Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και οι λάθος πρακτικές
Του Γιάννη
Φουρνάρου
Η επιλογή του πρωθυπουργού για Πρόεδρο της Δημοκρατίας στο πρόσωπο του Προκόπη Παυλόπουλου θεωρώ ότι ήταν το λιγότερο ατυχής και στην επιλογή αλλά και στην πρακτικής της.
Μπορεί να έχει μια βάση, μια δικαιολογία στην λογική της εθνικής ενότητας ως προς την διαπραγμάτευση άλλα αν εξετάσουμε καλύτερα την λογική της απόφασης, θεωρώ ότι είναι περισσότερο για εσωτερική κατανάλωση. Ένα κόμμα που θέλει να λέγεται νέο και θέλει να συγκρουστεί με το παλιό θα πρέπει και οι πρακτικές και η
νοοτροπία του να είναι διαφορετικές από τα κόμματα της μεταπολίτευσης. Θα μπορούσε να είχε βρει έναν Έλληνα μια Ελληνίδα επιστήμονα (που πληρεί της προϋποθέσεις υποψηφιότητας), μια σημαντική προσωπικότητα, που είναι γνωστός/ή σε όλο τον κόσμο ώστε να αποδείξει σε μια συμβολική θέση όπως είναι η θέση του Πρόεδρου της Δημοκρατίας το νέο, το διαφορετικό που επικαλείται. Να δείξει την συνέχεια που έχει η χώρα στην μεγάλη παράδοση του πολιτισμού της και την συνεισφορά της στον κόσμο και την συνδρομή της στα σημερινά επιτεύγματα.
Θα έδινε ένα ειδικό βάρος αυτή η κίνηση. Θα είχε έναν συμβολισμό στο εσωτερικό της χώρας και στις δυνατότητες της αλλά και στην οικουμενική έννοια και σημασία του Ελληνισμού. Θα ήταν μια εξωστρεφείς κίνηση. Δεν πρέπει η Ελλάδα και οι Ελλαδίτες να είναι ενωμένοι αλλά ολόκληρος ο Ελληνισμός και όχι η κομματοκρατία που έχει ευθύνη για την σημερινή κατάσταση που βιώνει η χώρα μας.
Θα μπορούσε ακόμα να έχει μια λίστα από προσωπικότητες να προτείνει στον λαό ή στην κοινοβουλευτική του ομάδα εκτός εάν νομίζεται ότι η χώρα έχει στερέψει από σημαντικούς επιστήμονες, σημαντικές προσωπικότητες.
Μπορούσε να ρωτούσε την Ελληνική κοινωνία, να τη να καταστήσει συμμέτοχο στην διαδικασία αυτή της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας με τεχνολογικά μέσα και η Ελληνική κοινωνία να επέλεγε η ίδια το πρόσωπό και μετά να το πρότεινε προς ψήφιση στην Βουλή (αφού αλλιώς είναι αντισυνταγματικό) ή αφού δεν θα ήταν αυτό εφικτό για οικονομικούς και χρονικούς λόγους (αν και είχε αρκετό καιρό τουλάχιστον από την ανακοίνωση των εκλογών) να ψήφιζε η κοινοβουλευτική ομάδα του ΣυΡιΖα και των ΑνΕλ μέσα από τις προτεινόμενες προσωπικότητες και να πρότειναν τον πρόεδρο της Δημοκρατίας στην Βουλή. Αυτή η πρακτική θα είχε έναν συμβολισμό στην λογική της Δημοκρατικής λειτουργίας των κομμάτων και στο ρόλο των βουλευτών και γενικά τη λειτουργίας της Δημοκρατίας.
Σε κλειστές αίθουσες και γραφεία όταν παίρνεις αποφάσεις με επαρχιώτικο σχεδιασμό και έχεις τους βουλευτές κλακαδόρους, είναι οι λάθος πρακτικές και νοοτροπίες που μας έφεραν εδώ.
Δεν υπήρξε σχεδιασμός ούτε στην επιλογή, ούτε στην πρακτική για το πρόσωπο του πρόεδρου της Δημοκρατίας άλλα και για την σημαντικότητα του θεσμού ως θεμέλιο της Δημοκρατίας και αρχή λειτουργίας των θεσμών της.
ΥΓ. Η χώρα χρειάζεται θεσμικές αλλαγές. Μνημόνια(δανειακές συμβάσεις) είχε και έχει η χώρα. Τα μνημόνια είναι το αποτέλεσμα των πολιτικών, των πρακτικών, των επιλογών, όλα αυτά τα χρόνια και οι πολιτικές είναι οι αιτίες που προκαλούν ταπείνωση, διεθνή έλεγχο και δανειακές συμβάσεις.
Η εθνική ανεξαρτησία της χώρας περνάει μέσα από τις θεσμικές αλλαγές, από το εσωτερικό ξεκαθάρισμα που επιβάλλεται να γίνει και εκεί θα κριθεί και η τωρινή κυβέρνηση στις επιλογές της και στις πρακτικές της από τον Ελληνικό λαό.
