουν να «μικρύνουν» την πολιτική τους σημασία… να τα συγκρίνουν με το 1,5 του Τσιριγώτη πριν από 4 χρόνια, να τα πούνε «εκλογική φούσκα». Μερικοί κοροϊδεύουν σχήματα είτε που φτιάχτηκαν σε ένα βράδυ, είτε που έπαιρναν 100-200 ψήφους και ξαφνικά εκτινάχτηκαν στο 2%.
Να υπενθυμίσω πόσο «ξαφνικά» ένας Τσίπρας πήρε μια δημοτική κίνηση από το 6 και την πήγε στο 14. Και τότε έλεγαν για μιντιακή φούσκα και παιχνίδια lifestyle, παραβλέποντας μια υποβόσκουσα κατάσταση. Έτσι κι σήμερα δεν έχουμε μια τοπική εξαίρεση, ένα παράδοξο της κάλπης, έναν «Λεβέντη» ή κόμμα Κυνηγών από το πουθενά. Ο Τσιριγώτης το 2006 ήταν μια τοπική αντίδραση στην Αθήνα από τη Ριζοσπαστική Αριστερά κόντρα στο κεντροαριστερό κατέβασμα του Πανούση.
Φέτος έχουμε μια πολύ αναβαθμισμένη κατάσταση. Δεν είναι φαινόμενο της Αθήνας, του Πειραιά ή της Στερεάς… είναι σε όλη την Ελλάδα. Παρ’ όλη την απογοητευτική παρουσία της αριστεράς από το Δεκέμβρη του ’08 και μετά, το αριστερό δυναμικό δεν αποστρατεύεται. Ακόμα κι αν ένα κομμάτι του, πολύ φυσιολογικά, πάει σε μια «συχτηρισμένη» αποχή και άκυρο, η πλειοψηφία του πεισμώνει και αναζητεί λύσεις. Αν η μία διέξοδος, το ΚΚΕ, που είπαμε και πιο πάνω είναι μια «λογική» κοινοβουλευτική εκτόνωση, η, σχετικά, μαζική υπερψήφιση της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ δημιουργεί ένα νέο δεδομένο.
Η Ριζοσπαστική – Αντικαπιταλιστική Αριστερά στην Ελλάδα για πρώτη φορά απογαλακτίζεται. Για πρώτη φόρα ένα ισχυρό μπλοκ του 2-2,5% παύει να θεωρεί τον εαυτό του, αριστερό κριτή των μεγάλων θεσμικών αριστερών κομμάτων και αναζητεί τη δική του φωνή. Δεν χρησιμοποιεί το «έτοιμο» ΠΑΜΕ αλλά τα πρωτοβάθμια σωματεία, δεν ψάχνει λαμπερούς αστέρες της μεγάλης αριστεράς ή της σοσιαλδημοκρατίας να μιλήσει «διαμέσου» αυτών, αλλά εμφανίζει Χαγιους, Κωνσταντίνους και Διαβολάκηδες.
Αυτή είναι μια πρωτόγνωρη διαδικασία η οποία βάζει νέους κανόνες στο παιχνίδι και δημιουργεί νέες απαιτήσεις.
Η μπάλα είναι , κυρίως, στο χώρο της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ. Πρέπει να εγκαταλείψει, χθες κιόλας, τις παραγοντίστικες έριδες και μικροκομματικούς ανταγωνισμούς και να συνειδητοποιήσει την ευθύνη της . Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ σήμερα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ του 2004…. Δε φτουράει στο μάτι αλλά κρύβει την ελπίδα. Πρέπει να αλλάξει… Η εθελοντική υποχώρηση των «συνιστωσών» απέναντι στους ανένταχτους πρέπει να είναι άμεση και ειλικρινής.
Το ΝΑΡ εξέδωσε μια αμήχανη και γενικόλογη ανακοίνωση η οποία είναι παράδειγμα προς αποφυγή. Χαιρετίζει τη νίκη και παραπέμπει, γενικά, στο δρόμο και στους αγώνες. Όμως, σύντροφοι, όταν η ιστορία σου δίνει χαραμάδες να παρέμβεις και εσύ τις πετάς στο καλάθι των αχρήστων, δε θα σου φταίει ο “ιμπεριαλισμός” και το “σύστημα” για το κακό το ριζικό σου. Το χειρότερο που μπορούν κάνουν τα μέλη της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ είναι να επανέλθουν στην προηγουμένη ρουτίνα. Να πουλάμε εφημερίδες στην πλατεία και να βγάζουμε βαρύγδουπες ανακοινώσεις «ενάντια στην ΕΕ και στο Ευρώ», περιμένοντας το 2,5 να γίνει 3,5 και το 3,5 σε 5 και μετά από 50 χρόνια τσουκου-τσουκου να πάρουμε την πλειοψηφία.. Κάτι σαν μικρό ΚΚΕ, δηλαδή.
Εδώ χρειάζεται ένα “άλλο”, μεγάλο πολιτικό σχέδιο. Πρέπει να αλλάξει σήμερα για ένα μεγάλο κόμμα μελών και να απευθυνθεί μαζικά, κυρίως, στα μέλη και στις συνιστώσες του Αλαβανικού μπλοκ.
