'' Δήμαινα ''

Γράφει ο Βασίλης Γκάτσος  
Διάβασα για τους δουλευταράδες του χωριού και χίλια  ΜΠΡΑΒΟ τους. Όχι μόνον για τη δουλειά (ήλιο με ήλιο όπως οι παππούδες μας, γιατί αυτό είναι αγρότης) αλλά και για την οικονομική τους φιλοσοφία:

 Δουλεύω σκληρά, αποταμιεύω, επενδύω στη δουλειά μου παραγωγικά, αγοράζω γη, και καταναλώνω σαν άνθρωπος και όχι για επίδειξη και κοινωνικό στάτους. Χάνουν βέβαια την παρακολούθηση των αγώνων από την καρέκλα του καφενείου, και τις ανοησίες της TV από τον καναπέ τους. Ευτυχώς, τα χάνουν.

Και εδώ έρχεται η κρατική ανοησία: Η δουλειά του εργάτη γης είναι εποχιακή, καμιά σχέση με αυτό που λέμε εργάτης εργοστασίου. Ο οποιοσδήποτε γίνεται εργάτης γης για όσο θέλει. Και ο διευθυντής τράπεζας τα απογεύματα και τα Σαββατοκύριακα. Από τη δουλειά του κερδίζει  η χώρα και η αγροτιά. Για τους Έλληνες δεν χρειάζεται ούτε ασφάλιση, ούτε διασφάλιση μεροκάματου, αφού ούτε παρακαλετά δεν πάνε. Όσοι πάνε διαπραγματεύονται το μεροκάματο ανάλογα την απόδοσή τους. Φυσικά ένας που θα σου μαζέψει 100 κιλά ελιές που θα σου δώσουν καθαρό 16 κιλά λάδι, δεν θα απαιτήσει μεροκάματο πάνω από 20 ευρώ. Και συ δεν θα του δώσεις 20 + 10 ασφάλιστρο, γιατί θα μπεις μέσα. Αν θέλει ασφάλιστρο, θα του δώσεις 10 μεροκάματο και αν δεν επιτρέπεται κάτω από 20,τότε θα δουλεύει δύο μέρες και θα τον πληρώνεις με 30 + 10 ασφάλιστρο για μία. Αν όμως σου μαζέψει 600 κιλά τη μέρα, έ, αυτόν θα τον παρακαλάς και με 100 ευρώ μεροκάματο. Άσε που οι περισσότεροι μαζεύουμε με ποσοστό στο λάδι, οπότε άντε βρες άκρη.

Με τους μετανάστες το ίδιο, χωρίς ασφάλιση, αλλά με αυστηρή διαδικασία πληρωμής τους.

Και για την ασφάλιση, όσων την έχουν ανάγκη, βάλε ένα ελάχιστο φόρο στην πώληση των προϊόντων και τα λεφτά πρόσθεστα στην ετήσια ασφάλιση αυτών που έχουν ελάχιστα μεροκάματα, που το 80% είναι εργάτες γης. Ποιο πολλά θα μαζέψουν τα ταμεία και ο αγρότης θα απελευθερωθεί από όλες τις γραφειοκρατικές διαδικασίες. Μήπως παλιά οι εργάτες γης είχαν ασφάλιση; Αλλά όταν φορτώναμε τα μανταρίνια για Αθήνα, στον Ισθμό τα ζυγίζανε και ο έμπορας παρακρατούσε γύρω στο 7% από τον αγρότη για φόρο. Δηλαδή ο μαθητής που πάει γκαρσόνι το καλοκαίρι για 20 μέρες, αυτός θα γεμίσει τα ταμεία του ΙΚΑ; Οι μικρές ευκαιριακές δουλειές δεν πρέπει να έχουν ΙΚΑ, ούτε ΦΠΑ και τέτοια. Υπάρχουν τρόποι να μαζευτούν περισσότερα από την πορεία των προϊόντων προς κατανάλωση.

Για να μη μπω το ανάποδο: Αν θέλουμε αγροτική ανάπτυξη, το κράτος πρέπει να επιδοτεί τον εργάτη γης, γιατί συμφέρει το κράτος να μη μένει η παραγωγή στο χωράφι.

Και παλιά δεν υπήρχαν χέρια. Στην Ερμιόνη έφερνε για δύο τρεις μήνες ένας μεγαλοπαραγωγός οικογένειες από την Καρδίτσα, τους εξασφάλιζε την διαμονή και αυτοί δουλεύανε με ποσοστό επί του λαδιού, ανάλογα το πόσο φορτωμένες ήταν οι ελιές και την δυσκολία του μαζέματος. Δεν θέλανε χρήματα. Παίρνανε λάδι, γιατί το πουλούσαν στην πατρίδα τους και έβγαζαν τα διπλά. Έτσι απλά. Αν αυτό γινόταν σήμερα, νά συμβόλαια ενοικίου για δύο μήνες, να δηλώσεις στην Εφορία, να ασφάλιστρα, να πληρωμή μεροκάματου με το οποίο θα αγόραζαν μετά λάδι που βγήκε στο λιτρίβι και το οποίο δεν μπορούν να πουλήσουν χωρίς παραστατικά.

Μετά τη μεταπολίτευση μόνο εμπόδια έμαθε να βάζει το κράτος στην επιχειρηματικότητα και στην εργασία και η ανάγκη του κράτους για είσπραξη αντιπαραγωγικών φόρων και ασφαλίστρων για να ταΐζει την διορισμένη κομματική πελατεία, βούλιαξε στη γραφειοκρατεία την καθημερινότητά μας, καθημερινότητα που εξοντώνει τον ΕΛΛΗΝΑ.

Καρεκλοκένταυροι, ελευθερώστε την καθημερινότητα του Έλληνα και τη δημιουργικότητα. Αν οι δημόσιες καρέκλες μειωθούν στο μισό, όλοι δεν θα σκεφτόμαστε τους λίγους φόρους που θα πληρώνουμε. Ο κρατισμός είναι η καταδίκη του ελευθερόφρονου και πολύτροπου Έλληνα.

 Αφήστε χίλια λουλούδια ν' ανθίζουν, όπως παλιά, όπως τώρα στη Δήμαινα!

Έρρωσθε,

Βασίλης Γκάτσος