Ο θεμέλιος λίθος και η προοπτική του τόπου μας.

Γράφει ο Βασίλης Γκάτσος

Ο θεμέλιος λίθος τέθηκε παρουσία αρχών και επισήμων, αλλά απουσία λαού. Η  διαπίστωση των επισήμων είναι κοινή: Η επένδυση αυτή θα εκτοξεύσει το τουριστικό μας προϊόν .....  μια νέα εποχή αρχίζει ...... η Ερμιονίδα μπαίνει στον τουριστικό χάρτη ....... 600 θέσεις εργασίας ..... η βαριά βιομηχανία του τουρισμού ....

Να επισημάνω:

- Ο πιο ασφαλής δείκτης προόδου, ανάπτυξης, ευημερίας λόγω επενδύσεων είναι η αύξηση του πληθυσμού. Παράδειγμα η Ελευσίνα. Ήταν ένα μικρό χωριό και λόγω των γύρω εργοστασίων έγινε πόλη των 30 000 κατοίκων, ενώ και τα γύρω χωριά, όπως ο Ασπρόπυργος (πρώην Καλύβια Χασιάς), η Μαγκούλα, η Μάντρα κ.λ.π. μικρά αρβανιτοχώρια, έγιναν και αυτά μικρές πόλεις.

- Η Ερμιονίδα το 1960 δεν είχε ούτε έναν τουρίστα, δεν είχε πουλήσει σε ξένο ούτε ένα μέτρο γης. Στο Δημοτικό Ερμιόνης είμαστε 330 μαθητές και ακόμη λειτουργούσε το Δημοτικό στα Μεταλλεία στη Ντάρδιζα. Το Λουκαΐτι είχε γύρω στους 50 μαθητές σχολικής ηλικίας. Να μη πω για το Κρανίδι. Αυτό σημαίνει ότι υπήρχαν άλλοι 330 προσχολικής ηλικίας και άλλοι 330  από 12 έως 18 χρονών (τότε δεν ήταν υποχρεωτικό σχολείο το Γυμνάσιο) μόνο στην Ερμιόνη.

Από το τότε μέχρι σήμερα:

- Έχει πουληθεί περίπου το 30% της παραθαλάσσιας γης μας σε εκπληκτικά υψηλές τιμές. Ανήκε όλη σε ντόπιους. Τα χρήματα εισπράχθηκαν από τους ντόπιους. Η τάξη μεγέθους των χρημάτων αυτών είναι γύρω στα 2 δισ. και για να το συνειδητοποιήσουμε το γράφω .... ολόκληρο: 2 000 000 000. Δηλαδή στον κάθε μόνιμο κάτοικο αντιστοιχεί το ποσό των 200 000 ευρώ!.

Μόνο και μόνο από την επένδυση αυτών των χρημάτων στην Ερμιονίδα θα έπρεπε να είμαστε οι πιο πλούσιοι στη χώρα: Βλέπετε το βιοτικό μας επίπεδο να διαφέρει σε τίποτα από των κατοίκων του Λυγουριού ή της Επιδαύρου που ζει απο τα πορτοκάλια της, που σχεδόν δεν πούλησαν τίποτα από τη γη τους;

- Αρχές δεκαετίας του 1970 είχαμε 7 000 κλίνες σε ωραία παραθαλάσσια ξενοδοχεία. Τότε τη Σαντορίνη δεν την ήξερε κανένας τουριστικά, και η Κρήτη μόλις ξεκινούσε τουριστικά. Η σημερινή κατάσταση μας, γνωστή.

- Έγινε η μεγάλη επένδυση του ΑΜΑΝΖΟΕ. Ύψιστο, τουριστικά, και αυτό το προϊόν. Άλλαξε τίποτα; Θα αλλάξει τώρα επειδή έτσι το βλέπουν Κυβέρνηση και Περιφέρεια, και σύσσωμος ο Δήμος μας;

Άμα αυτό το πιστεύετε, τότε: Ο επαγγελματικός προσανατολισμός που διδάσκονται στο σχολείο τα παιδιά της Ερμιονίδας πρέπει να στρέψει τους νέους προς τα νέα ελπιδοφόρα τοπικά επαγγέλματα: καθαριστής - καθαρίστρια, μάγειρας, σερβιτόρος, ψάχνω, κρατάω ή φέρνω τα μπαλάκια και τα μπαστούνια, κουρεύω γκαζόν, φύλακας εγκαταστάσεων. Πώς αλλιώς θα καλυφθούν οι 600 θέσεις εργασίας; Γιατί βέβαια, οι λίγες εξειδικευμένες θέσεις θα είναι από εκτός επαρχίας προσωπικό, ή τηλεργασία με τις σημερινές ψηφιακές δυνατότητες. Αν δεν γίνει αυτό, τις "περιζήτητες" αυτές θέσεις θα μας τις πάρουν μετανάστες, και μάλιστα ευκαιριακοί, που μετά θα φύγουν.

