 |
| Γράφει ο Βασίλης Γκάτσος |
Η σημερινή Διοίκηση του Δήμου ζητά την
ανοχή της αντιπολίτευσης για το θέμα των απορριμμάτων μέχρι να βρεθεί
λύση. Ομοίως την ανοχή της Περιφέρειας και άλλων αρμοδίων αρχών και
φυσικά των δημοτών (αυτοί πληρώνουν για τα απορρίμματα και υφίστανται
και τις συνέπειες).
Ανοχή λοιπόν εδώ και 30 χρόνια για οποιαδήποτε "λύση" για τα απορρίμματά μας.
Ανοχή για κτήματα που πουλούσαν το χώμα τους και δέχονταν για το κλείσιμο της "τρύπας" μπάζα και ό,τι άλλο.
Ανοχή για την απόθεση μπαζών και απορριμμάτων όπου λάχει, αρκεί να τα ξεφορτωθούμε.
Ανοχή για τη βρώμα που ζήσαμε κάπου 30 χρόνια από τα λύματα στο Λιμάνι Ερμιόνης.
Ανοχή για τις αυτόματες αυτοαναφλέξεις επί άλλα 30 χρόνια στις χωματερές μας.
Ανοχή για τη λειτουργία του δεματοποιητή.
Ανοχή για τη λειτουργία του "πράσινου" σημείου.
Ανοχή για απορρίψεις κατσιγάλων, "επεξεργασμένων" λυμάτων όπου βολεύει.
Ανοχή για το υφάλμυρο πόσιμο νερό που το πληρώνουν όλοι αλλά δεν το πίνει κανένας.
Ανοχή για το ότι η θάλασσά μας έμεινε χωρίς ψάρια.
Ανοχή για το ότι πλέον τις περισσότερες παραλίες τις προσεγγίζουμε μέσα από ατραπούς ή καθόλου.
Ανοχή για την υφαλμύρωση των υπογείων υδάτων μας.
Ανοχή που το καλοκαίρι δεν μπορούμε να περπατήσουμε στις παραλίες να πάμε στο Μπίστι από τα αυτοκίνητα.
Ανοχή που στα Μαντράκια δεν μπορεί να αράζει πλέον βάρκα.
Ανοχή σε όλα, η Ερμιονίδα της ανοχής. Τόσο ανοχή που σε λίγο θα γίνουμε αξιοθέατο ανοχής.
Πάντως η αγροτική κοινωνία μας μέχρι τη δεκαετία 1950 δεν είχε ανοχές. Μάλλον θα ήταν απολίτιστη.
Βασίλης Γκάτσος