Η επιλογή του πρωθυπουργού για Πρόεδρο της Δημοκρατίας στο πρόσωπο του Προκόπη Παυλόπουλου θεωρώ ότι ήταν το λιγότερο ατυχής και στην επιλογή αλλά και στην πρακτικής της.
Μπορεί να έχει μια βάση, μια δικαιολογία στην λογική της εθνικής ενότητας ως προς την διαπραγμάτευση άλλα αν εξετάσουμε καλύτερα την λογική της απόφασης, θεωρώ ότι είναι περισσότερο για εσωτερική κατανάλωση. Ένα κόμμα που θέλει να λέγεται νέο και θέλει να συγκρουστεί με το παλιό θα πρέπει και οι πρακτικές και η
νοοτροπία του να είναι διαφορετικές από τα κόμματα της μεταπολίτευσης. Θα μπορούσε να είχε βρει έναν Έλληνα μια Ελληνίδα επιστήμονα (που πληρεί της προϋποθέσεις υποψηφιότητας), μια σημαντική προσωπικότητα, που είναι γνωστός/ή σε όλο τον κόσμο ώστε να αποδείξει σε μια συμβολική θέση όπως είναι η θέση του Πρόεδρου της Δημοκρατίας το νέο, το διαφορετικό που επικαλείται. Να δείξει την συνέχεια που έχει η χώρα στην μεγάλη παράδοση του πολιτισμού της και την συνεισφορά της στον κόσμο και την συνδρομή της στα σημερινά επιτεύγματα.
Θα έδινε ένα ειδικό βάρος αυτή η κίνηση. Θα είχε έναν συμβολισμό στο εσωτερικό της χώρας και στις δυνατότητες της αλλά και στην οικουμενική έννοια και σημασία του Ελληνισμού. Θα ήταν μια εξωστρεφείς κίνηση. Δεν πρέπει η Ελλάδα και οι Ελλαδίτες να είναι ενωμένοι αλλά ολόκληρος ο Ελληνισμός και όχι η κομματοκρατία που έχει ευθύνη για την σημερινή κατάσταση που βιώνει η χώρα μας.
Θα μπορούσε ακόμα να έχει μια λίστα από προσωπικότητες να προτείνει στον λαό ή στην κοινοβουλευτική του ομάδα εκτός εάν νομίζεται ότι η χώρα έχει στερέψει από σημαντικούς επιστήμονες, σημαντικές προσωπικότητες.
Μπορούσε να ρωτούσε την Ελληνική κοινωνία, να τη να καταστήσει συμμέτοχο στην διαδικασία αυτή της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας με τεχνολογικά μέσα και η Ελληνική κοινωνία να επέλεγε η ίδια το πρόσωπό και μετά να το πρότεινε προς ψήφιση στην Βουλή (αφού αλλιώς είναι αντισυνταγματικό) ή αφού δεν θα ήταν αυτό εφικτό για οικονομικούς και χρονικούς λόγους (αν και είχε αρκετό καιρό τουλάχιστον από την ανακοίνωση των εκλογών) να ψήφιζε η κοινοβουλευτική ομάδα του ΣυΡιΖα και των ΑνΕλ μέσα από τις προτεινόμενες προσωπικότητες και να πρότειναν τον πρόεδρο της Δημοκρατίας στην Βουλή. Αυτή η πρακτική θα είχε έναν συμβολισμό στην λογική της Δημοκρατικής λειτουργίας των κομμάτων και στο ρόλο των βουλευτών και γενικά τη λειτουργίας της Δημοκρατίας.
Σε κλειστές αίθουσες και γραφεία όταν παίρνεις αποφάσεις με επαρχιώτικο σχεδιασμό και έχεις τους βουλευτές κλακαδόρους, είναι οι λάθος πρακτικές και νοοτροπίες που μας έφεραν εδώ.
Δεν υπήρξε σχεδιασμός ούτε στην επιλογή, ούτε στην πρακτική για το πρόσωπο του πρόεδρου της Δημοκρατίας άλλα και για την σημαντικότητα του θεσμού ως θεμέλιο της Δημοκρατίας και αρχή λειτουργίας των θεσμών της.
ΥΓ. Η χώρα χρειάζεται θεσμικές αλλαγές. Μνημόνια(δανειακές συμβάσεις) είχε και έχει η χώρα. Τα μνημόνια είναι το αποτέλεσμα των πολιτικών, των πρακτικών, των επιλογών, όλα αυτά τα χρόνια και οι πολιτικές είναι οι αιτίες που προκαλούν ταπείνωση, διεθνή έλεγχο και δανειακές συμβάσεις.
Η εθνική ανεξαρτησία της χώρας περνάει μέσα από τις θεσμικές αλλαγές, από το εσωτερικό ξεκαθάρισμα που επιβάλλεται να γίνει και εκεί θα κριθεί και η τωρινή κυβέρνηση στις επιλογές της και στις πρακτικές της από τον Ελληνικό λαό.
Γιάννης Φουρνάρος, Ηλεκτρονικός Μηχανικός
