Τα κακά του Καλλικράτη

Γράφει ο Βασίλης Γκάτσος  
Όταν είμαστε Κοινότητες ορίζαμε μία κοινοτική έκταση και μέσα σε αυτήν θα βρίσκαμε σημεία για τις τότε χωματερές, σημεία για γεωτρήσεις και οι βιολογικοί ή άλλοι σταθμοί θα γίνονταν σε αυτόν τον χώρο.

Με τον Καλλικράτη όλη η Ερμιονίδα έγινε κοινοτική έκταση. Ο Δήμος μπορεί να κάνει οπουδήποτε γεωτρήσεις και να μεταφέρει το νερό όπου θέλει. Μπορεί να φτιάξει αφαλάτωση στη Κοιλάδα, αλλά το 90% του νερού να πηγαίνει σε Πορτοχέλι, Κρανίδι, Ερμιόνη. Να φτιάξει βιολογικό στο Κάμπο Κρανιδίου και να φέρνει εκεί τα λύματα και άλλων χωριών. Να φτιάξει όπου θέλει σταθμό για το σύνολο των απορριμμάτων, όπως και έφτιαξε στο Σταυρό μεταφέροντας το σύνολο των επιπτώσεων από τα απορρίμματα δίπλα και πάνω από χωριά που παράγουν ελάχιστα απορρίμματα. Να κατευθύνει σημαντικούς πόρους προς συγκεκριμένα χωριά, ενώ άλλα βρίσκονται εκτός  ....
σχεδίου πόρων και προτεραιότητας.

Φυσικά χρειάζεται πολύ σκέψη, μέτρημα, δικαιοσύνη για να μην επιβαρύνει ο ένας τον άλλον, να μη πάνε όλα τα κακά μαζί σε έναν τόπο και στον άλλο όλα τα καλά.

Δυστυχώς, οι αποφάσεις παίρνονται από εκλεγμένους της Ερμιονίδας που αποτελούν το ΔΣ του Δήμου, ενώ οι πραγματικοί αντιπρόσωποι των Κοινοτήτων δεν έχουν ρόλο, ούτε θέση, ούτε καν κάθισμα να καθίσουν ως ακροατές και να ακούν το ΔΣ να αγορεύει για τα προβλήματα των Κοινοτήτων τους. Απαράδεκτη κατάσταση.

Αυτός ο τύπος Δήμου επικάθηται των Κοινοτήτων μας, δεν είναι δημοκρατικός παρ' όλο που γίνονται εκλογές.

Θα πρέπει στις Δημοτικές εκλογές να ψηφίζουμε έκαστος στην Κοινότητά του. Να βγάζουμε Πρόεδρο και συμβούλους ανάλογα με τον πληθυσμό της Kοινότητας. Αυτοί να αποτελούν το ΔΣ του Δήμου και να εκλέγουν Δήμαρχο για την 5ετία. Μία παράταξη θα μπορεί να κατεβάσει υποψηφίους σε όλες τις Kοινότητες. Αν έχει την πλειοψηφία στις κοινότητες θα την έχει φυσικά και στον Δήμο. Μια μόνον Κυριακή εκλογές. Αν δεν υπάρξει πλειοψηφία στις Κοινότητες και στον Δήμο, τότε "συμμαχικές κυβερνήσεις" για να μάθουμε και να συνεργαζόμαστε. Τι στο καλό, μια χούφτα άνθρωποι είναι οι περισσότεροι δήμοι της χώρας.

Και φυσικά ο υπερσυγκεντρωτισμός του Δήμου στο Κρανίδι (και σε πολλά διάσπαρτα κτίρια) δεν εξυπηρετεί, αντίθετα, σηματοδοτεί. Πρόκειται πλέον για Δήμο Ερμιονίδας. Ο πολίτης, ακόμη και ο δημοτικός σύμβουλος θέλει ένα τέταρτο να βρει πάρκιν (νόμιμο και όχι στη μέση του δρόμου).

Αν δεν κάνω λάθος και ο κύριος Καμιζής είχε κάποτε μιλήσει για ένα δημοτικό διοικητήριο κάπου στην Αυλώνα. Δεν ξέρω αν το πίστευε.

Ο δήμος βολεύτηκε και με την αίθουσα του Λυκείου Κρανιδίου για συνεδριάσεις (υπάρχουν ενστάσεις για αυτήν την ....εισπήδηση στο ιερό χώρο της μάθησης), τόσο που ούτε μια φορά δεν συνεδρίασε σε άλλο χωριό, ιδιαίτερα στο παλιό Δημαρχείο Ερμιόνης ή στο κτήριο του Συγγρού, όπου και χώροι άπλετοι. Έτσι να τον αισθανθούν και τα άλλα χωριά σαν δικό τους δήμο.

Και κάτι ακόμα: Τον Καποδίστρια και τον Καλλικράτη τον διαφήμισαν ως ....Δήμο θαυματοποιό, που θα μειώσει το κόστος λειτουργίας του, θα εξυπηρετεί καλύτερα τους πολίτες, θα συμβάλλει στην ανάπτυξη και το κυριότερο θα παίρνει περισσότερα κονδύλια και χρήματα. Και πώς όλα αυτά; Λόγω μεγέθους !!!! Τίποτε απ' αυτά δεν έχουμε δει όχι μόνο στο Δήμο μας. Υπάρχουν μόνο στα λόγια και στις ημερίδες όπου τα φαντάζονται κομματικά στελέχη και διοικητικοί υπάλληλοι. Αντίθετα έχουμε φωτεινά παραδείγματα πολύ μικρών Δήμων που κάνουν θαύματα. Άλλα τίποτα λόγω μεγέθους δεν προκύπτει, χωρίς τη δημιουργικότητα και τη συναίνεση των δημοτών.

Έρρωσθε,

Βασίλης Γκάτσος