 |
| Γράφει ο Βάσιλης Γκάτσος |
Υπάρχουν νόμοι και άρθρα του Συντάγματος
που οι συνέπειές τους είναι καταλυτικές για τη χώρα αλλά και το κτίσιμο
συλλογικής και ατομικής νοοτροπίας.
Μεταξύ
αυτών να αναφέρουμε τους νόμους για μπόλιασμα αγριελιών, για το
ξεχέρσωμα και την καλλιέργεια γης κ.λ.π. που μέσα σε λίγες δεκαετίες η
χώρα στηριζόταν στον ελεύθερο πολίτη - ιδιοκτήτη - καλλιεργητή. Από
αυτήν, ας την πούμε, τη νέα αγροτική τάξη (το 90% του τότε πληθυσμού της
χώρας), βγήκαν τα παιδιά και οι φόροι που τριπλασίασαν την Ελλάδα*.
Από
το 1976 περίπου μέχρι το 1983 η χώρα μας άρχισε να ανοίγεται στο
πέλαγος της διεθνούς αγοράς. Οι δασμοί που προστάτευαν την παραγωγή μας
μηδενίστηκαν, οι δυνατότητες δανεισμού αυξήθηκαν οπότε η χώρα έπρεπε να
προσαρμοστεί στο νέο περιβάλλον και να μετατρέπει τα δάνεια σε
παραγωγικότατες επενδύσεις. Ήταν κρίσιμη αλλά και ευνοϊκή περίοδος,
γιατί ο κόσμος διατηρούσε ακόμη την παράδοση του λιτού βίου, έκανε
πραγματική αποταμίευση, φρόντιζε το μέλλον των παιδιών του, δούλευε
σκληρά. Ο Δημόσιος Τομέας αν και μικρής παραγωγικότητας, ήταν ανάλογος
της οικονομικής κατάστασης της χώρας και το δημόσιο χρέος χαμηλό.
Η
χώρα όμως παρά τις επιτυχίες των Νεοελλήνων ήταν πολύ μακρυά από τη
δομή που χαρακτήριζε τα ανεπτυγμένα κράτη και μάλιστα τα ευρωπαϊκά.
Αυτό
το κρίσιμο διάστημα με λίγους βασικούς νόμους και άρθρα του Συντάγματος
έπρεπε να προσδιοριστεί η φυσιογνωμία της χώρας, τι χώρα θέλουμε,
δηλαδή να προστατέψουμε ορισμένα βασικά πράγματα, και να τα κάνουμε
απολύτως σεβαστά στον πολιτικό κόσμο μας και στη κοινωνία μας. Να
προστατέψουμε τη χώρα από τον κακό εαυτό μας.
Κατά τη γνώμη μου:
1.
Έπρεπε το Σύνταγμα να κατοχυρώνει απολύτως την ενίσχυση των γεννήσεων,
γιατί από τότε ήταν το θέμα κρίσιμο. Όπως στη Κίνα απαγορευόταν η
γέννηση δεύτερου παιδιού για χρόνια και από πέρσι επιτρέπεται δεύτερο
παιδί, εδώ να ευνοείτο εξαιρετικά η γέννηση δεύτερου και τρίτου παιδιού
μέχρι ο πληθυσμός της χώρας να φτάσει 20 000 000 κατοίκους γεννημένους
στη χώρα μας. Τα προνόμια για δεύτερο και τρίτο παιδί θα ήταν
συνταγματικά κατοχυρωμένα και ο πολιτικός κόσμος μόνο να τα αυξήσει
μπορούσε, ώστε να επιτευχθεί ο στόχος συντομότερα.
2.
Δεδομένης της θέσεως της χώρας και της ιστορίας της ήταν πάνδηλον ότι
χρειαζόταν διαχρονικώς ισχυρό στράτευμα βασισμένο στη στράτευση και
εφεδρεία των νέων της και της πλήρους αξιοποίησης των προσόντων και των
γνώσεών των. Ακόμη και τώρα που είμαστε σε ΝΑΤΟ και Ευρωπαϊκή Ένωση έχει
η χώρα πολύ πιο ισχυρό στρατό από ανάλογες ευρωπαϊκές χώρες. Έχοντας
συνεχή αύξηση πληθυσμού, η θητεία θα ήταν μικρή και η εφεδρεία
ουσιαστική, όπως και οι δαπάνες, γιατί λίγοι θα ήσαν οι μισθωτοί
επαγγελματίες στο στράτευμα.
3.
Το Σύνταγμα να επέτρεπε ανώτατο Δημόσιο Χρέος 60% του ΑΕΠ και την
υπέρβασή του μόνο εν καιρώ πολέμου. Καθημερινά έπρεπε να υπάρχει (σήμερα
στο διαδίκτυο) ανακοίνωση για το που βρίσκεται σήμερα το ΑΕΠ και πού το
Δημόσιο Χρέος όπως στην Αμερική. Αυτό θα απέτρεπε αποτελεσματικά την
επέκταση του Δημόσιου Τομέα με δανεικά ( πολιτικές και άλλες
προσλήψεις). Θα απέτρεπε και τον πολιτικό κόσμο από τη χρήση του
εργαλείου: Δάνεια για τάχατες ανάπτυξη.
4. Ουσιαστικοί νόμοι που να προστάτευαν και ενίσχυαν την διατήρηση παραδοσιακών οικισμών, διατηρητέων σπιτιών, τοπίων κ.λ.π.