Αν ο κόσμος ήταν ενθουσιασμένος, θα έτρεχε και στην τελετή, όπου ούτε οπαδοί κομματικοί δεν έτρεξαν. Οι γονείς τα έχουν, ευτυχώς, τετρακόσια και καμπόσα. Θα συνεχίσουν να μορφώνουν τα παιδιά τους (άνθρωπος αμόρφωτος, ξύλο απελέκητο, έλεγαν οι πρόγονοί μας στην Ερμιονίδα), όσο καλύτερα μπορούν, για να φύγουν για την Πρωτεύουσα και για τα ξένα για ένα καλύτερο μέλλον. Αφήνουν τις τρύπες του γκολφ για τους άλλους.

Ο καλύτερος λοιπόν δείκτης ευημερίας είναι ο αριθμός των παιδιών στα δημοτικά μας σχολεία, που δείχνει και τον αριθμό των ντόπιων, που εργάζονται στην Ερμιονίδα.

Αν θέλει να μετρήσει την πρόοδο του τόπου μας την οποία τάχατες έφερε το "συνολικό μας τουριστικό προϊόν", τέτοια στοιχεία να μας δώσει ο δήμαρχος και η αντιπολίτευση. Να δούμε πόσα παιδιά έχει η Ερμιονίδα τώρα και πόσα θα έχει με τις 18 τρύπες εν λειτουργία.

Κρατήστε λοιπόν τον ενθουσιασμό σας και αρχίστε πραγματικά να ασχολείστε με τις πραγματικές επενδύσεις που χρειάζεται η Ερμιονίδα: Άφθονο φτηνό νερό γιά άρδευση - ύδρευση. Δρόμο που σε 2 ώρες να σε φέρνει από την Πρωτεύουσα στην Ερμιονίδα. Συνθήκες για την ανάπτυξη συνεταιρισμών και εταιρειών στον πρωτογενή τομέα. Καινοτόμο διαχείριση των αλιευτικών μας πεδίων.

Το Kilada Hills είναι απλά μια επένδυση και όχι η σωτηρία του τόπου μας. Μην κοιτάμε το δάχτυλο και χάνουμε το δάσος.

Σημείωση: Το ¨Τουριστικό Προϊόν" μάς παρουσιάζεται τάχατες ως μη επιδοτούμενο κατά τη λειτουργία του, σε αντιδιαστολή του αγροτικού προϊόντος που επιδοτείται. Δηλαδή όταν κλείνει ο εργαζόμενος σύμβαση για ορισμένους μήνες και μετά το ταμείο τού καλύπτει ένσημα, επίδομα ανεργίας κ.λ.π. αυτά είναι επιδότηση προς τον εργαζόμενο; Αφού τα ξενοδοχεία είναι η βαριά μας βιομηχανία, γιατί το κράτος δεν υποχρεώνει τους ιδιοκτήτες να κάνουν συμβάσεις αορίστου χρόνου για όλο το χρόνο με τη σύμβαση του κλάδου τους, με δώρα, και αποζημιώσεις, όπως γίνεται στην πραγματική βαριά βιομηχανία; Τότε ο εργαζόμενος δεν θα επιδοτείται. Άρα και μικρό παιδί καταλαβαίνει ότι το τουριστικό προϊόν είναι επιδοτούμενο εμμέσως: Δίνε το κράτος χρήματα στον εργαζόμενο για να μπορεί να τον απασχολεί φθηνότερα το ξενοδοχείο.

Υποσημείωση: Στην πραγματική βαριά βιομηχανία, τσιμεντάδικα, διυλιστήρια, χαλυβουργίες, ναυπηγεία  κ.λ.π. τις δεκαετίες 1970, 1980, 1990, ο οποιοσδήποτε εργάτης έπαιρνε 25% ανθυγιεινό, κάθε ώρα υπερωρίας ήταν 2 φορές η ωριαία αμοιβή του, το Σάββατο έπαιρνε 25% παραπάνω και την Κυριακή 75%. Δηλαδή αν δούλευε 8 ώρες πρωινή βάρδια Κυριακή και καθόταν υπερωρία 8 ώρες το απόγευμα, έπαιρνε 5,25 μεροκάματα. Επειδή το Σαββατοκύριακο γίνονταν μεγάλες έκτακτες συντηρήσεις, πολλοί τεχνικοί έμπαιναν στο εργοστάσιο  το Σάββατο πρωί και έβγαιναν Δευτέρα πρωί. Με λουκούλλεια γεύματα και 6ωρο ύπνο στα πρόχειρα. Φυσικά και δούλευαν σκληρά. Αλλά αυτό το διήμερο έπαιρναν αν το υπολογίσετε, περί τα 13 μεροκάματα, χώρια τον "λούκουμο", το έξτρα μπόνους. Αυτή ήταν η βαριά βιομηχανία της Ελλάδας και μη την προσβάλετε λέγοντας τον τουρισμό βαριά βιομηχανία της χώρας.

Βασίλης Γκάτσος