Μικρή συνέχεια στο θέμα.

Γράφει ο Βασίλης Γκάτσος
........Και η πρόοδος θα φανεί, όταν  η Πρωτεύουσα με τον μισό πληθυσμό της χώρας γίνει το κέντρο της εργοστασιακής παραγωγής, της έρευνας, της καινοτομίας της επιστήμης. Τότε θα δει η χώρα να επαναπατρίζονται τα φωτεινά μυαλά της.........

Η Αττική για λόγους περιβάλλοντος και αστικού κορεσμού έχει γίνει τόπος που δεν επιτρέπονται οι σοβαρές επενδύσεις παρά μόνο ο εκσυγχρονισμός υπαρχόντων εργοστασίων.

Όλα της τα εργοστάσια έκλεισαν. Η παραλιακή ζώνη από Πειραιά μέχρι Ελευσίνα κάποτε φιλοξενούσε ακμάζουσα το 60% των βιομηχανιών της χώρας. Ο ευρύτερος Πειραιάς ήταν εργατούπολη με 70000 εργάτες και τεχνίτες.

Σήμερα τα εργοστάσια έχουν βελτιωθεί σε απίστευτο βαθμό. Στο εξωτερικό λειτουργούν εργοστάσια καύσης απορριμμάτων σε κέντρα πόλεων χωρίς προβλήματα για το περιβάλλον.

Το πρώτο ερώτημα των τουριστών που επισκέπτονται την Πρωτεύουσα είναι το πού δουλεύει όλος αυτός ο κόσμος, αφού πουθενά το μάτι τους δεν βλέπει εργοστάσια.

Τον δρόμο μάς τον έδειξαν οι Κινέζοι μεταμορφώνοντας τον ΟΛΠ. Με λαϊκά λόγια μας είπαν: "Βρε μπουμπούνες, μια παραθαλάσσια Πρωτεύουσα με τεράστια παραθαλάσσια ζώνη υπήνεμη,  με βιομηχανικό παρελθόν, με παγκόσμιας φήμης ιστορικά μνημεία, πρωτεύουσα - είσοδος για όλη την Ευρώπη, με κόσμο μορφωμένο, με το καλύτερο κλίμα του κόσμου, κάθεται και μιξοκλαίει τη μοίρα της; Ανοίξτε τα πανιά σας στην παγκόσμια οικονομία. Εδώ έπρεπε να κτυπά η επιχειρηματική, βιομηχανική, επιστημονική καρδιά όλης της χώρας!"

Έχουμε δύο πολύ μεγάλα ναυπηγεία, κραταιά κάποτε με χιλιάδες εργαζόμενους*,  ανύπαρκτα σήμερα.

Κάποτε, σε μια συνάντηση με θέμα τον κόλπο της Ελευσίνας τέθηκε και το ερώτημα γιατί δεν έρχονται πλοία για επισκευές.

Πήραμε την εξής απίθανη απάντηση: " Και στη κατάσταση που είμαστε υπάρχουν μεγάλες εταιρείες που πληρώνουν πολύ καλά και θα μπορούσαν να είναι πελάτες μας. Αλλά απαραίτητος όρος είναι να γίνουν όλα σύμφωνα με τα συμβόλαια και να μη συμβεί τίποτα που θα δυσφημίσει τον πελάτες ιδιαίτερα σε θέματα προστασίας περιβάλλοντος. Τα συμβόλαια λοιπόν συνοδεύονται από ρήτρες: Για κάθε μέρα αργοπορίας τόσα αποζημίωση. Για κάθε ενέργεια του ναυπηγείου που μας εκθέτει στον τύπο κ.λ.π., τόσα.

Πώς να τα αποδεχτούμε αυτά όταν καράβια έρχονταν για επισκευή 10 ημερών και έφευγαν μετά από ένα μήνα λόγω απεργιών, ή έλλειψη υλικών, ή καθυστέρηση  αδειών κ.λ.π.; Ποιος μπορούσε να διαβεβαιώσει ότι το πλοίο του πελάτη δεν θα γινόταν περιβαλλοντικός στόχος οργανώσεων; "

Αφού λοιπόν εμείς αποδεδειγμένα δεν μπορούμε μόνοι μας, αφού αποδεδειγμένα μπορούν οι Κινέζοι, αφού όταν μπορούν οι Κινέζοι μπορούμε και μεις από κοντά τους, τότε ας τα νοικιάσουμε στους Κινέζους για 50 χρόνια με συμβολικό τίμημα, αλλά με ρήτρες επενδυτικές. Οι τράπεζες που σήμερα έχουν στην κατοχή τους όλα τα παλιά βιομηχανικά κτήρια και οικόπεδα, ας τα δώσουν με ένα ευρώ το χρόνο σε πραγματικούς επενδυτές και όχι στη διαπλοκή, αφού έτσι ρημαγμένα όχι μόνον δεν αποδίδουν ούτε ένα ευρώ το χρόνο, αλλά τρώνε και από πάνω.

Και με ένα νόμο, μέσα σε μια νύχτα, όλη η Αττική να ξαναγίνει το βιομηχανικό, βιοτεχνικό, ερευνητικό, επιστημονικό κέντρο της χώρας και ένα από τα σημαντικότερα της Ευρώπης.

* Όταν πρωτόπιασα δουλειά στη βαριά βιομηχανία περί το 1976:

ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΚΗ Α.Ε., 4000 εργαζόμενοι, και τουλάχιστον άλλοι 4000 δούλευαν σε μηχανουργεία, ασβεστοκάμινα , πλοία, μεταφορικές εταιρίες κ.λ.π. προσφέροντας σχεδόν αποκλειστικά προϊόντα και υπηρεσίας για τη λειτουργία του εργοστασίου.

Ναυπηγεία ΕΛΕΥΣΙΝΑΣ + ΣΚΑΡΑΜΑΓΚΑ + Ζώνη ΠΕΡΑΜΑΤΟΣ,πάνω από 10000 εργαζόμενοι.

Η Πειραϊκή Πατραϊκή και τα Υφάσματα Αιγαίου στα εργοστάσιά τους στην Αττική, πάνω από 10000 εργαζόμενοι.

Λιπάσματα Μποδοσάκη, συνολικά πάνω από 2000 εργαζόμενοι.

Προσθέστε Διυλιστήρια, Τσιμεντάδικα, Σταθμούς παραγωγής ρεύματος, και τόσα άλλα.

Όλα χάθηκαν, όλα τα διαλύσαμε, και μαζί τους πάει και η πραγματική εργατική τάξη.

Έρρωσθε,

Βασίλης Γκάτσος