Εξαρτάται από τη θέση του παρατηρητή.
Γράφει ο Βασίλης Γκάτσος
Είναι
αναφέρετο δημοκρατικό δικαίωμα να διαθέτουμε την καλλιεργήσιμη γη που
νομίμως ιδιωτικώς κατέχουμε, ως αγροτικό τεμάχιο οικοδομήσιμο.
Είναι αναφέρετη δημοκρατική υποχρέωση να διατηρούμε την καλλιεργήσιμη
γη που νομίμως ιδιωτικώς κατέχουμε, στη χρήση για την οποία είναι
προορισμένη, τη χρήση που μας παρέδωσαν οι προηγούμενοι και είμαστε
υποχρεωμένοι να παραδώσουμε στους επόμενους.
Είναι
αναφέρετο δημοκρατικό δικαίωμα να τρυπάμε τη γη και να βγάζουμε όσο
νερό θέλουμε για το κτήμα μας ή την όποια δραστηριότητά μας, με όποιες
συνέπειες για την ποιότητα και ποσότητα των υπογείων υδάτων.
Είναι αναφέρετη δημοκρατική υποχρέωση να διατηρούμε την ποιότητα και ποσότητα των υπογείων υδάτων σταθερή και να την παραδίδουμε στους επόμενους.
Είναι
αναφέρετο δημοκρατικό δικαίωμα να σκάβουμε το κτήμα μας και να πουλάμε
το χώμα, άσχετα με το ότι το δικαίωμα ιδιοκτησίας είναι μόνο
για καλλιέργεια.
Είναι αναφέρετη δημοκρατική υποχρέωση να διατηρούμε το έδαφος του κτήματος μας και να το παραδίδουμε στους επόμενους.
Είναι αναφέρετο δημοκρατικό δικαίωμα με επαγγελματική ή ερασιτεχνική άδεια να ψαρεύουμε τη θάλασσά μας μέχρι εξαντλήσεώς της.
Είναι αναφέρετη δημοκρατική υποχρέωση να προστατεύουμε τη θάλασσα και να την παραδίδουμε στους επόμενους καθαρή και παραγωγική.
Είναι
αναφέρετο δημοκρατικό δικαίωμα να είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι δια βίου
μόνιμοι, όπως είναι αναφέρετο να μην είναι οι ιδιωτικοί.
Είναι αναφέρετη δημοκρατική υποχρέωση να είναι όλοι οι εργαζόμενοι ή δια βίου μόνιμοι, ή δια βίου μη μόνιμοι.
Εκατοντάδες τέτοια ζεύγη
μπορούμε να σκεφτούμε, εκ του πραγματικού ελληνικού βίου των καιρών
μας, βλέποντας από τη μεριά του δικαιώματος ή της υποχρέωσης.
Έχουμε στήσει με χίλιες προφάσεις και χίλια τερτίπια μια
Δημοκρατία των Ατομικών και Συλλογικών Δικαιωμάτων και όχι των Ατομικών
και Συλλογικών Υποχρεώσεων, ή αν θέλετε μια Δημοκρατία που έχει μπατάρει
μπρος τη μπάντα των Ατομικών και Συλλογικών Δικαιωμάτων. Και φυσικά
είναι θέμα Παιδείας.
Σημείωση:
Κάπου γύρω στο 1960 κάποιος έκλεψε το παγκάρι από τον ναό της Παναγίας
και μόλις μαθεύτηκε έγινε χαμός στην Ερμιόνη. Δεν υπήρξε σπίτι να μην
εξήγησε στα παιδιά του τι είναι ιεροσυλία. Στο Σχολείο μας οι δάσκαλοι
έφεραν το θέμα στη τάξη, ο Διευθυντής, ο κυρ Μιχαλάκης πήρε το Σχολείο
να βοηθήσει στις έρευνες. Το παγκάρι βρέθηκε σπασμένο στη μπανιέρα στο
Γκουριμέσι και οι μαθητές ψάχναμε τα βράχια να βρούμε νομίσματα που
είχαν πέσει για να τα πάρει η αστυνομία για αποτυπώματα. Δεν ησύχασε το
χωριό παρά μόνο όταν συλλάβανε τον δράστη και η μεγίστη ανακούφιση που
ήταν ξένος γυρολόγος. Εμείς μικρά
παιδιά. Τότε αφήνανε όλοι οι ψαράδες τα πάντα στα μαντράκια τους, τα
αγροτόσπιτα μένανε έρημα μέρες, την παραγωγή σε τελάρα τη βγάζαμε στην
άκρη του κτήματος να την πάρει το φορτηγό. Κανείς δεν άπλωνε το χέρι σε
ξένα πράγματα. Φυσικά και ήταν θέμα Παιδείας οικογενειακής και σχολικής.
Από τις φασκές ακούγαμε: Μη πειράξεις ποτέ ξένο πράγμα γιατί θα σου
κόψει ο Θεός το χέρι, μη ζυγίσεις κλέβοντας γιατί θα πας στη κόλαση, μη
πεις ψέματα γιατί θα σε κρεμάσει ο Θεός από τη γλώσσα, μη κάνεις ετούτο,
μη κάνεις εκείνο, γιατί θα μας πάρει όλους η ντροπή του κόσμου και δεν
θα έχουμε μούτρα να βγούμε από το σπίτι. Και για να
μας πείσουνε μας δείχνανε και την εικόνα της κόλασης, το τι μαρτύριο
κουβαλούσε ο μυλωνάς κι ο έμπορας που κλέψανε, ο ψεύτης και ο κλέφτης,
κ.λ.π. Αυτή ήταν η Παιδεία αυτού του καιρού, Βυζαντινή Παιδεία, που
κράτησε σε συνοχή για 1000 χρόνια τον μεταρωμαϊκό κόσμο, που κράτησε σε
συνοχή τις ελληνικές κοινότητες βάζοντας σε πρώτο πλάνο τις ατομικές και
συλλογικές υποχρεώσεις.
Σήμερα και οι καμπάνες από τα ξωκκλήσια έχουν
ξηλωθεί, και όλη η κοινωνική μας δομή έχει ατομικοποιηθεί, όλοι
προτάσσουν τα δικαιώματα τους ακόμη και όταν δεν έχουν καμιά βάση, ούτε
στην παράδοση ούτε στο νόμο, απλά γιατί έτσι κάνουν όλοι. Φυσικά και
είναι ζήτημα παιδείας.
Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος
