 |
| Γράφει ο Βασίλης Γκάτσος |
Τι κάνει η παράδοση, η σοφία και ο σεβασμός στη δύναμη της φύσης.
Βλέπουμε στο μοναστήρι, γύρω από τον ψηλό μαντρότοιχό του, μια μεγάλη έκταση μόνιμα αποψιλωμένη.
Στα δυτικά, ο λόφος σήμερα είναι δάσος με βένια, αλλά σε μερικές δεκαετίες θα ξαναγίνει πευκοδάσος όπως ήταν παλιά.
Μία αποψιλωμένη ζώνη 65 μέτρων παρεμβάλλεται μεταξύ δάσους και μαντρότοιχου, ενώ άλλα 25 μέτρα μεταξύ μαντρότοιχου και κτιρίων μοναστηριού είναι χέρσο αποψιλωμένο.
Αυτά είναι ουσιαστικά και πραγματικά προληπτικά μέτρα πυρασφάλειας και πυροπροστασίας, από ένστικτο και κοινό νου.
Λόγω αυτών, μήπως έπαψε να είναι το μοναστήρι ένας μικρός παράδεισος; Δεν νομίζω.
Έτσι έπρεπε να είναι ο γύρω χώρος και στο ΑΜΑΝΖΟΕ, έτσι και σε κάθε οικισμό και σε κάθε συστάδα εξοχικών. Για τα μεμονωμένα εξοχικά, μικρότερες ζώνες μόνιμα αποψιλωμένες, και κανένα πεύκο στον ζωτικό τους χώρο. Υπάρχουν άλλα δέντρα κατάλληλα.
Τα πεύκα μόνο στο δάσος.
Τα πεύκα όχι στην καλλιεργήσιμη γη.
Τα πεύκα όχι στα εξοχικά.
Κανόνες απαράβατοι από τους παλιούς.
Σήμερα με τους δασικούς χάρτες ξέρουμε ακριβώς τι και πού είναι δάσος. Ανοιχτά μυαλά χρειάζονται και γενναίες πράξεις.
Το δάσος θα ωφεληθεί και η Δασική Υπηρεσία θα ασχοληθεί απερίσπαστα με αυτό και δεν πρέπει να έχει καμία αρμοδιότητα στη καλλιεργήσιμη και αστική και βιομηχανική γη και με τα εκεί δέντρα. Είναι Δασική Υπηρεσία, αναπτύσει και προστατεύει το δάσος που καθορίζεται στους δασικούς χάρτες, δεν προστατεύει κάθε δέντρο όπου φυτρώσει ή φυτευτεί.
Βασίλης Γκάτσος