5.
Συνταγματική κατοχύρωση της καλλιεργήσιμης γης. Είναι μόνο για
καλλιέργεια και ο αποχαρακτηρισμός της γίνεται μόνον για δημόσια έργα,
βιομηχανικά πάρκα, οικισμούς κ.λ.π. Καμία έννοια αγροτεμαχίου
οικοδομήσιμου**. Επέκταση οικισμών ναι, σε δημόσια γη και καλλιεργήσιμη
αποχαρακτηρισμένη, όχι όμως στους παραθαλάσσιους οικισμούς κατά μήκος
γιαλού αλλά προς την ενδοχώρα. Με νόμο να ήταν πολύ πιο εύκολη η
επέκταση αλλά και η δημιουργία νέων οικισμών μακριά από τη θάλασσα.
6.
Ενιαία κοινωνική σύνταξη για κάθε γεννημένο στη χώρα που έζησε
τουλάχιστον 20 χρόνια σε αυτήν. Μετά ο καθένας σύμφωνα και αναλογικά με
τι πλήρωσε για ασφάλιση. Τα χρήματα των ασφαλισμένων είναι κατοχυρωμένα
συνταγματικά (ομόλογα ισχυρών κρατών, χρυσός, κ.λ.π.) από έναν
υπερκομματικό οργανισμό, και όχι στη διάθεση άμεσα των τραπεζών και των
πολιτικών που τα σπαταλούσαν τάχατες υπέρ των ασφαλισμένων.
7.
Μόνο το 30% των Δημοσίων υπαλλήλων θα είχαν συνταγματική μονιμότητα.
Όλοι οι άλλοι σύμβαση ιδιωτικού δικαίου όπως και στα εργοστάσια.
8. Ανώτατα πνευματικά ιδρύματα όπως σε όλο τον ανεπτυγμένο κόσμο.
Με
τα ως άνω και με λίγα ακόμη για δικαιοσύνη και αξιοκρατία, θα υπήρχε
ένας εθνικός φραγμός στον πολιτικό κόσμο που θα του έλεγε: Με τα ως άνω
δεν μπορείς να παίζεις. Με αυτά ως προϋπόθεση ανέπτυξε το πρόγραμμα σου,
υλοποίησε την εντολή των ψηφοφόρων σου.
Άλλα
φυσικά γίνανε που μας έφεραν στη σημερινή κατάσταση. Και δεν είναι η
οικονομική καταστροφή, τηρουμένων των αναλογιών, χειρότερη και από αυτήν
της Κατοχής και του Εμφυλίου, αλλά η διάβρωση που επέφερε στο ήθος, τη
νοοτροπία, τη σκέψη, τη σύνεση και φρόνηση των Νεοελλήνων. Απονευρώθηκε
η κρίση μας. Χάσαμε αυτά που μας βοηθούσαν να σηκώνουμε τάχιστα κεφάλι
μετά από εθνικές καταστροφές και οικονομικές κρίσεις.
*
Η δικαίωση του Καποδίστρια είναι ο τριπλασιασμός της Ελλάδας και η
προσβολή στη μνήμη του είναι το αγροτεμάχιο. Η δικαίωση έρχεται με έργα
των μελλοντικών γενεών αντάξια και όχι με δοξολογίες και παιάνες.
**Είμαστε
στη Τετάρτη Τάξη Γυμνασίου Κρανιδίου, κάπου το 1965 όταν πρωτακούσαμε
για πωλήσεις γης. Για το νησάκι της Κοιλάδας και για τους πρώτους στο
Πορτοχέλι φτωχούς αγρότες και ρετσινάδες που σε μια μέρα έγιναν
εκατομμυριούχοι σε δραχμές μεν αλλά δραχμές ισχυρές.
Αδιανόητα
για τους παλιούς, που μόνο μέσο άμεσου πλουτισμού ήταν το 13 του ΠΡΟΠΟ,
αν το είχες μόνο σου, και οι πρώτοι αριθμοί των λαχείων. Έκτοτε η ιερή
αγελάδα ήταν η υπεραξία των αγροτεμαχίων. Αυτή τα δικαιολογούσε όλα στην
Επαρχία μας. Ότι έτσι έφευγε η γη των πατέρων από τα χέρια μας δεν
απασχολούσε κανέναν.
Και ο μπαρμπα Δημήτρης ο
Κόντος που έβλεπε την μεγάλη ανατροπή όπου τα κτήματα των κατ' αξία
παραγωγικών νοικοκυραίων δεν πιάνανε πλέον μπάζα στην αγορά των
παραθαλάσσιων βράχων, αισθανόμενος την επερχόμενη μεγάλη ανατροπή αξιών
και ηθών έπαναλάμβανε προφητικά: Οι έσχατοι θα γίνουν πρώτοι.
Έτσι
φτάσαμε στο νέο παραγωγικό μοντέλο: πούληση γης, εξοχικά, και
επαγγέλματα γύρω από τα εξοχικά και την κατανάλωσή τους. Και μια πίστη
(πουθενά στηριγμένη) ότι ο τόπος θα γέμιζε εξοχικά από μια όλο και πιο
πλούσια μεσαία τάξη που θα ζούσε ακόπως τον τόπο μας. Πίστη
τόσο ριζωμένη που μετά από κρίση βαθιά 7 ετών, πιστεύουμε στην επάνοδο
του μοντέλου μόλις στρώσουν τα πράγματα.
Β. Γκάτσος
