Ο αείμνηστος Μάκης Νάκος, ο σε όλους μας αγαπητός, στις αναμνήσεις του που ανάρτησε με επιμέλεια στο Μπλόγκ του ο κ. Νόταράς, γράφει επί λέξει τα παρακάτω:
"Μετά το
σπίτι της Μαρίας του Βρετού, εκεί που αρχίζει ο δρόμος για τον Άγιο
Γιάννη, μέσα στη θάλασσα είχαν βάλει μια μεγάλη πλατιά πέτρα σαν είδος
μανδρακιού, η οποία υπάρχει και σήμερα, χωμένη μέσα στη θάλασσα. Θα πρέπει να
την είχαν κατεβάσει από τον Άγιο Νικόλαο που είχαν βρει τα αρχαία. Σε αυτή την
πέτρα οι γονείς μου το 1933 με είχαν βαφτίσει, αφού αυτή την εποχή υπήρχε το
έθιμο να βαφτίζουν και στη θάλασσα. "
Δεν
την είχαμε δει ποτέ οι νεότεροι Ερμιονήτες, είτε γιατί είχε βυθιστεί
στην άμμο, είτε είχε μεταφερθεί αλλού. Νομίζω ότι και αυτή, συγκεκριμένα
το ένα άκρο της, για τους ίδιους λόγους με τη αρχαία βάση, τύχη αγαθή,
"εμφανίστηκε" φέτος αρχές Σεπτέμβρη.
Στη
φωτογραφία 1 περίπου η θέση που βρίσκεται. Στη φωτογραφία 2 μόλις
διακρίνεται η άκρη της κοντά σε παλιό υδραγωγείο λυμάτων. Έχει μια μικρή
ολοστρόγγυλη τρύπα, και δεν είναι μια απλή μεγάλη πέτρα αλλά
αρχιτεκτονικό μέλος ναού ή πλούσιου σπιτιού. Είναι πανομοιότυπη με αυτήν
της φωτογραφίας 3 που βρίσκεται κοντά στον βορινό πύργο.
Βασίλης Γκάτσος
