''Κώστας Χατζής : Θυμάμαι - Άσε τα παιδιά να ονειρεύονται''
Απόψε θα σας διηγηθώ ένα... παραμυθάκι από πραγματική ιστορία!
Μια φορά κι έναν καιρό κάποιοι έβαλαν παιδιά να πηδάνε φωτιές ...Εκεί σε μια γειτονιά κάτω απ το σημερινό Δημαρχείο μικροί και μεγάλοι και ιδιαίτερα όλα τα παιδιά , χωρίς σταματημό, πηδάγανε τη φωτιά, ως παιχνίδι.
Όλα χαρούμενα, όλα καλά , την ώρα που όλοι διασκέδαζαν , η φωτιά δυνάμωνε, ένα Ερμιονίτικο παιδί ανέμελο και αθώο χωρίς να έχει την αίσθηση του φόβου και του κινδύνου (λογικό αφού ήταν μικρό παιδί) πάνω σε μια απροσεξία πέφτει στη φωτιά και οι πύρινες φλόγες τυλίγουν το κορμί του νεαρού παιδιού βρίσκοντας προσάναμμα στα εύφλεκτα ρούχα του παιδιού.
Τότε που λέτε αγαπητοί φίλοι, όλοι αυτοί που νομίζουν ότι η προσωπική ευθύνη είναι παιχνίδι, τότε τους ψάχναμε να τους βρούμε.
- Αυτοί που έχουν την εντύπωση πως η διοίκηση του Δήμου είναι αποσπάσματα από την κινηματογραφική ταινία ''ΣΤΡΕΛΛΑ''.
- Αυτοί που νομίζουν πως η λειτουργία του Δήμου και ο Δήμαρχος είναι κουκλοθέατρο.
- Αυτοί που νομίζουν πως ο Δήμος είναι μια διαλυμένη οικογένεια .
Τότε λοιπόν αγαπητοί φίλοι, που το παιδί κάηκε απο τη φωτιά (ευτυχώς τη γλίτωσε με εγκαύματα) και ήρθε κλιμάκιο της αστυνομικής Διεύθυνσης από το Ναύπλιο όλοι αυτοί οι τύποι και οι τύπισσες κάνανε τους πιγκουίνους , παρίσταναν τις παρθένες και αθώες περιστερές.Την ώρα της προανακριτικής διαδικασίας έλεγαν όλοι αυτοί οι παραπάνω: ''εγώ δεν ξέρω έλεγε ο ένας , εγώ έλειπα έλεγε ο άλλος, εγώ δεν φταίω έλεγε ο επόμενος''
Όλοι λοιπόν οι σημερινοί δήθεν θιασώτες της νοσταλγίας, της παιδικής χαράς ,της φωτιάς και της θάλασσας, τότε, την ώρα που αυτοί «οργάνωναν» τις φωτιές για να πηδάνε τα παιδιά με σκοπό να στρέφουν τα μάτια της κοινωνίας αλλού, την ίδια ώρα όλοι αυτοί (είχαν όλο τον ελεύθερο χρόνο) είτε ένωναν τα κορμιά τους σε κάποια ερημική παραλία , είτε έμπαιναν μέσα απο κάποια πόρτα για να διαλύσουν κάποιο σπίτι, είτε ικανοποιούσαν τις ορέξεις τους με άλλο τρόπο...!!!!!!
Κανένας απ΄αυτούς δεν πήρε την ευθύνη να πληρώσει το τίμημα και να μπει φυλακή!
Ήταν τυχεροί όμως που ο Πατέρας του καμένου παιδιού δεν προχώρησε παραπέρα, κάνοντας μηνυτήρια αναφορά η καταγγελία στον κύριο εισαγγελέα.
Βέβαια, μετά απ΄αυτό το θλιβερό συμβάν δεν επετράπη ξανά να ανάψουν φωτιές. Έτσι το έθιμο χάθηκε με τα χρόνια και ευτυχώς που το ανέλαβε ο Δήμος με τη συμμετοχή των σχολείων μας, όπου γίνεται υπεύθυνα σοβαρά , συντεταγμένα και πάντα με τις άδειες από τις συναρμόδιες αρχές!
Την αυθεντικότητα, τα σχισίματα και τις ανηθικότητες δεν ψάχνεις να τις βρείς στα ρούχα, αλλά στον τρόπο που συμπεριφέρεσαι και πράττεις στο διάβα της ζωής σου.
Όλα αυτά τα λέμε για ξυπνήσουμε τις μνήμες που εσκεμμένα κάποιοι δεν θέλουν να θυμηθούν.
Έτσι για να θυμόμαστε το παρελθόν και να ξέρουμε ποιος ζητάει, τι ζητάει, γιατί το ζητάει και γιατί το θέλει.
Όσο για το μέλλον... Άσε τα παιδιά να ονειρεύονται !
Και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
''Άγγελος ο λαογράφος''
Καλή σας ακρόαση ...
