 |
| Γράφει ο Βασίλης Γκάτσος |
Το χρέος Δημοσίου, επιχειρήσεων και Ιδιωτών στη χώρα μας είναι γύρω στα 500 δις.
Οι καταθέσεις 170 δις και στα μπαούλα άλλα 40 δις.
Άρα καθαρό χρέος 500 - 170 - 40 = 290 δις.
Αν
πουλήσουμε στους ξένους ιδιωτικά ακίνητα άξιας 290 δις, θα πάρουμε τα
χρήματα και θα τα δώσουμε στους δανειστές μας. Δηλαδή κάπου 3000000
ακίνητα μέσης αξίας περίπου 100000 ευρώ το καθένα περνάνε σε ξένα χέρια.
Έτσι κανένας δεν χρωστάει σε κανένα τίποτα.
Οι αποταμιεύσεις πάνε για τα δάνεια στις τράπεζες και τα υπόλοιπα για τους ξένους δανειστές.
Όμως
πλέον δεν χρωστάμε ευρώ, δεν έχει κανένας μας ούτε ευρώ στη τσέπη, και
σχεδόν όλοι μένουμε στο νοίκι. Έχουμε όμως τα κατσαρολικά μας.
Μάλλον το 1949, μετά από Κατοχή και Εμφύλιο, είμαστε πολύ καλύτερα.
Και όλ' αυτά που ζήσαμε; Μπαράγκα που στηρίζανε τα δανεικά.
Ξεκινάμε για ανάπτυξη, αφού όλοι πλέον μάς εμπιστεύονται, αφού είμαστε οι μόνοι στο κόσμο που δε χρωστάμε τίποτα, και οι μόνοι που ξοφλήσαμε όλους.
Μόνο
που το τραίνο της ανάπτυξης ούτε βαγόνια έχει, ούτε ατμομηχανή, ούτε
οδηγό. Η μόνη μηχανή που δουλεύει (με την έννοια του άσματος : όλος ο
κόσμος τώρα δουλεύει μηχανές) είναι η φορολογική που παίρνει συνέχεια το
εισόδημα του ιδρώτα του ιδιωτικού τομέα και το μεταβιβάζει στον
δημόσιο. Αδειάζει το μαγγανοπήγαδο συνέχεια και το νερό δεν μπορεί ν'
ανέβει στο πηγάδι.Και τι ποτίζει το νερό; Τα κτήματα που έλεγε ο
Καραγκιόζης στον Πασά: Τεράστιες εκτάσεις με χαμομήλι και οικόπεδα στη
θάλασσα.
Φτου
κι απ' την αρχή πάλι για τον έβδομο(;) κύκλο ανάπτυξης της Νεοελληνικής
πραγματικότητάς μας με δανεικά που θα μας ξαναφέρει εδώ που είμαστε.
Σαν τον κύκλο του Καραγκιόζη: Καλησπέρα σας πέρα για πέρα! Από εδώ μέχρι
........ εδώ!
Β. Γκάτσος