Πρέπει να ξεπεραστούν αγκυλώσεις κομματικές και προσωπικές εμπάθειες και ανταγωνισμοί. Ναι.. ξέρω είναι «αδιανόητο» να τα βρουν ΣΕΚ-ΔΕΑ-ΚΟΕ-ΝΑΡ-ΑΡΑΝ-ΑΡΑΣ. Αλλά ΠΡΕΠΕΙ!
Πρέπει να κάνουν όλοι λίγο πίσω!
Ναι.. Πρέπει το Αλαβανικό μπλοκ πως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει την ηγεμονία στη Ριζοσπαστική αριστερά και πως η «λύση» είναι προς τα εκεί και όχι στο ΣΥΡΙΖΑ. Ξεκινάμε με το υπάρχον πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ, βάζουμε μπροστά κόμμα μελών και πάμε παρακάτω.. Όχι άλλες καμαρίλες «γραμματειών» και «εκπροσώπων» 5 και 10 νοματαίων..
Ναι… Πρέπει η αποδοχή των ευθυνών του Αλαβάνου να είναι ειλικρινής. Να μην επιδιώξει να είναι ο ηγέτης αυτού του σχήματος. Να καταλάβει πως έχει μια τόσο δυναμική και «ανεξάρτητη» φυσιογνωμία την οποία δεν μπορεί να την υποτάξει σε ρόλο εκφραστή και εκπρόσωπου. Μάλλον, να είναι ο νέος Γλέζος.. Αυτός που θα έχει τον δικό του προσωπικό λόγο και τη δική του βαρύτητα και αυτή πρέπει να τη σεβαστούμε όλοι.
Ναι… Πρέπει οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ να «παραχωρήσουν» δικαιώματα και εξουσίες και στις ανταγωνιστικές τους δυνάμεις. Όλοι είχαν και έχουν τις πολιτικές πορείες και δεν ζητάμε «συγγνώμες» και «άφεση αμαρτιών». Δεν υπάρχει αριστερό καθαρτήριο που «αποτάσσουμε το ρεφορμισμό».
ΤΟ ΑΘΡΟΙΣΜΑ ΩΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΩΝ ΑΛΑΒΑΝΙΚΩΝ
Στο σχολείο μαθαίνουμε πως δεν μπορείς να αθροίσεις μήλα και πορτοκάλια. Έτσι και στην πολιτική δεν μπορείς να αθροίσεις ανόμοιες πολιτικές δυνάμεις.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πχ προσπάθησε να αθροίσει από τις δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς ως το χώρο της κυβερνητικής κεντροαριστεράς. Ο Κουβέλης, μάλιστα, δοκιμάζει να αφαιρέσει το αριστερό άκρο και να προσθέσει τις παρυφές του δημοκρατικού νεοφιλελευθερισμού και επιχειρηματικότητας. Σε αυτή την περίοδο κρίσης, όμως, που εξωθεί τις πολιτικές απαντήσεις στα άκρα αυτά τα πειράματα είναι θνησιγενή.
Το πραγματικό ερώτημα που έχουν να απαντήσουν, όμως, το Αλαβανικό κομμάτι είναι με ποιον βλέπουν να αθροίζονται. Με τον θεσμικό μεταρρυθμισμό του ΣΥΝ ή με την αντικαπιταλιστική αναζήτηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ;
Ακόμα και αν είναι διστακτική η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, πρέπει να υπάρχει ένα ανοιχτό ειλικρινές κάλεσμα πολιτικής ενότητας από αυτό το χώρο.
Η απάντηση τους θα καθορίσει και τον πολιτικό τους ρόλο.
Γνωρίζω πως υπάρχουν σκέψεις και αναζητήσεις και στους δύο χώρους. Λέτε να ξαναβρούμε τη δύναμη να υψώσουμε με σθένος τις γροθιές μας;
Κάποιος από τα δύο μέρη να κάνει την αρχή να πάρουν φωτιά τα τόπια!
ΥΓ1 Ξεχωριστή σημασία αποκτά η πρωτιά Κορτζίδη στον ενιαίο δήμο Ελληνικού – Αργυρούπολης. Μια ενοποίηση που έγινε για να «ξεφορτωθούμε τον ενοχλητικό δήμαρχο που διεκδικεί ελεύθερες παραλίες» κινδυνεύει να πάει στράφι μιας και προηγείται με 30% και πάει να πάρει το Δήμο. Η επένδυση του Ντουμπάι στο χώρο του παλιού αεροδρόμιου αποκτά και θεσμικό αντίπαλο.
Άλλο ένα ευχάριστο σημάδι των εκλογών.
ΥΓ2 Μάλλον χάνουμε την έδρα στο δημοτικό συμβούλιο Πειραιά για 2-3 ψήφους η οποία πάει στο Μαντούβαλο. Πραγματικά, ΚΡΙΜΑ!! Βέβαια θα γίνει ένσταση επανακαταμέτρησης μπας και… !!!
