Χωματερές Δισκούρια - Κρόθι. Υπόγεια νερά.

Να μη χρησιμοποιείται η λέξη αποκατάσταση.

Γράφει ο Βασίλης Γκάτσος  
Στα Δισκούρια η χωματερή με τα αποκαΐδια της επιστρώθηκε με χώμα. Η θέση της ήταν τέτοια που τα νερά της βροχής την "χαρακώνουν" και μεταφέρουν υλικό μέσω του ρέματος προς την Πετροθάλασσα. Αυτό γινόταν από την πρώτη στιγμή που δημιουργήθηκε και όχι τώρα που επιστρώθηκε με χώμα. Και θα συνεχιστεί, αφού κανένα έργο αποκατάστασης δεν έγινε βάση μελέτης. Και το πρώτο έργο αποκατάστασης φυσικά θα ήταν ένα περιμετρικό αυλάκι που δεν θα επέτρεπε στα νερά να την διασχίζουν.

Άρα τρία τα ερωτήματα:

Ποιος Δήμαρχος την επιχωμάτωσε; 

Ποια μελέτη αποκατάστασης κ.λ.π. εφάρμοσε;

Γιατί την επιχωμάτωσε; τι πρόσφερε η επιχωμάτωση;

Στα Κρόθι η θέση ήταν σχετικά προστατευόμενη, δηλαδή δεν "χαρακώνουν" τα νερά της βροχής εύκολα την επίστρωση, γιατί δεν σχηματίζονται ισχυρά ρέματα. Και για εδώ όμως ισχύουν τα τρία ως άνω ερωτήματα.

Γιατί έτσι που παρουσιάζονται τα πράγματα είναι σαν οι χωματερές (ΧΑΔΑ) να επιστρώθηκαν με χώμα ..... μόνες τους και μάλιστα μένει η εντύπωση ότι εφαρμόστηκαν οι μελέτες αποκατάστασής τους και ότι πλέον είναι αποκαταστημένες!

Η γνώμη μου είναι ότι επιστρώθηκαν για να μη φαίνεται το χάλι από τα γύρω εξοχικά και κτήματα και να μη μυρίζουν. Για τίποτ' άλλο.

Σημείωση: Μια άλλη "αποκατάσταση" είναι αυτή των υπογείων υδάτων. Τα επιφανειακά νερά μαζεύονται γρήγορα σε ρέματα και ταξιδεύουν προς θάλασσα. Μόλις σταματήσει η βροχή, για μικρό ή μεγάλο χρόνο τρέχει νερό σε ορισμένα ρέματα, νερό που πηγάζει από ορεινές πηγές.

Αντίθετα, η άντληση του υπόγειου νερού γίνεται από εκατοντάδες γεωτρήσεις που κατανέμονται σε όλη την επιφάνεια της Ερμιονίδας. Ως εκ τούτου δεν υπάρχει περίπτωση αποκατάστασης των υπογείων νερών, δηλαδή να γίνουν πόσιμα. Και οι γεωτρήσεις να κλείσουν όλες, μετά από δεκαετία θα υπάρξουν αποτελέσματα. Και για να διατηρήσουμε την ισορροπία πρέπει η άντληση να είναι ελάχιστη σχεδόν μόνον για πόσιμο και όχι για άρδευση.

Είναι αδύνατον να εξυπηρετηθεί ο τουρισμός, οι οικισμοί και η αγροτική παραγωγή χωρίς Ανάβαλο, τρία κύρια φράγματα και μερικά δευτερεύοντα.

Εκτός αν επανέλθουμε σε συνθήκες 1950, χωρίς λουτρά, με ξερικές καλλιέργειες και λίγα περιβόλια, χωρίς ξενοδοχεία, εξοχικά και τουρισμό.

Φυσικά και μια Ερμιονίδα με όχι πάνω από 4000 κατοίκους, με τα γαϊδουράκια τους και τα αλογάκια τους τις στάμνες τους, χωρίς εξοχικά φυσικά.

Φαιδρότητες οικολογούντων.

Αξίωμα από τα αρχαία χρόνια: Τα νερά της βροχής να μην πηγαίνουν στη θάλασσα, με οποιοδήποτε τεχνητό (ανθρώπινο) έργο. Και αυτά τα έργα, φράγματα, αναβαθμίδες, ξερολιθιές, υδραγωγεία, δεξαμενές κ.λ.π. είναι απαράμιλλου κάλλους.

Έρρωσθε,

Βασίλης Γκάτσος