Είναι ψευδαίσθηση ή πραγματικότητα;

Ποιο; Το ότι ως χώρα μάς αρμέγουν ή μάς πίνουν το αίμα οι ξένοι.

Γράφει ο Βασίλης Γκάτσος
Γνώση και εμπειρία με οδηγούν στο ότι είναι πραγματικότητα:

Τα έθνη με γερή εκπαίδευση, έρευνα, βιομηχανία, με γερούς θεσμούς δικαίου και οργάνωσης παράγουν όχι απλώς χρήσιμα, αλλά πολλαπλώς αναγκαία προϊόντα και υπηρεσίες, αναγκαία για τα έθνη που δεν έχουν τα προαναφερθέντα χαρακτηριστικά, δηλαδή είναι υπανάπτυκτα ή αναπτυσσόμενα.

Για παράδειγμα:

Εμείς έχουμε ανάγκη εργοστάσια παραγωγής χάλυβα. Θα μας τα στήσουν οι Γερμανοί με τα μηχανήματά τους, θα μας τροφοδοτούν με ανταλλακτικά και θα προσφέρουν υπηρεσίες συντήρησης. Εμείς δεν μπορούμε να έχουμε αυτά στη χώρα μας από δικά μας χέρια.

Οι Γερμανοί κάνουν ως έχοντες το πάνω χέρι τα παρακάτω:

Κρύβουν την τεχνογνωσία τους συστηματικά και όχι μόνον με πατέντα.

Υποχρεώνουν τη Χαλυβουργία να χρησιμοποιεί τα ανταλλακτικά τους. Πολλά από αυτά τα βρίσκεις στο εμπόριο, αλλά εντάσσοντάς τα στη λίστα ανταλλακτικών η τιμή τους πάει στα ύψη. (π.χ., ένα αυτοκίνητο κοστίζει 10000 ευρώ αλλά αν το αγοράσετε ολόκληρο σε ανταλλακτικά 10 φορές περισσότερο).

Για τους τεχνικούς που στέλνουν για συντήρηση και επισκευές ζητούν μεγάλες αμοιβές, ξενοδοχεία, αυτοκίνητα κ.λ.π.

Αν φτιάξουν δικές τους επιχειρήσεις στη χώρα μας ένα πλέγμα επιχειρήσεων και τραπεζών με σχέση μητρικής - θυγατρικής με κατευθυνόμενη τιμολόγηση και άλλα κόλπα καταφέρνει, ώστε η επιχείρησή τους στη χώρα μας να μην παρουσιάζει, κέρδη, ενώ είναι κερδοφόρα και τα κέρδη να μένουν έξω.

Χώρια τα λαδώματα, οι πολιτικές και άλλες πιέσεις.

Με άλλα λόγια σου πουλούν τη δυνατότητα να παράγεις προϊόντα με δική τους τεχνολογία, αλλά παίρνουν με τον τρόπο τους τη μερίδα του λέοντος.

Ο δυνατός με παντοίους τρόπους αφαιμάζει τον αδύνατο. Όχι μόνον δίνοντάς του δάνεια.

Η γιατριά είναι μία: Να γίνουμε σαν κι αυτούς, δηλαδή δυνατοί. Και, επειδή είμαστε χώρα μικρή, να εστιάσουμε σε αυτά που έχουμε πλεονέκτημα, ώστε να παράγουμε υπηρεσίες και προϊόντα αναγκαία για τους ξένους.

Έχουμε τέτοια παραδείγματα:

Ο ΓΕΡΜΑΝΟΣ εκτός από τα τηλέφωνα κ.λ.π. είχε ένα μικρό εργοστάσιο στη Θράκη που έβγαζε μπαταρίες κοινής χρήσης, καθόλου αναγκαίες για τους ξένους. Κατάφερε να το κάνει εργοστάσιο μπαταριών υψηλής τεχνολογίας, ακόμη και μπαταρίες υποβρυχίων. Σήμερα προμηθεύει όλο τον κόσμο με μπαταρίες που τις έχουν ανάγκη οι ξένοι. Άρα μπορεί στο είδος του να συμπεριφερθεί όπως οι Γερμανοί στις Χαλυβουργίες μας.

Το Αλουμίνιο της Ελλάδος κατάφερε να αναδιοργανωθεί με πλήθος καινοτομιών και οργανωτικών παρεμβάσεων και είναι ένα από τα πλέον ανταγωνιστικά εργοστάσια αλουμινίου στον κόσμο. Άριστη ποιότητα και χαμηλή τιμή κάνουν αναγκαίο το αλουμίνιο του σε πλήθος ξένων πελατών.

Μπορούνε και οι μικρές χώρες. Παράδειγμα η οικονομία του Ισραήλ, αν και όλοι βρίσκονται με το όπλο στο χέρι. Η Σουηδία, Φιλανδία, Δανία, Ολλανδία, Σιγκαπούρη κ.λ.π.

Φυσικά χρειάζεται πολύ δουλειά και αποτελεσματική.

Πάντως με κουρεία, περίπτερα και καφενέδες* δεν έχουμε ως χώρα καμιά τύχη.

Η Αριστερά ας ξαναδιαβάσει (αν διάβαζε ποτέ) Μαρξ και Λένιν σχετικά με τον εξηλεκτρισμό και την εκβιομηχάνιση και ιδιαίτερα να προσέξει τον θαυμασμό του Μάρξ για το εργοστάσιο. Και η πρόοδος θα φανεί, όταν  η Πρωτεύουσα με τον μισό πληθυσμό της χώρας γίνει το κέντρο της εργοστασιακής παραγωγής, της έρευνας, της καινοτομίας της επιστήμης. Τότε θα δει η χώρα να επαναπατρίζονται τα φωτεινά μυαλά της.

Η Αριστερά πρέπει να θαυμάζει το εργοστάσιο και την επιχειρηματικότητα και όχι να τα βλέπει όπως ο διάβολος το λιβάνι. Με ωραία λόγια και τσιτάτα δεν γεμίζει το πιάτο κανενός.

* Όταν η Γερμανία πέρασε στο Ευρώ, άρχισαν και εκεί οι έξυπνες ανατιμήσεις στα είδη του ενός και δύο ευρώ. Εκεί αμέσως οργάνωσαν αντίδραση και απαίτησαν επαναφορά των τιμών στους καφέδες κ.λ.π., με το να μην πατάνε στα καταστήματα. Και το πέτυχαν.

Στη χώρα μας δεν αντιδράσαμε ποτέ και για τίποτα. Έτσι σε περιφερειακά Καφέ της Πρωτεύουσας, δηλαδή στο πεζοδρόμιο σε τέντα, ένας διπλός ελληνικός + ένας μονός = 5.40 ευρώ. Έτσι το επενδυτικό και επιχειρηματικό όνειρο του τόπου μας έγινε το κέντρο που προσφέρει καφέ και ποτό, χωρίς άλλη σκοτούρα. Το δε εργασιακό, η μονιμότητα του δημοσίου.

Είμαστε τόσο κατά των παραγωγικών ανθρώπων των εργοστασίων που ποτέ δεν γίνονται θέμα στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.

Έρρωσθε,

Βασίλης Γκάτσος