ΤΟ ΓΕΛΟΙΟΝ, ΤΟ
ΔΕΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΔΕΟΝ
Τον τελευταίο καιρό παρακολουθούμε το κειμενογραφικό
«κρεσέντο» της Βιβής Σκούρτη. Ωσεί ειδήμων επί παντός επιστητού θέματος,
πολιτικού, τεχνοκρατικού, πολιτιστικού με μισοαλήθειες και μισοεξυπνάδες,
ειρωνεύεται, προκαλεί, κρίνει, επικρίνει και γενικώς προβάλλει όχι το
πραγματικό πρόσωπό της αλλά το προσωπείο της.
Τελευταία απολαύσαμε και το άρθρο της με τίτλο «Το
γελοίον και το δέος». Μάλλον το «δέον»
ήθελε να γράψει αλλά της ξέφυγε. ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ
Τώρα ποια σχέση είχε ο τίτλος του άρθρου της με όσα στη
συνέχεια ετυμολογικά και ερμηνευτικά αράδιασε μόνον εκείνη το γνωρίζει!
Προφανώς αγνοεί ότι ο τίτλος ενός κειμένου, με αφαιρετικό
τρόπο, προσδιορίζει το περιεχόμενο του κειμένου. Αγνοεί επίσης ότι όσα
εμπεριέχονται στο κείμενο με τον συγκεκριμένο τίτλο πρέπει να έχουν συνοχή και
να αποδεικνύουν με επιχειρήματα τον τίτλο του άρθρου. Αλλιώς είναι φράσεις εντυπωσιακές,
ατάκτως ερριμμέναι, που παραπέμπουν σε κακή αντιγραφή άσχετου μαθητή.
Η ημιμάθεια εκθέτει πολλές φορές τους γράφοντες, εξ ου
και το γνωστό ρητό «η ημιμάθεια χειρότερη της αμάθειας».
Τελικά από το άρθρο δεν καταλάβαμε, ο Κλήδονας της Ερμιόνης
ήταν αναβίωση ή αναπαράσταση; Ήταν το γελοίον ή το δέος ή και τα δύο μαζί;
Ότι υπάρχει το γελοίον είναι σίγουρο. Μόνο που αυτό
υπάρχει στα όσα γράφει η εν λόγω κυρία και αυτά πράγματι προκαλούν το δέος. Το
δέος για την ευτέλεια.
Πάντως το δέον
γι’ αυτήν θα ήταν από εδώ και στο εξής να προσέχει, όταν γράφει, εάν επιθυμεί
να μην αυτοεκτίθεται και να μην αυτοεξευτελίζεται.
