''Στερνή μου γνώση''

'' Στερνή μου γνώση... ''

Γράφει ο Βασίλης Γκάτσος

Και ενώ στη χώρα μας και φυσικά και στον δήμο μας μύρια όσα τα προβλήματα, βρέθηκε το φάρμακο.

Είναι το νέο έμβλημα στη σφραγίδα του δήμου Ερμιονίδας, κατευθείαν ερχόμενο από την παλιά και ένδοξη σφραγίδα του Δήμου Κρανιδίου:

Και η παλιά ένδοξη αυτή σφραγίς τι απεικονίζει;

Δύο, λέει, δελφίνια, που στη μέση έχουν μια πορφύρα και στο κάτω μέρος κλάδο ελαίας. Τα έφτιαξε αυτά ο δήμος Κρανιδίου για να τονίσει, λέει, τον ναυτικό χαρακτήρα του (με τα δελφίνια), την ένδοξη ιστορία του (πορφύρα) και την παραγωγική του δύναμη (κλάδος ελαίας).

Η αλήθεια είναι ότι το έμβλημα ήλθε … 
...... έτοιμο στο Κρανίδι το οποίο ούτε καν ρωτήθηκε, αλλά και ούτε καν ενδιαφέρθηκε. Και ο καλλιτέχνης δεν είχε δει ποτέ του πορφύρα. Δηλαδή μία υπηρεσία του έστειλε μια σφραγίδα και αυτό ήταν όλο κι όλο. Τα δελφίνια μάλλον με χαμογελαστούς σαρδούμπαλους μοιάζουνε έτοιμους για ψήσιμο, ή ευτυχισμένους που ψήθηκαν.

Η πορφύρα μόνο πορφύρα δεν είναι. Στην καλύτερη των περιπτώσεων είναι κηρύριζα και ως κηρύριζα έχει σχεδιαστεί και στο νέο έμβλημα του νεότερου Δήμου Κρανιδίου. Άρα και ο νεότερος δήμος του Κρανιδίου αγνοεί το κοχύλι πορφύρα από το οποίο προέρχεται η βαφή και το μπερδεύει με την κηρύριζα. Και πολύ σωστά, γιατί μόνον η ιστορική Ερμιόνη είναι γνωστή για την πορφυροβαφή της και ούτε φυσικά το Κρανίδι που τότε ήτανε δάσος, ούτε οι αρχαίοι Αλιείς στους οποίους βρέθηκε μόνον ένα μικρός, ασήμαντος σωρός πορφυρών μη συνδεόμενος με πορφυροβαφείο.
Άρα έμβλημα φέρον πορφύρα, μόνον η Ερμιόνη είναι σωστό να χρησιμοποιεί, για οποιαδήποτε χρήση.

Και η ελαία μόνο ελαία δεν είναι. Είναι ένα διακοσμητικό μοτίβο που επαναλαμβάνεται και στα παλιά εμβλήματα των σφραγίδων Διδύμων και Ερμιόνης. Μάλιστα στο των Διδύμων εμφανίζεται η θεά Δήμητρα και κανονικά έπρεπε το μοτίβο να είναι στάχυα, αλλά δεν είναι. Μοιάζει με δάφνη που μπαίνει γα να δείχνει το ένδοξον του τόπου και της ιστορίας του. Ε, τι δάφνη, τι ελιά, κοντά είναι.

Και από αυτό το έμβλημα βγήκε το νέο έμβλημα του Δήμου Ερμιονίδας ως σημαίνον με σημαινόμενο, στα πέρατα του κόσμου, όπου θα φτάνουν τα έγγραφα της γραφειοκρατίας του δήμου μας, με την ένδοξή μας σφραγίδα: είμαστε τόπος ναυτικός, παραγωγικός με κύρια παραγωγή το λάδι, και έχουμε μια ιστορία… να! Γιατί εδώ έβγαινε η ονομαστή πορφύρα.

Σύμφωνοι. Έτσι είμαστε κάποτε, αλλά τώρα ούτε ναυτικός λαός είμαστε, ώστε να λένε κάτι τα δελφίνια (πόσο μάλλον που έχουμε καταστρέψει τη θάλασσά μας), οι ελαιώνες μας είναι παραμελημένοι και γίνονται εξοχικά και φυσικά δεν έχουμε καμιά σχέση πια με το εμπόριο και τη βιομηχανία – βιοτεχνία στα οποία παραπέμπει η πορφύρα. Άρα δια του νέου εμβλήματος και της νέας σφραγίδος, η Ερμιονίδα … ψευδήν πορφύραν περιβάλλεται.

Πρόταση για μία όντως αντιπροσωπευτική σφραγίδα:

Ένα παραθαλάσσιο εξοχικό με το μοτίβο της δάφνης στη βάση του, περίκλειστο με δικτυωτή περίφραξη προς την μεριά της θάλασσας, όπου έχουν εναγωνίως περιπλεχθεί δέλφινες εν τη προσπαθεία αυτών να επιστρέψουν στην ισόβια θάλασσα.

Και για να σοβαρευτούμε, μόνον η Ερμιόνη έχει το δικαίωμα της χρήσης εμβλήματος, αλλά και κάθε σήματος που φέρει την ερμιονικήν πορφύρα, η Ερμιόνη στην οποία υπάρχουν και όλα τα τεκμήρια της αρχαίας πορφυροβαφής. Η Ερμιονίδα δεν υφίστατο παρά μόνον ως επικράτεια της πόλης των Ερμιονέων. Ας το προσέξουν αυτό οι εξ Ερμιόνης σύμβουλοι του Δήμου και της Δημοτικής Κοινότητας και να υποστηρίξουν τα δίκαια (και τα μελλοντικά οφέλη) του χωριού τους. Γιατί από κάτι τέτοιες τάχατες λεπτομέρειες ξεκινούν όλα.

Ένα παράδειγμα:

Ο Δοκός εξ αρχαιοτάτων χρόνων ανήκε στην πόλη των Ερμιονέων και τα νεότερα χρόνια στην Ύδρα. Οι Σπέτσες δεν είχαν σχέση. Όταν άρχισαν να βγαίνουν από τον βυθό τα πρώτα ευρήματα του γνωστού ναυαγίου, οι αρχαιολόγοι έψαχναν χώρο για να τα φυλάνε και να τα μελετούν. Οι Υδραίοι αδιαφόρησαν. Θυμάμαι ότι τότε έγινε μια διάλεξη στο θερινό σινεμά του Παλαιού στο χωριό μας και ετέθη εκεί το ζήτημα να διατεθεί για αυτόν τον σκοπό το σχολείο του Συγγρού μετά από μικρή επισκευή. Πλήρης αδιαφορία.

Όμως τέτοιος χώρος προσφέρθηκε πρόθυμα στις Σπέτσες που τελικά φιλοξενούν ένα θαυμάσιο όσο και διάσιμο μικρό μουσείο με τα ευρήματα του ναυαγίου του Δοκού όπου εκεί καταλήγουν και τα ευρήματα των ναυαγίων του ακρωτηρίου των Ιρίων και πάει λέγοντας.

Κάλλιστον αλλά και λώστον για την Ερμιόνη, όλα αυτά τα ευρήματα σήμερα να βρίσκονταν στο «Μουσείο του Συγγρού».

Στερνή μου γνώση ....

Αλλά μην την ξαναπάθουμε!

Έρρωσθε,

Βασίλης Γκάτσος