Κάτι ακόμη για τα κτηνοτροφικά πάρκα

Και τους σχηματισμούς ομάδων κτηνοτρόφων.

Γράφει ο Βασίλης Γκάτσος
Τίποτα δεν γίνεται από τα πάνω. Δηλαδή κανένα Κράτος, κανένας Δήμος, καμία Τράπεζα δεν δημιουργεί με τα χρήματά του μία πλήρη υποδομή και μετά να την χαρίσει σε αυτούς που θα γίνουν ομάδα, είτε συνεταιρισμός για να την λειτουργήσουν σαν δικιά τους και για το συμφέρον τους. Τέτοια δώρα δεν υπάρχουν. Και, αν υπάρχουν, τα τρώνε γρήγορα οι επιτήδειοι που θα παρουσιαστούν τάχατες σαν ομάδα.

Είτε οι συνεταιρισμένοι θα βάλουν το 100% της δαπάνης από την τσέπη τους, ή θα πάρουν δάνεια με 100% ευθύνη. Και αυτό όμως δεν γίνεται, γιατί το ρίσκο είναι υπερβολικό και κινδυνεύουν σε περίπτωση αποτυχίας με κατάσχεση του συνόλου της περιουσίας τους.

Όταν λοιπόν το Κράτος και η ΕΕ έχουν συμφέρον να γίνει κάτι, κάτι που συμφέρει όλη τη χώρα, προσφέρουν επιδοτήσεις διαφόρων μορφών, που στις καλές των περιπτώσεων φτάνουν το 70%. Οι συνεταιρισμένοι και οι ομάδες όμως θα πράξουν, άρα πρέπει να θέλουν, να έχουν όραμα, να πιστεύουν ότι η δουλειά τους θα αποδίδει περισσότερα. Και φυσικά θα πάρουν το ρίσκο να βάλουν το 30% από την τσέπη τους ή με δανεισμό, που κατά κανόνα καταλήγει να είναι λιγότερο του 20%.

Στην Ερμιόνη, όταν ήμαστε παιδιά, δεν ακούγαμε τίποτε άλλο παρά για τον Αγροτικό Συνεταιρισμό Ερμιόνης, για τη συγκέντρωση των σιτηρών που έκανε, για τα λιπάσματα που έφερνε, για την αλωνιστική μηχανή που κατάργησε το παλιό αλώνισμα (μεγάλη καινοτομία), με μία και μόνο φιλόπονο γραμματέα, την Ηρώ Λαζαρίδη που ήταν η ψυχή του Συνεταιρισμού, που ήταν στο πόστο της όλη μέρα χωρίς να λείψει ποτέ από τη δουλειά της, και ένα πλήθος πρωτοπόρων συνεταιριστών που αποτελούσαν τη διοίκησή του, όπως ο Αρανίτης, ο Προκοπίου, ο Κολυμπάδης και τόσοι άλλοι, που ποτέ Δήμος δεν τους βράβευσε για την ανιδιοτελή προσφορά τους. Στο στόμα του κάθε αγρότη, και του μη συνεταιρισμένου: "πήγαινε στον Συνεταιρισμό να πάρεις τούτο, παρέδωσα στον Συνεταιρισμό το στάρι, πήγαινε στην Ηρώ να σου δώσει το τάδε χαρτί κ.λ.π.". Και μεις πιτσιρίκια μπαίναμε στις αποθήκες και βουτούσαμε στους τεράστιους σωρούς σταριού και κριθαριού.

Δεν τους παρέδωσε καμιά Κυβέρνηση και καμιά τράπεζα έτοιμες και δωρεάν αποθήκες, ούτε ζυγαριές, ούτε γραφεία, ούτε αλωνιστικές μηχανές. Οι ίδιοι τα φτιάξανε, οι ίδιοι τα λειτουργούσαν. Δεν ήταν η Γραμματέας κρατική ή δημοτική υπάλληλος.

Και σήμερα η αγροτιά έχει βρεθεί σε ένα λάκκο που την έσπρωξε η επιδότηση, η απόσυρση, η κρατική αδιαφορία για έργα υποδομής και κυρίως νερού, το "εμπόριο" που τρέφεται από ανεξάρτητους παραγωγούς, δηλαδή από τη σάρκα τους, το αγροτεμάχιο, η αντίληψη του αγρότη - επιχειρηματία που επιβλέπει μετανάστες αντί να εργάζεται σκληρά, η αντίληψη "ο καθένας στα δικά του" και τόσα άλλα.

Ωμά: Από το λάκκο θα κάνει το παν να βγει μόνος του ο αγρότης, ο κτηνοτρόφος, ο ψαράς, πόσο μάλλον όταν του προσφέρεται και ένα δυνατό χέρι βοήθειας. Να το αρπάξει, αλλά και πάλι αυτός θα βάλει την κύρια δύναμη να πηδήξει έξω από το λάκκο.

Όλοι οι άλλοι έξω από το χορό τους, απλώς αφηγούμεθα, ή καλύτερα, ας χρησιμοποιήσω το Χαρδούπιον "Λιβανίζομεν!". Αλλά όταν τίποτα δεν κινείται και το λιβάνισμα καλό είναι.

Έρρωσθε,

Βασίλης Γκάτσος